Oneohtrix Point Never heeft de stem van God gehoord (en ze klinkt als Iggy Pop)

Daniel Lopatin ziet eruit als een New Yorker die zijn klanten in een strip- of platenwinkel wel eens de les spelt, maar bedenkt als Oneohtrix Point Never gesofisticeerde klankwerelden en werkt samen met artiesten als Anohni en David Byrne. Zijn nieuwste langspeler, Age Of, is alweer een knap staaltje van zijn knoppenkunsten. Én we horen de man voor het eerst zingen.

Een boost in je zelfvertrouwen gekregen, of verandering van spijs?

Daniel Lopatin: Doe dan maar verandering van spijs. Doorgaans heb ik weinig moeite om zelfzeker te zijn. (grijnst) Er bestaan oudere tracks waarop ik al zing, hoor, maar ze zijn eerder de uitzondering. Het zit in mijn DNA om rare psychedelische folksongs te schrijven. Dat is muziek waar ik vaak naar luister, maar die ik niet per se zelf maak. Deze keer dacht: fuck it, let’s just make it.

Het is vooral de regelmatig aanwezige klavecimbel die de muziek een psychedelische toets geeft.

Lopatin: Het ultieme barokinstrument. Hoewel ik geen echte klavecimbel gebruikt heb. Ik heb wel even gezocht, hoor. Bekeken of ik er eentje kon lenen uit een museum. Maar ik hou er nu eenmaal van om met voorgeprogrammeerde readymadegeluiden te klooien.

Je zingt niet alleen, je stem is zelfs, zij het gemanipuleerd, erg prominent op deze plaat.

Lopatin: Goh, ik had iets te zeggen, vermoed ik. Wie had dat ooit gedacht?! (lacht)

Je had een boodschap?

Lopatin: Ik zou het eerder een wereld aan ideeën noemen. Verschillende songs, verschillende werelden. Black Smoke, bijvoorbeeld, is een apocalyptisch sciencefictionverhaaltje, geïnspireerd door de grijze ruis die je op een oude tv ziet. In mijn scenario is die ruis de totale som van alles wat we als mens ooit realiseren, maken en in stand proberen te houden. Uiteindelijk eindigt alles als some kind of grey fuzz. Zoiets vind ik erg grappig.

Heel grappig, inderdaad.

Lopatin: Yep, ik heb een heel erg zwart gevoel voor humor. Andere inspiratie haalde ik uit mijn eigen buurt in New York: Greenpoint, gebouwd boven op een gigantisch ondergronds, decennia oud olielek. Niemand weet zeker wat voor effect dat precies op de omgeving en de bewoners heeft. De buurt wordt langzaam maar zeker ingenomen door ondernemers en rijkelui, wat wil zeggen dat al die upperclass people nu óók op dat olielek gaan wonen. Opnieuw: erg grappig. Maar ook typerend voor de mens: hoe we problemen vaak negeren of isoleren, in een doos ergens in een kast zetten om het later, meestal wanneer het te laat is, opnieuw te bekijken. Erg menselijk, en erg vreemd.

Voor Good Time van de Safdie-broers won je vorig jaar in Cannes de prijs voor de beste filmmuziek, terwijl het nog maar je tweede soundtrack was. Hoe voelde dat?

Lopatin: Het kwam vooral nogal onverwacht. Good Time was een beetje een zwart schaap, een moeilijk in te schatten, rare film. Ik was al onderweg naar de luchthaven, richting New York, toen het productiehuis me opbelde om te zeggen dat ik misschien een prijs zou winnen.

Ben je ook naar de rode loper gegaan in Cannes?

Lopatin: Natuurlijk! Mijn vrouw zou me vermoord hebben als we er niet waren gaan feesten! Er zijn twee soorten feestjes in Cannes: die op de jachten die in de haven liggen, en die op de boten die op zee liggen. Wij mochten naar Leonardo DiCaprio’s jacht. (grijnst) Griezelige bedoening, hoor. Eerst drie kwartier rijden buiten de stad, waar we aan een donkere kade met speedboten werden opgehaald door gespierde kale kerels met zwarte zonnebrillen. Ze zagen er erg Russisch uit, en ik dacht even dat mijn laatste uur geslagen had.

Voor de eindgeneriek van Good Times nam je een nummer op met Iggy Pop. In levenden lijve?

Lopatin: Ik zat in New York, hij in Miami. We hadden in de studio een liveverbinding via optische kabel. Maf, hoor. Zaten we daar in stilte te wachten op de stem van Iggy Pop. En toen, plots, uit het niets: ‘Erm, hello, anyone there?’ Het was als de stem van God horen!

Waarom precies Iggy Pop?

Lopatin: Omdat die hele soundtrack erg druk en snel is en ik voor de scène tijdens de aftiteling, een rustpunt na anderhalf uur vuurwerk, een ballade wilde.

En jij denkt dan aan Iggy Pop? Niet aan Céline Dion of zo?

Lopatin: (lacht) Stel je voor! Neen, ik wilde Iggy’s lederachtige, wat gekraakte stem, van dichtbij opgenomen met een goede microfoon, een mooi contrast met die lichte pianolijnen.

De legendarische Ryuichi Sakamoto selecteerde je om een remix te maken van een van zijn composities. Heeft hij je in ruil wat oosterse wijsheden bijgebracht?

Lopatin: Wel, wat Saka me gegeven heeft…

Jij mag ‘Saka’ zeggen?

Lopatin: Euhm, ’t is te zeggen, ik ben dat spontaan beginnen te doen. Misschien is die mens wel te beleefd om daar iets van te zeggen? Hij is sowieso een man van weinig woorden, en meestal ben ik in zijn buurt te nerveus om goed te beseffen wat er gaande is, omdat ik zo gigantisch naar hem opkijk. Wat hij me vertelde was dat mijn remix hem tot tranen toe had bewogen. Wat mij dan weer tot tranen toe bewoog. Echt, heel stoer, staan grienen in het bijzijn van een van je helden.

Een held in wiens voetsporen je treedt, nu je zelf ook soundtracks componeert.

Lopatin: Eigenlijk is het simpel: ik kopieer zijn hele carrière. Nood aan inspiratie? Geen probleem, gewoon even naar de Wikipediapagina van Saka surfen! (lacht)