Op Franse tour met The Haunted Youth: ‘Als tiener dacht ik dat ik later uit vuilnisbakken zou eten’

The Haunted Youth is ontstaan op een donkere plek, maar sinds het succes van de single Teen Rebel, oogt de toekomst een pak rooskleuriger. Na Vlaanderen wil de Hasseltse groep de rest van Europa veroveren. Wij volgden hen in Frankrijk.

‘Wat speelt ge? Hardrock? Reggae?’

Woensdag 26 oktober, Gent. Een gevelwerker scant Joachim Liebens (foto) van kop tot teen, terwijl die met slaapogen de tourbus van The Haunted Youth inlaadt. ‘Eerder een soort Joy Division met meer synths’, antwoordt hij. We hadden een halfuur geleden moeten vertrekken, maar toetsenist Hanne Smets en drummer Nick Caers zitten zestig kilometer verder vast in de attractie die de Antwerpse Ring heet. ‘Ze hebben zich overslapen’, schokschoudert geluidstechnicus Yoran Cambier.

The Haunted Youth speelt vanavond in Mâcon, een stad met 33.000 inwoners op een uur rijden van Lyon. Het is niet de eerste keer dat de Hasseltse groep rond Joachim Liebens de oversteek maakt naar het buitenland. In 2021 wonnen ze De Nieuwe Lichting van Studio Brussel, waarna Teen Rebel een radiohit werd. Ook de singles die daarop volgden, waren van het kaliber van DIIV, Slowdive, The War on Drugs en andere alumni van de University of Dreampop. Sindsdien staan ze op de radar van Europese bookers in het clubcircuit.

In Nederland is men zot van The Haunted Youth, de Ancienne Belgique is volgende week hopeloos uitverkocht en volgend jaar staat een tournee op de planning die Liebens en de zijnen naar Italië, Zwitserland en Frankrijk brengt. ‘Het maakt mij niet uit waar we spelen, zolang we maar kunnen spelen’, zegt Liebens. ‘Maar in het buitenland optreden is wel een doel.’

Intussen hebben Hanne Smets en Nick Caers ons vervolledigd. Met negen in een krappe tourbus bollen we naar Oost-Frankrijk. Een kwartier na vertrek steekt Joachim Liebens een eerste joint op, een uur later slaakt hij de eerste van vele noodkreten. ‘Hoe lang is het nog tot aan een McDonald’s?’ Elke keer een grote gele letter ‘m’ opduikt, gaat Liebens tekeer als een bezetene. ‘Stoppen! Nu!’

‘Bereid je voor op véél fastfood’, had Liebens ons eerder gewaarschuwd. ‘Ik kan geen McDonald’s meer zien’, zucht gitarist Tom Stokx. Of Liebens met een obsessie dan wel een verslaving kampt, laat hij in het midden. We naderen intussen Mâcon, een laatste schreeuw om hamburgers valt in dovemansoren en we houden halt bij Matilda, de bestemming van vanavond. ‘What the fuck! Da’s hier precies een koffiebar’, grinnikt Liebens.

Matilda blijkt een restaurant annex feestzaal, opgetrokken als een theehuis alsof Mâcon een hipsterwijk in Londen is. De zaal is acht maanden geleden geopend, kan ongeveer tweehonderd man huisvesten en geldt voornamelijk als rocktempel voor lokale helden. ‘Zou het uitverkocht zijn?’ vraagt toetsenist Hanne Smets aan de overige bandleden. ‘Dat zal wel niet. Kent iemand ons eigenlijk in Frankrijk?’

De promotor geeft toe slechts twintig tickets te hebben verkocht, maar verwacht vanavond tot tachtig bezoekers. Hij leidt de groep naar een psychedelische backstageruimte in sixtiesstijl. Het ruikt er naar een slecht verluchte karamelfabriek en in het midden van de ruimte liggen er een stuk of twintig proteïnerepen op The Haunted Youth te wachten. Liebens heeft die op de rider laten zetten ‘want doordat ik zo veel joints smoor, heb ik altijd honger’, lacht hij.

De sfeer is uitgelaten, ondanks de vooruitzichten op een magere opkomst. Aan tafel worden verhalen bovengehaald over naakt door hotelgangen lopen en ‘tetten’ signeren in Het Depot. Joachim Liebens vertelt hoe hij twee weken eerder in Hamburg in mensenkak had gezeten en Hanne Smets zet plots Het Tietenlied van Kinderen voor Kinderen in. Liebens rolt nog één joint, zijn zesde die dag.

Showtime. Drummer Nick Caers ligt nog in een zetel uit te rusten wanneer geluidstechnicus Yoran Cambier het lijzige intronummer Dawn of the Freak opzet, de titelsong van The Haunted Youths debuutplaat. De groep rept zich naar het podium. Er is uiteindelijk dertig man opgedaagd, inclusief drie superfans. Ze kelen songs als Broken, Teen Rebel en Coming Home mee. Nadat de Hasselaars afsluiten met een cover van Oasis’ Cast No Shadow, is het applaus niet oorverdovend, maar wel oprecht.

