Nordmann leukt fiftiesfilm op met livemuziek: ‘Geef mij maar foute, goedkope horror!’

Het jazz -en rockkwartet Nordmann trekt de hort op met Dementia/Daughter of Horror, een cultfilm van John Parker uit 1955 die door de band van een livesoundtrack voorzien wordt.

Hoewel jullie nog jonkies zijn, kozen jullie ervoor met een film uit de jaren vijftig aan de slag te gaan. Was dat jullie eigen idee?

DRIES GEUSENS: Het Gentse muziekcentrum De Bijloke vroeg ons een film naar keuze muzikaal te begeleiden in het kader van haar ‘Angst Festival’. Een horrorprent of een thriller lag dus voor de hand. Het is Peter Vermeersch van Flat Earth Society die met Dementia op de proppen kwam. Hij had die film nog ergens liggen, wilde er ooit eens iets mee doen. Wij waren meteen enthousiast. Toffe film om naar te kijken, ook al gaat het er soms vreemd aan toe. Bepaalde B-filmachtige stukken ogen zó slecht dat ze weer goed worden. (lacht)

Jullie schreven er een geheel nieuwe soundtrack voor. Geen licht karwei, lijkt ons.

EDMUND LAURET: Inderdaad, en dan moet je weten dat we aanvankelijk maar één show gingen doen. Goed dat het toch een hele tournee geworden is en we het concert dus vaker kunnen spelen. We brengen muziek die we specifiek voor de filmsce?nes gecomponeerd hebben. Alles zal synchroon lopen.

Vergt zo’n filmconcert een andere aanpak dan een doorsnee optreden

LAURET: De manier van spelen is helemaal anders, ja. Alleen al omwille van de duur van de songs. De onze zijn gemiddeld vijf, soms tien minuten lang, maar die film heeft een speelduur van nagenoeg een uur. Dan moet je je veel harder houden aan de structuur die je vooraf hebt afgesproken, of alles loopt in het honderd. Zoiets brengt minder vrijheid met zich mee, maar is het wel heel leuk om te doen. En ook: alles moet in functie van het beeld staan. Wij begeven ons niet centraal op podium zoals gewoonlijk, maar zitten aan de zijkant, om het publiek zo weinig mogelijk af te leiden van het beeldscherm dat in het midden hangt. Ze zullen aan de beelden alleen al een vette kluif hebben, daarvoor hoeven wij geen showtje te staan geven.

De film bestaat in twee versies: Dementia zelf, en Daughter of Horror. Met dewelke gingen jullie aan de slag?

GEUSENS: Dementia is in de oorspronkelijke versie keihard geflopt destijds, niemand kende hem in de jaren vijftig. Een jaar later is hij heruitgebracht, in een iets kortere versie en met een voice-over die het verhaal duidelijker moest schetsen. Het blééf een flop. (lacht) Pas veel later verwierf de prent bekendheid, en groeide hij zelfs uit tot een echt cultfenomeen. Wij begeleiden Daughter of Horror, maar het verschil met Dementia is miniem. De voice-over gebruiken we niet. Geen enkel geluid, trouwens, afgezien van één scène in een jazzclub. Daarvan laten we de originele muziek horen.

Zijn jullie grote filmfans?

LAURET: Iedereen van de band, ja. Dus toen we de kans kregen om muziek te maken bij een film, waren we daar meteen voor te vinden.

GEUSENS: Ik heb vroeger nog aan het RITCS gestudeerd, waar ik uiteraard lessen filmgeschiedenis genoten heb. We hebben dus wel voeling met oudere films.

En ook met noirprenten en B-horrorfilms, dus?

GEUSENS: Ja, ik ben vooral fan van de wat foutere, goedkope horrorfilms! LAURET: Voor alle duidelijkheid: Dementia is géén foute film. Er zitten vree coole beelden in.

Jullie sound wordt wel eens als filmisch omschreven. Iets wat jullie expliciet najagen?

LAURET: Dat hebben we al vaker gehoord, ja. Waarschijnlijk omdat we geen zanger hebben, en omdat instrumentale muziek al sneller beelden oproept. Het duistere kantje van onze muziek zal er ook wel bij geholpen hebben. Maar het is alleszins nooit de bedoeling geweest om specifiek filmische muziek te maken.

GEUSENS: Er is trouwens een groot onderscheid tussen Nordmann plays Dementia en Nordmann zelf. Wat we de komende weken zullen brengen, verschilt enorm van de nieuwe plaat waar we aan bezig zijn. Dat filmconcert vertrekt eerder vanuit de jazz, terwijl de plaat vuiler en overstuurder zal klinken, meer gericht op de rock.

Dat neemt niet weg dat Dementia goed bij ons past, vanwege de donkerte, het filmische, de contrasten… Bepaalde stukken zijn heel repetitief, op andere momenten spelen we dan weer lyrischer, afhankelijk van de scène die we op dat moment begeleiden. Er zitten een aantal heel toffe momenten, waarbij de muziek heel expliciet óp het beeld zit, en we muzikale klemtonen leggen die overeenkomen met de accenten in de film.

Edmund: Allemaal dingen die je ons niet snel zal zien doen tijdens een doorsnee concert. Maar hoe anders onze Dementia-muziek soms ook klinkt, het blijft wél onmiskenbaar Nordmann.