Nee, Camille is geen inwisselbaar popfenomeen

Ze is de revelatie van The Masked Singer en Liefde voor muziek, scoort Nederlandstalige pophits en verkoopt in haar eentje Lotto Arena’s uit. Of je haar nu de Vlaamse Ariana Grande of de Isabelle A van generatie Z wilt noemen, Camille is vooral het eerste Vlaamse popfenomeen sinds lang. De making-of van een ster, in vier etappes.

1. Miss Poes zet haar masker af

Vrijdag 18 maart. Drie anonieme zangers vermomd als een fuckboi-konijn, een geblondeerde ridder en een kat die een missverkiezing heeft gewonnen, brengen samen een cover van Tina Turners Simply the Best. Klinkt als een uit de hand gelopen vrijgezellenfeestje, behalve voor de bijna twee miljoen kijkers die wekelijks naar The Masked Singer kijken om te raden welke BV’s er in de pluchen pakken zitten. ‘Het is een beetje alsof je een broek koopt die een maatje te klein is, zó spannend wordt het vanavond’, leidt Niels Destadsbader de finale van het VTM-programma in, maar eigenlijk weet iedereen al wie er vanavond gaat winnen.

En inderdaad: nadat Konijn en Ridder ontmaskerd zijn als Conner Rousseau (hadden wij al lang in het snotje) en Loredana (duh), mag Miss Poes zich in slow motion van haar gigantische poezenhoofd ontdoen. ‘Als dat niet Camille is, dan vreet ik mijn schoen op’, roept Karen Damen nog. Niet om te stoefen, maar wij wisten het al na aflevering één: die draaiende armbewegingen tijdens Levitating van Dua Lipa? Classic Camille.

Zelfs mensen die me al kenden, zeiden na The Masked Singer: ik wist dat je kon zingen, maar niet dat je zó goed was. Plots zijn de volwassenen ook mee.

In principe valt er niks te winnen. Het is zelfs niet helemaal duidelijk wat voor wedstrijd The Masked Singer precies is. Sandra Kim heeft ook weinig overgehouden aan haar triomf van vorig jaar. Maar voor Camille Dhont lijkt er wél iets te veranderen. Dankzij covers van Alanis Morissette en Mariah Carey, whistle notes en uithalen waar zelfs Andy Peelman stil van wordt, is de Wevelgemse de voorbije weken uitgegroeid tot dé revelatie van het programma. Er is iets on-Vlaams aan haar performances. Iets dat we nog niet vaak gezien hebben en dat over haar doet spreken. Negen afleveringen geleden was Camille voor veel mensen nog een onbekende, nu lijkt heel Vlaanderen fan. De ontmaskering voelt als het begin van iets nieuws. Blijkbaar moest Camille in een pluchen kattenpak kruipen om serieus te worden genomen. ‘Ik voelde me heel onwennig toen ik mijn masker na al die weken afzette,’ zegt Camille, ‘maar na de finale kreeg ik er 25.000 Instagramvolgers bij. Zelfs mensen die me al kenden, zeiden: ik wist dat je kon zingen, maar niet dat je zó goed was. Plots zijn de volwassenen ook mee.’

De koters wisten het inderdaad al langer. Sinds 2019 speelt Camille een hoofdrol in de gigantisch populaire Ketnet-reeks #LikeMe, waarin ze Nederlandstalige oerklassiekers in een nieuw jasje steekt. Daarna werd ze de nieuwe gastzangeres van Regi en bewees ze dat ze het ook in haar eentje kon met de hits Diamant en Vuurwerk en haar gelijknamige debuutplaat. Maar vooral de voorbije maanden zijn indrukwekkend. Na haar overwinning in The Masked Singer laat ze zich momenteel op VTM opnieuw opmerken in Liefde voor Muziek, dat volgende week ten einde loopt. Ze maakte zonet nog kans op drie MIA’s. (Dat ze haar nominaties niet heeft kunnen verzilveren, heeft vooral te maken met de timing: de stemming dateert van vóór The Masked Singer.) Deze zomer staat ze op zowat elk Vlaams podium. Binnenkort begint haar Duits avontuur met Feuerwerk – ze heeft een platencontract getekend bij Sony Duitsland. In november staat ze vier keer in de Lotto Arena met haar eigen headlineshow, als jongste Vlaamse soloartiest ooit. Volgend jaar is ze te zien in het vierde en voorlopig laatste seizoen van #LikeMe. En tussendoor werkt ze naarstig aan haar tweede plaat.

Voor de buitenwereld lijkt het misschien snel te gaan, maar Camille is hier al twintig jaar op aan het broeden.

2. Camille wist altijd al dat ze popster wilde worden

Hoe lang zit je al te wachten op dit moment?