We verwachten een teleurgestelde groep, in zijn eer gekrenkt door de tegenvallende opkomst, maar Joachim Liebens stormt met een brede glimlach de backstage binnen. ‘Wat een vette show!’ ‘Een van de beste concerten die we ooit hebben gespeeld’, vindt ook gitarist Tom Stokx. ‘Als het volgende maand ook zo goed gaat, spelen we de AB plat.’ Het enthousiasme is groot, maar ook veelzeggend. The Haunted Youth wil de sterren van de rockhemel spelen. Ze gaan voor niet minder dan dat.

‘We hebben onlangs een slechte show gespeeld, en in de backstage zaten we allemaal in zak en as’, vertelt Liebens. ‘Terwijl de fans massaal om handtekeningen schreeuwden. Zij vonden het gewéldig, maar voor ons was het niet goed genoeg.’

‘Dat er weinig volk was, interesseert mij niet’, zei je nog.

Joachim Liebens: De grootte van het publiek is geen waardemeter. Natuurlijk is de vibe anders wanneer er honderden mensen staan te jouwen, maar hier stonden twee meisjes op de eerste rij. Je zag aan alles dat we ze een geweldige avond hebben bezorgd. In Kortrijk was er ook een jongen – een Neil Young-achtig type – die het hele concert genoot met de ogen dicht. Daar doe ik het voor. Ik treed gewoon graag op met mijn vrienden. Ik zou wrevel in de band véél erger vinden dan dat er niemand komt opdagen. In Vlaanderen en Nederland gaat het natuurlijk heel goed. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat wij plots voor duizenden mensen optreden, en ik wil dat ook nooit normaal vinden. Dat raakt mij, maar als ik terugdenk aan die twee meisjes van daarnet… Dat zij helemaal op hun plaats waren vanavond, raakt mij nog harder.

Herken je jezelf in hen?

Liebens: Zij groeien op in een stad waar weinig te beleven valt. Er is hier wellicht geen subcultuur, maar op een avond belanden ze op een concert van The Haunted Youth. Misschien hebben ze vanavond voor het eerst sinds lang hun gelijken gevonden. Misschien dragen wij wel bij aan de ontwikkeling van hun identiteit. Daarom heb ik The Haunted Youth opgericht: ik wil jongeren helpen een eigen identiteit, een eigen stem, te vinden. Ik heb lang het gevoel gehad dat ik nergens thuishoorde, waardoor mijn jeugd fucked up was en ik al op vroege leeftijd gaten in de muren sloeg en andere foute shit deed.

Waarom kon jij je niet ontplooien?

Liebens: Mijn ouders hadden een kerktorenmentaliteit, ze waren op vele vlakken wereldvreemd. Er was een te grote kloof tussen onze werelden. Ik zou perfect kunnen aarden in een kraakpand, terwijl mijn ouders over wijn praatten, van paardenrennen hielden en waren aangesloten bij een Rotaryclub. Ik heb mij altijd meer aangetrokken gevoeld door de marginale kant van de maatschappij. Ik hou van lelijkheid.

Het klikte dus niet met mijn ouders. Ik was van kinds af behoorlijk onhandelbaar. Ik heb veel mispeuterd op school en op mijn dertiende hebben ze mij naar een psychiatrische instelling in Genk gestuurd. Daar kwam ik terecht tussen guys zoals ik. In het begin werd ik er verstoten omdat ze mij als het rijkeluiskindje zagen – dat was ik ook – maar mijn issues waren wel real, en daarin vonden wij elkaar.

In welke mate heeft de instelling jou geholpen?

Liebens: In Genk heb ik mijn broers gevonden. Het ging er soms heftig aan toe. Je slaat elkaar een bloedneus, maar je steekt ook samen kattenkwaad uit en door al wat je hebt meegemaakt, krijg je een speciale band. We waren tenslotte allemaal weirdo’s die op dezelfde plek waren beland door gelijkaardige voorvallen, zoals agressieproblemen. Ik kon in de instelling mezelf zijn. Er werd niet gejudged.

Ik was veertien toen ik mijn hand voor de eerste keer heb opengehaald met een breekmes. Ik was fucked up, maar in de instelling gaven ze om mij. De therapeut heeft toen voorgesteld om het te vertellen aan mijn pa. Ik heb al mijn moed bijeengeraapt en uit de biecht geklapt in het bijzijn van die therapeut. Mijn pa reageerde heel begripvol, maar eenmaal in de auto is hij volledig geflipt. ‘Het is gedaan met dat gedoe. Je draagt vanaf morgen normale kleren en je haar gaat eraf!’ Toen is er bij mij iets geknakt.

Ik heb één keer verteld dat ik mijn haar roze wilde verven en mijn vader en broer lachten mij uit in mijn gezicht. Uit al die keren dat ik als een debiel werd behandeld, kwam de drijfveer voor The Haunted Youth. Ik wil er zijn voor mensen die zich misbegrepen of gewoon niet begrepen voelen. Ik spiegel mij aan iemand als Yungblud. Die wil ook de outcasts bejubelen en op een piëdestal plaatsen. Met mijn muziek mik ik op verbinding. Ik wil geen songs maken, maar anthems. Ik steek liever al mijn energie rond een thema – Broken is bijvoorbeeld een heartbreaksong – in één tijdloos anthem dan elke plaat opnieuw melige liefdesliedjes te maken.

