Nee, King Krule is niet echt bang van hamburgers

Als hij over plastic rietjes zingt, maakt hij heus geen statement, maar verder staat het u absoluut vrij om in zijn nieuwe plaat Space Heavy te horen wat u wilt.

Hij ziet er ongewassen uit, zijn kleren lijken vijfdehands en zijn schouders laat hij hangen: als een modieuze clochard sloft Archy Marshall het Brusselse luxehotel binnen waar hij ons te woord zal staan over Space Heavy, zijn vierde langspeler als King Krule. Zijn verschijning past wonderwel bij zijn muziek, waarin hij even schijnbaar nonchalant jazz, gammele hiphopbeats en pissige postpunk tot een vloeiend geheel combineert.

Het nieuwe album kreeg vorm tijdens het pendelen tussen zijn thuisstad Londen en Liverpool, waar hij de voorbije jaren doorbracht met zijn dochter Marina (geboren in maart 2019) en zijn lief, fotografe Charlotte Patmore. De polaroid op het notitieboekje dat hij tijdens ons gesprek voor zich heeft liggen, is genomen vanuit hun huis in de Noord-Engelse stad. In de verte zie je daarop Anfield liggen, het stadion van Liverpool FC.

Maar dat is verleden tijd: sinds kort woont Marshall weer in Londen, nabij zijn geliefde Chelsea FC. ‘Het zijn frustrerende tijden voor een Chelsea-fan’, grinnikt hij. ‘Maar het voelt geweldig weer thuis te zijn. Ik voelde me daar in het noorden bij momenten verdwaald en eenzaam, ver van de plek waar mijn vrienden wonen en waar ik in het huis van mijn mama aan mijn muziek werk. De komende maanden zit mijn agenda wel bomvol, dus veel tijd zal ik dit jaar thuis nog niet kunnen doorbrengen.’

Hoe is het nu met je eenzaamheid gesteld?

King Krule: Het is pas wanneer ik weinig omhanden heb dat mijn gedachten overuren maken. Een albumrelease is doorgaans een periode dat mijn emoties geen vrijgeleide kunnen krijgen, en er staan veel concerten op de kalender. Alles verloopt smooth.

‘Songs schrijven is als kakken: niet te veel over nadenken, gewoon laten gebeuren’, zei je ooit in een interview. Wanneer was je voor het laatst geconstipeerd?

King Krule: (grinnikt) Ik heb door de jaren geleerd dat je nog zo hard mag persen als je wilt, als het niet vanzelf komt, moet je dat accepteren. De laatste keer dat ik geblokkeerd zat, was in de periode voor The Ooz. Daar heb ik een les uit getrokken: leg jezelf geen druk op, wees mild voor jezelf. Ik voel mij niet langer schuldig tijdens onproductieve maanden. Het is gewoon wachten tot de trommel met ideeën opengaat, en dan is het zaak die zo snel mogelijk te plunderen. (lacht)

Pink Shell gaat over een deel van het publiek. Ik erger mij soms dood aan de veeleisendheid van sommige fans.

Nog een oude quote: ‘Ik zal mij later terugtrekken op Mauritius, waar ik omringd door een dozijn echtgenotes mijn dagen zal vullen met saxofoon spelen op het strand.’ De sax speelt een belangrijke rol op Space Heavy. Vanwaar je fascinatie voor dat instrument?

King Krule: Ik hou van de saxofoon, al weet ik niet vanwaar die liefde komt. Uit onwetendheid, vermoed ik. Ik heb namelijk geen flauw benul van hoe dat instrument werkt, en dat mysterie draagt bij tot mijn fascinatie. Een saxofoon bespeel je ook anders dan een gitaar: je kunt er maar één toon tegelijk mee spelen.

Om terug te komen op die quote: ik speel nog steeds geen saxofoon en ik voel voorlopig niet de drang om het te leren. Ignacio Salvadores, de saxofonist van mijn band, heeft me trouwens nog nooit voorgesteld om het mij te leren. Ik heb op deze plaat wel klarinet gespeeld, maar ik ben er verschrikkelijk slecht in. Als dat een voorbode is van mijn saxofoontalent, laat ik het beter zo.

Op YouTube staat een video waarin Salvadores zingt in plaats van jij. In het Spaans dan nog.

King Krule: Dat is een vroege versie van When Vanishing. In de uiteindelijke versie op de nieuwe plaat is er een grotere rol weggelegd voor de strijkers dan voor zijn sax. Het is bovendien een erg traag nummer geworden. Maar aanvankelijk had ik Ignacio gezegd zijn ding te doen, waarop hij in het Spaans begon te zingen. Er is op Space Heavy een belangrijke rol weggelegd voor Ignacio en drummer George Bass. Op een gegeven moment traden we slechts met ons drieën op. Ik heb niet de middelen om gitarist Jack Towell en bassist James Wilson een deftig loon uit te keren. Zij moeten dus noodgedwongen jobs combineren om rond te komen. Na onze shows op Primavera in Barcelona en Porto vorig jaar vlogen zij naar huis, terwijl Ignacio, George en ik in Porto bleven. We mochten daar gratis gebruikmaken van een café, Ferro Bar, waar we ook een concert hebben gegeven. Ik ben zelden zo zenuwachtig geweest – het was er ook nog eens bloedheet – maar uiteindelijk is die avond een heuse aha-erlebnis gebleken. Sindsdien weet ik: door met z’n tweeën of drieën te jammen kun je op interessante pistes stoten. Die momenten hebben voor een groot deel de richting van Space Heavy bepaald.

Welke impact heeft Ignacio Salvadores tout court op het geluid van King Krule?