Camille: Ik ben echt mijn kinderdroom aan het beleven. Als mensen me vroegen wat ik later wilde worden, antwoordde ik: popster of zwerver. Ik had geen plan B.

Herinner je je popopenbaring?

Camille: (denkt na) Het eerste dat me nu te binnen schiet, is California Gurls van Katy Perry. Ik was negen toen die clip verscheen. De snoepwereld, de cupcakebikini, Perry die naakt op een roze wolk ligt te zingen: niks in die clip hield steek, maar dat vond ik er net zo geweldig aan. Hoe meer over the top, hoe beter. Ik dacht ook dat ik in Amerika woonde. Perry, Britney Spears, Lady Gaga, Madonna, later ook Dua Lipa en Ariana Grande: dat waren mijn idolen. De Vlaamse popwereld en mijn eigen liefde voor het Nederlands heb ik eigenlijk pas dankzij #LikeMe ontdekt.

Veel kinderen dromen van een popsterrenbestaan. Net iets minder kinderen slagen erin om die droom waar te maken. Wevelgem is ook niet bepaald het Los Angeles van Vlaanderen.

Camille: Ik was als kind al behoorlijk ambitieus. (lacht) Ballet, jazz, modern, streetdance, hiphop, funk, musical… Ik heb dertien jaar lang zowat elke mogelijke dansstijl uitgeprobeerd, vijf keer per week. Daarnaast volgde ik notenleer, dictie en zangles. Mijn weken zaten bomvol en ik vond niet alles even tof, maar ik heb er wel veel aan te danken. Dankzij die notenleer kon ik mezelf piano leren spelen en aan al die jaren ballet heb ik een rechte houding te danken. Mochten mijn ouders me destijds niet overal naartoe hebben gereden, zat ik hier waarschijnlijk niet. Daar heb ik veel geluk mee gehad. Het zijn ook zij die me hebben aangemoedigd om woordkunst-drama te gaan studeren toen ze zagen dat ik ongelukkig was in de richting economie.

Je papa schreef in de nineties More, More, More van Tanaka. Hier een vergeten eurodancenummer, maar afgaande op de YouTube-reacties een bescheiden klassieker in Peru.

Camille: Oei. Nog nooit van gehoord. (lacht) Hij heeft inderdaad een tijdje geproducet en speelt nog steeds elektrische gitaar. Uiteindelijk is hij toch iets met zijn diploma van technisch tekenaar gaan doen, maar hij is heel trots dat ik voluit voor mijn passie ga. Toen ik acht was, zijn we samen nummers beginnen te schrijven en op te nemen. Gewoon in de dressing van mijn ouders, welteverstaan. De meest geluidsdichte ruimte thuis. (lacht) Dan brandden we cd’tjes om uit te delen op familiefeesten.

Het is moeilijk om hier als popster door te breken. Moeilijker dan in pakweg Nederland. Zonder #LikeMe en Regi was Vuurwerk allicht geen hit geworden.

Wat was je debuutsingle?

Camille: Voltooid verleden tijd, een boos Avril Lavigne-achtig nummer over mijn ex. Ik heb mijn klasgenoten toen gedwongen om met een gitaar in hun handen op de speelplaats te gaan staan voor de bijbehorende videoclip. Net voor #LikeMe heb ik alles van YouTube gehaald. Gelukkig.

Wat doet een achtjarige nog zoal om beroemd te worden?

Camille: Veel audities voor musicals en televisieprogramma’s. Op mijn twaalfde ben ik tot in het bootcamp van Wie wordt Junior?, de opvolger van Junior Eurosong, geraakt. Twee jaar later mocht ik auditie doen voor The Voice Kids met een cover van King van Years & Years. Geen enkel jurylid heeft zich omgedraaid en mijn auditie is zelfs nooit uitgezonden. Het was altijd nét niet. Tuurlijk word je daar als kind een beetje triest van. Maar op de een of andere manier ben ik er altijd in blijven geloven. Achteraf gezien ben ik blij dat het zo gelopen is. Ik heb geleerd om niet op te geven.

En toen kwam #LikeMe.

Camille: Daar leek ik eerst ook naast te grijpen. Mijn rol ging aanvankelijk naar een Nederlandse musicalactrice met meer ervaring. Ik sprak als West-Vlaamse blijkbaar te proper AN. (lacht) Maar ik ben met die feedback aan de slag gegaan, en toen de rol opnieuw vrijkwam, is het me wél gelukt. Ik kreeg het succes niet zomaar in de schoot geworpen, hè. Ik heb hier keihard voor gewerkt.

3. Camille eet Ariana Grande-snoepjes

‘Francisco, heb je nog van die snoepjes?’

‘Ja, ik zal ze dadelijk geven.’