Joachim Liebens zal de komende dagen blijven verwijzen naar die twee meisjes uit Mâcon. ‘Ik heb bewezen dat ik de wereld iets te bieden heb. Op een bepaald moment geloofde ik daar zelf niet meer in. Als tiener dacht ik dat ik later, als volwassen man, uit vuilnisbakken zou eten.’

The Haunted Youth is ontstaan op een donkere plek, ergens in de vele greppels die de traumatische ervaringen uit Liebens’ jeugd hebben geslagen. ‘Maar ik ben gelukkig nu’, verzekert hij wanneer hij op de tourbus richting Vendôme opnieuw een joint rolt. Onze tweede en laatste bestemming is Rockomotives, een indoorfestival met voornamelijk Franse bands op de affiche. ‘Heb je bijgehouden hoeveel hij er al heeft gesmoord?’ vraagt bassist Stef Castro. ‘Ik zat aan elf, maar ik ben de tel kwijtgeraakt.’

Hoe essentieel is wiet in je leven?

Liebens: Ik rook het meest wanneer ik thuis in mijn studio ben. Tegenover mijn ouders gebruikte ik vroeger een intellectuele verkooptechniek om mijn druggebruik te verantwoorden – self improvement, soul searching, enzovoort – terwijl ik gewoon met drugs experimenteerde om íéts te voelen, want op een bepaald moment voelde ik niets meer. Op tournee rook ik vooral tijdens de ritten uit verveling. Het helpt mij om stil te blijven zitten. Dat is handig als je ADHD hebt.

Heb jij ADHD?

Liebens: Ja. Of dat is toch een van de vele etiketten die ik opgeplakt heb gekregen. Volgens de specialisten lijd ik ook aan autisme. Ik kan niet meer volgen wat ik wel heb en wat niet. Ik ben naar acht verschillende psychologen geweest, ik heb in drie verschillende instellingen gezeten, maar niemand kon mij vertellen wat er met mij scheelde. Enkele jaren geleden kwam ik een begeleider uit mijn eerste instelling tegen. ‘Jij hebt lang moeten vechten om los te breken’, zei hij. Dat vat het voor mij perfect samen. Ik moest gewoon losbreken.

Je teksten zijn vaak expliciet. Fist in My Pocket is geschreven vanuit het standpunt van een engelbewaarder die je wil redden ‘on the nights that you will try to die’.

Liebens: Ik was van school gevlogen nadat ik iemand had geslagen en mijn oma zei: ‘Jongen, de volgende keer bal je je vuist in je broekzak.’ Maar eigenlijk gaat Fist in My Pocket over machteloosheid. Sommige mensen plegen zelfmoord uit machteloosheid, omdat ze geen uitweg vinden. Ik sneed mezelf uit machteloosheid. Door mezelf te choqueren, kwam ik vaak terug bij zinnen.

‘I keep the knives where you won’t find them’, zing je nog.

Liebens: Het ging soms ver. Ik schroefde de mesjes uit mijn slijper om mezelf te kunnen snijden. Ik moest de messen thuis verstoppen. Anderen laten zich afzwepen in een sm-kelder, ik sneed mezelf om toch maar íéts te kunnen voelen.

Dankzij The Haunted Youth heeft Joachim Liebens zijn taak in het leven gevonden. Hij noemt wat hij maakt antipop. Het is niet gepolijst, in tegenstelling tot de pop die de hitlijsten domineert, maar de grote massa kan er wel mee resoneren. ‘Ik kom met twee opgestoken middenvingers de hitlijsten binnengewandeld’, grijnst hij. Maar bovenal wil hij de mensen in de marge de hand reiken.

In Vendôme komen er zo’n vierhonderd mensen opdagen. The Haunted Youth vat het concert aan met dezelfde gretigheid als de avond ervoor. Met een shot black spiced rum in de bloedbanen scheurt het vijftal door zijn set. Andermaal tonen de Hasselaars het potentieel om door te groeien tot een gevestigde waarde in het Europese clubcircuit. Al hakkend op de gabberpop van Dimension Bonus (vroeger: Salut c’est cool) danst The Haunted Youth de nacht in.

‘Jullie zijn mijn familie’, zei je net in de bus. Ik dacht altijd dat dit je soloproject was, maar The Haunted Youth is vooral een hechte vriendengroep.

Liebens: De eerste jaren was ik overdreven beschermend, als een waakhond die elke indringer tegenhield. Er is een moment geweest dat ik elk bandlid in twijfel heb getrokken. Nick vond ik te laid-back, Hanne moest dan weer groeien als backingvocalist. Over iedereen had ik wel iets te zeggen, maar ondanks mijn onzekerheid zijn zij mij altijd blijven steunen. Ik heb het mooiste geschenk ooit gekregen: een band waarmee ik zo veel mogelijk wil touren. Als de grote doorbraak er ooit komt, dan wil ik die met mijn beste vrienden meemaken. Met niemand anders.