Muziekdocu ‘This Much I Know To Be True’ van Australische regisseur Andrew Dominik is een hommage aan de cathartische kracht van muziek met Nick Cave en Warren Ellis in de hoofdrol.
‘Van de regering mag je geen tourend artiest meer zijn, dus ben ik maar opnieuw keramist geworden.’ Nick Cave zegt het met uitgestreken gezicht en een witte schort aan, terwijl hij met trots zelfgemaakte beeldjes van de duivel showt. Maar geen zorgen: de rest van deze documentaire, die vorig jaar tijdens de lockdowns werd geschoten, draait wel degelijk om zijn muziek. Zelfs op het hypnotiserende af.
Cave sloeg daarvoor terug de handen in elkaar met zijn Australische landgenoot Andrew Dominik, die furore maakte met films als Chopper en The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford en zes jaar geleden ook al de Cave-documentaire One More Time with Feeling regisseerde. Alleen voelt het resultaat dit keer anders aan. Bleek hun eerste samenwerking – gemaakt kort na het overlijden van Caves tienerzoon Arthur – nog gedrenkt in diepe melancholie en contrastrijk zwart-wit, dan is This Much I Know to Be True levenslustiger en opzwepender. En misschien gelukkig maar.
De kleuren zijn warm, de camerabewegingen wulps, de sfeer bezwerend en er is een nog grotere rol voor multi-instrumentalist Warren Ellis, al jaren Caves bebaarde bloedbroeder.
Het gros van de film werd gedraaid in een verlaten fabriek in Bristol en bestaat uit vakkundig georkestreerde live-uitvoeringen. De meeste songs komen uit Ghosteen, de prachtplaat die Cave in 2019 met The Bad Seeds uitbracht, en worden aangevuld met nummers uit Carnage, het studioalbum dat hij vorig jaar samen met Ellis maakte.
Het begint bij broeierige, in ijle synths badende ballades als Spinning Song en Hollywood, die de immer strak in het pak zittende Cave als vanouds brengt alsof de apocalyps elk moment kan uitbarsten. Tot gaandeweg de volumeknop wordt aangezwengeld, de spots fanatieker beginnen te flitsen en de postpunksjamaan met de ravenzwarte haren en de bluesy bariton de regie overneemt van de getormenteerde predikant.
Tussendoor zijn er korte interviews en snapshots van de voorbereidingen van de opnames. Alsof Dominik (die af en toe door het beeld flitst) de rafelranden van het creatieve proces wil blootleggen. Ze geven je niet alleen een idee van de bijzondere band tussen Cave en Ellis, maar geven je ook het gevoel dat je er in de coulissen bij bent.
Het geheel, met krols camerawerk van Robbie Ryan (van onder andere Ken Loach en Yorgos Lanthimos), oogt in die zin ‘klassieker’ dan voorganger One More Time with Feeling, als een veredelde parade aan videoclips die het rauwe aan het gestileerde koppelen. Maar het resultaat is minstens zo organisch, intens én therapeutisch. Ook voor de kijker, en zelfs voor wie The Weeping Song, Tupelo, The Mercy Seat en andere Cave-klassiekers niet uit het hoofd kan croonen.
Het is een hommage aan de cathartische kracht van muziek, een muzikale mis door Dominik met zorg en zwier in beeld zet. En met Cave als voorganger, een artiest die zijn kunst bloedserieus neemt. Ja, zelfs wanneer hij zich stort op koddige postuurtjes van de duivel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