‘Hoeveel mag je er daar eigenlijk van eten?’

‘71. ’

‘71? Per dag? Wie doet dat nu? Behalve Ariana-freaks zoals ik, natuurlijk.’

Zondag 10 april, zeven uur ’s ochtends. Camille zit samen met collega Francisco Schuster in een #LikeMe-kamerjas in haar loge van het Sportpaleis, waar ze dit weekend vier uitverkochte shows spelen met #LikeMe. Veel geslapen heeft ze deze nacht niet. Op haar hotelkamer heeft ze de shows van gisteren een paar keer opnieuw in haar hoofd afgespeeld, om te zien wat er vandaag beter kan. Bovendien is ze nog aan het herstellen van een keelontsteking. Dan kan een Ariana-keelpastille al eens deugd doen. (Voor de geïnteresseerden: Grether’s Pastilles, het favoriete merk van Ariana Grande).

Camille is zo professioneel dat je haast zou vergeten dat haar avontuur nog maar drie jaar geleden begon. Het is héél snel ontploft. ‘Níémand was voorbereid op het succes van #LikeMe. Ik was zeventien en ging in enkele weken tijd van onbekende tiener naar kinderidool. Plots werd ik op straat begroet door gillende kinderen, stonden we in uitverkochte Lotto Arena’s en werden we met een helikopter van de ene show naar de andere gebracht. Héél surreëel.’

Sindsdien is het niet meer gestopt. Op een weekje Egypte na is Camille sinds haar zestiende continu aan het werk, eerst nog in combinatie met school. Lichtjes maniakaal aan het werk, bovendien. Een van haar collega’s noemt haar niet voor niks Miss Perfectionist. Camille is een controlefreak. Haar oogschaduw moet juist zitten. Ze blaast de hele dag bubbels in een rietje om haar stem op te warmen. Tijdens de soundcheck goochelt ze met whistle tones alsof het niets is. Zelfs tijdens de show is ze tussen haar nummers door TikTok-filmpjes aan het maken en Instagramposts aan het delen. Enkel tijdens haar performance lijkt ze te ontspannen. Het kan deels aan haar glittertopje, glittershort, glitterknielaarzen, glitterscrunchie en glitteroogschaduw liggen, maar eenmaal op een podium ademt Camille een en al glitter en glamour.

‘Morgen platte rust?’ vraag ik wanneer de laatste show erop zit.

‘Euh. Ik heb eigenlijk een studiosessie ingepland. Maar eerst afwachten of ik überhaupt nog een stem heb.’

Een dag in het spoor van Camille confronteert je vooral met je eigen luiheid. Ik raakte deze ochtend al amper uit mijn bed. En ik heb gisteren geen twee Sportpaleizen platgespeeld.

Maar het harde werken werpt zijn vruchten af. Camille doet iets waar al lang niemand meer in geslaagd is: heel Vlaanderen bereiken met commerciële popmuziek in het algemeen Nederlands. Commerciële popmuziek tout court, eigenlijk. Het zou een simpele vraag moeten zijn: wie was de laatste Vlaamse popster? Maar het lijkt zo lang geleden dat we het ons zelfs niet meer herinneren. Bazart blies het Nederlands nieuw leven in, maar maakt eerder synthpop dan pure pop. Wat Metejoor en Niels Destadsbader doen is indrukwekkend, maar moeilijk bijdetijds te noemen. Emma Bale, Laura Tesoro, Olivia en #LikeMe-collega’s Pommelien Thijs en Maksim zijn waardige kanshebbers, maar hebben voorlopig nog geen Lotto Arena’s in hun eentje gevuld. In een wat verder verleden maakten Sandrine, Leki en Katerine uit Star Academy puike popbangers, maar veel erkenning hebben ze daar nooit voor gekregen. Natalia komt misschien nog het dichtst in de buurt. Al lijkt Camille toch meer de Isabelle A van generatie Z.

Je zou je kunnen afvragen of mainstreampop wel bij de Vlaamse doe-maar-gewoonmentaliteit past. Voor zowat alles wat het genre zo leuk maakt – de extravagante kledij, de glamour, de vocale uithalen, het showgehalte… – lijkt Vlaanderen een onverklaarbare afkeer te hebben. Dat speelt ook Camille soms nog parten. De Morgen noemde haar onlangs de revelatie van Liefde voor muziek, maar trok tegelijk haar credibiliteit in twijfel. ‘Beseft Camille dat ze zoveel meer zou kunnen zijn dan een inwisselbaar hitparadefenomeen?’ schreef de krant in haar recensie. ‘Mits een alternatiever entourage en een avontuurlijker producer zou ze pakweg Selah Sue het nakijken kunnen geven. En haar internationaal appeal elegant kunnen benutten. Haar management zal die kritiek ongetwijfeld opzijschuiven. Ze zijn niet gek. Met alleen liefde voor muziek vul je nu eenmaal geen Sportpaleizen.’