King Krule: (denkt na) Sinds ik hem heb ontmoet, is er veel veranderd. Hij had mij ergens rond 2016 een video gestuurd waarop hij onder een brug in East London aan het spelen was. Vrienden van mij organiseerden niet veel later een improvisatie-avond – ik loop eerlijk gezegd niet echt warm voor zulke initiatieven – waarop ik Ignacio heb uitgenodigd. Vanaf de eerste noten die we uitwisselden, was er een klik tussen ons. Hij weet wat ik van hem verwacht, al is hij net op zijn best wanneer ik hem vrijheid geef. Van alle bandleden heeft hij de meest vrije rol.

Naast de bandleden staat er een opmerkelijke naam in de credits van Space Heavy: je dochtertje Marina is de coauteur van Seaforth.

King Krule: O, maar dat is gewoon omdat het nummer over haar gaat. (droog) En het is alvast een deel van haar erfenis, want zo strijkt zij de royalty’s op. Dat klinkt cru, maar zowat elke keuze die ik maak, is enigszins in het belang van mijn dochter.

Heeft het vaderschap je hard veranderd?

King Krule: Niet per se het vaderschap. Door ouder te worden weet ik gewoon beter wat ik wil, en zeker wat ik niet wil. In deze fase van mijn leven spendeer ik liever te weinig dan te veel tijd aan opnames. Als reactie op hoe die vroeger soms te lang durfden aan te slepen, vermoed ik. Van elke song op Space Heavy zijn er slechts twee of drie takes – in het slechtste geval vijf – waarvan ik enkel de finale versie heb bijgehouden. De andere heb ik verwijderd, zodat ik niet naar eerdere takes kon teruggrijpen of over details kon gaan piekeren. Na Man Alive! (2020) was ik het beu voortdurend door mappen vol geluidsfragmenten te zitten scrollen.

De gemiddelde duur van een nummer op je debuut 6 Feet beneath the Moon (2013) was 3 minuten 44. Sindsdien neemt dat af. Op Space Heavy duurt een nummer gemiddeld nog 2 minuten 59.

King Krule: Interessante statistiek, al weet ik niet of ik mijn songs bewust korter maak. Misschien is ook dat het gevolg van ouder worden? Maak ik nu sneller mijn punt dan vroeger? Tegelijk denk ik ook: hoe korter je iets maakt, hoe minder je je in details kunt verliezen.

Speel je onbewust in op het luistergedrag van de streamer? Mensen nemen minder de tijd om integraal naar een album te luisteren.

King Krule: Of is het andersom? Wie weet ben ík wel ongeduldig geworden en klaar ik de klus liever snel omdat ik snel verveeld ben? Ik ga eerlijk met je zijn: de titeltrack Space Heavy en Our Vacuum duurden initieel veel langer – in een koppige bui wilde ik ingaan tegen waar de luisteraar op hoopt – maar toen dacht ik: keep it simple, jongen. Er zijn tijdens de komende tournee genoeg gelegenheden om uit te weiden. Een concert is een betere plek om te experimenteren dan een plaat.

‘Spilling my guts to many fools to please them’, zing je op Pink Shell. Is die zin uit het leven gegrepen?

King Krule: Ja, want Pink Shell gaat over een deel van het publiek. (grinnikt) Ik erger mij soms dood aan de veeleisendheid van sommige fans. Man Alive! kwam net voor de pandemie uit en tijdens de eerste lockdown kreeg ik al berichten: waar blijft je volgende project? Door het internet weten de opdringerige types je snel te vinden. Ze vragen en verwachten steeds meer. Er zijn zelfs fans die andere fans vertellen dat wat zij in een song of songtekst horen fout is. Iedereen is vrij om erin te horen wat hij wil.

In de titeltrack blijf je ‘my plastic straw’ herhalen. Waar staat dat rietje voor?

King Krule: In dat nummer raak ik verwikkeld in een gevecht met iemand uit het verleden. Op een bepaald moment zak ik steeds dieper weg in een poel van ellende en gebruik ik een plastic rietje als snorkel om het te overleven. (lacht hard) In Frankrijk dacht een journalist dat ik het bannen van plastic rietjes aankaartte. (grinnikt) Maar nogmaals: mijn teksten zijn vrij te interpreteren.

Er zijn véél fans die hun theorieën over je nummers op fora als Reddit delen. Vorig jaar verkocht je op liveshows flexidiscs met onuitgebrachte nummers. Op een daarvan zing je ‘it’s late and it’s warm’. Voor je nieuwe album uitkwam, dachten fans ontcijferd te hebben dat het nummer in kwestie Wednesday Overcast is, een track op Space Heavy.

King Krule: Meen je dat? ‘Overcast’ betekent net bewolkt, dus dat houdt toch helemaal geen steek? (lacht hard) Ik kan genieten van bepaalde theorieën die de ronde doen. Soms denken mensen het antwoord te weten, terwijl ik de enige ben die de sleutel bezit.

Lees je zulke speculaties soms?

King Krule: Ik betwijfel of het slim is dat toe te geven, omdat ze dan weten dat ik soms meelees. Maar ja, ik zoek soms op wat er zoal de ronde doet. Maar verder ga ik daar niet op ingaan.

Laten we afsluiten met een casus om de speculaties voor te zijn: lijd je echt aan hamburgerfobie?

King Krule: (verbaasd) Excuseer? ‘Hamburger phobia’, bestaat die term écht? Ik dacht dat ik iets briljants had uitgevonden. Nee, ik hou van hamburgers. Ik héb wel een fobie, maar waar ik zo angstig voor ben, ga ik echt niet aan je neus hangen.