Blijkbaar is het voor sommige mensen ondenkbaar dat Camille gewoon heel graag pop wíl maken. En als een blik in de agenda van Camille één ding bewijst, is het wel dat een hitparadefenomeen zijn nog niet zo simpel is.

4. Camille werkt echt heel, heel hard

Heb je het gevoel dat Vlaanderen neerkijkt op pop?

Camille: Nee. Of toch niet het publiek. Vuurwerk wordt bijvoorbeeld door heel veel mensen omarmd, ook door jongeren. Ik krijg bijna dagelijks filmpjes doorgestuurd van fuiven waar ze mijn nummer spelen. Maar het klopt dat het moeilijk is om hier als popster door te breken. Moeilijker dan in pakweg Nederland, waar Spotify veel harder leeft en je niet eens op de radio gedraaid hoeft te worden om een hit te scoren. In Vlaanderen haal je het niet zonder radio of televisie, waardoor je eigenlijk al bekend moet zijn vooraleer je ook maar een kans maakt. Zonder #LikeMe en Regi was Vuurwerk allicht geen hit geworden, en het is dankzij The Masked Singer en Liefde voor muziek dat ik nu zo’n breed publiek bereik. Het probleem is ook: de mensen die hier wél volop streamen, zijn jongeren die vooral naar Amerikaanse popsterren luisteren. Zoals ikzelf.

Het is niet omdat ik pop maak, dat ik als een pop zomaar wat voorgekauwde ideeën uitwerk, hè. Ik vind die vooroordelen een beetje grappig.

Het clichébeeld van de popster als pion van managers en labels lijkt ook nog niet helemaal verdwenen.

Camille: Eerlijk? Ik vind die vooroordelen een beetje grappig. Het is niet omdat ik pop maak, dat ik als een pop zomaar wat voorgekauwde ideeën uitwerk, hè. Ik schrijf mee aan al mijn muziek. Ik hou schriftjes bij met make-uplooks, outfits en staging. Deze ochtend schoot me in de auto nog een idee voor een videoclip te binnen, dat ik meteen naar mijn manager heb doorgestuurd. Mensen onderschatten soms hoeveel erbij komt kijken. Hetzelfde met programma’s als The Masked Singer en Liefde voor muziek. Dat lijkt misschien vluchtig entertainment, maar achter de schermen wordt er wel keihard gewerkt. Geloof me: popster zijn heeft meer te maken met keihard werken en geluk hebben dan met star quality.

Je doet het jezelf ook een beetje aan, bijvoorbeeld door speciaal elektrische gitaar te leren spelen voor één nummer in Liefde voor muziek.

Camille: (lacht) Ik zadel mezelf vaak met extra werk op, ja. Dan wil ik per se een split doen in de videoclip bij Vuurwerk, ben ik een jaar voor mijn Lotto Arena-shows al aan het leren rolschaatsen of zit ik Sturm der Liebe te bingen omdat ik binnenkort interviews in het Duits wil kunnen geven.

Sturm der Liebe? Echt?

Camille: Intussen ben ik overgeschakeld op documentaires en interviews, naast mijn Duitse lessen. Ik kon niet goed volgen, aangezien ik vijftien jaar aan verhaallijnen heb gemist. En ik wil ook niet als een soappersonage klinken. (lacht) In ieder geval: heel mijn leven staat in het teken van mijn werk. Mijn manager moet me soms zelfs intomen. Ik wil gewoon dat alles klopt. In Liefde voor muziek droeg ik tijdens mijn cover van Blauwe dag blauwe oogschaduw. Dat is misschien niemand opgevallen, maar voor mij is dat van levensbelang. (lacht)

Ontspan jij eigenlijk ooit?

Camille: Zelden. Zelfs mijn ontspanning bestaat uit zingen, pianospelen en trainen op de loopband. En naar Keeping Up with the Kardashians kijken, zowat het enige dat mijn hoofd stil krijgt. Tuurlijk moet ik dingen opofferen, maar dat vind ik niet erg. Ariana Grande gaat ook niet elke dag feesten. Ik voel me weleens vervreemd van leeftijdsgenoten, maar ik ga mijn droom niet opgeven om uit te gaan. Ik ga wel naar Ibiza als ik op pensioen ben.

Niet eens een afterparty na vier Sportpaleizen?

Camille: Afterparty? Eerder slaapparty. Ik kruip thuis meteen mijn bed in. Al heb ik net aan mijn manager laten weten dat ik morgen toch een dagje vrijaf neem. Om mijn stem wat te sparen. En omdat ik het ook wel verdiend heb, denk ik.