Movulango, de man van StuBru’s Radio Atlantis maakt ook platen

Alleen muziek met een hoekje af past in zijn hoofd, zoals u mogelijk al opmaakte uit zijn platenkeuze in het StuBru-programma Radio Atlantis, waarin hij zichzelf verschuilt achter een robotstem. Maak kennis met Movulango.

Als jonge tiener zuigt Movulango (echte naam: Mozes Mosuse) elektronische muziek op, van Franse techno tot donkere dubstep. Met Ego Troopers en later Future Sound of Antwerp deejayen hij en zijn kompaan Oliver Geerts niet alleen in anonieme Vlaamse jeugdhuizen, maar af en toe ook in een club in Londen, Parijs of Barcelona. ‘Superleuk en exciting, maar op je vijftiende vind je dat bijna normaal. Het was meer zoals op weekend gaan met je ouders dan aan je carrière werken of zo. Pas later besef je hoe speciaal dat was.’

Ook Movulango’s jonge brein stuift van hot naar her. De energie van hardcorepunk en hiphop, de bevreemding van krautrock en productionele wonderpop van The Beach Boys en The Beatles: het bekoort hem allemaal. In zijn hersencircuit beginnen zich verbindingen te vormen. Dat leidt tot eigen muziek waarop hij, met enige schroom, zelf zingt. In Stephen en David Dewaele van Soulwax en 2manydjs vindt hij een gedroomd klankbord voor zijn demo’s. De broers, die in Gent de studio en het label Deewee runnen, nemen Movulango onder hun vleugels. ‘Ik vroeg hen: is dit iets? Ze waren direct mee. Niet van: komaan, we brengen dat uit. Dat was mijn ambitie ook niet. Ik wilde gewoon hun mening. Ik voelde dat ik op een spoor zat. Er broeide iets in mij en dat moest eruit.’

Toen Stephen en David Dewaele mijn song Make a Run for It hoorden, zeiden ze direct: “Ah, Spaceman!” Maar ik kende Babylon Zoo niet.

Dat ‘iets’ heeft intussen zijn weg gevonden naar twee kleurrijke ep’s, waarvan The Irony de nieuwste is. Movulango laat lofi folk, pulserende electronica en melodieuze psychpop samenvloeien, op een roezige en verwrongen, maar nooit geforceerde manier. Wij leggen hem wat mogelijke aanknopingspunten voor. Cate Le Bon: ‘Ken ik niet.’ Animal Collective: ‘Mja.’ Babylon Zoo: ‘Kende ik ook niet, maar toen Steph en Dave mijn song Make a Run for It hoorden, zeiden ze ook direct: “Ah, Spaceman!”’ Beck: ‘Die heb ik ontdekt tijdens de lockdown. Je hoort iets en beseft: shit, dit ben ik óók aan het doen! Met Alex G hetzelfde. Maar dat gaat snel over. Je legt je erbij neer en denkt: tof, een broer. (lacht)’

Draaien is Movulango intussen blijven doen. Maar zich achter draaitafels verschansen kan hij niet meer. ‘Die overgang heb ik toch wat onderschat’, lacht hij. ‘Nu sta ik daar vooraan met een microfoon. Je moet niet alleen je teksten onthouden maar er ook stáán, én juist zingen, én bindteksten hebben… Soms komt er niet veel meer uit dan ‘merci’. Nu ja, ik doe het nog maar twee jaar. Alles op zijn tijd.’

Daarnaast maakt Movulango – die na Antwerpen en Gent nu in Brussel zijn post laat toekomen – ook nog radio. Op StuBru is hij bezig aan het tweede seizoen van Radio Atlantis. ‘Ik ging solliciteren voor een job als muziekredacteur. Maar omdat ze wisten dat ik ook muziek maak, vonden ze dat te eng voor mij en hebben ze mij een eigen programma aangeboden. Ik viel bijna van mijn stoel. (lacht) Presenteren zag ik wel niet zitten. De stem die je tussendoor die zweverige rijmende teksten hoort opzeggen, maak ik met de computer. Mensen hoeven niet te weten dat ik het ben. Het is vooral de bedoeling dat er in dat uur een maf universum ontstaat, vol ‘transcendente liederen’ en ‘mysterieuze tonen’. (lacht)’

Je zou denken dat de playlist van Radio Atlantis (niet terug te vinden bij StuBru, wel bijgehouden door een fanatieke luisteraar op Spotify) het moodboard vormt voor Movulango’s songs. Maar dat spreekt hij tegen. ‘Atlantis is maar een deel van mijn kleurenpalet. Ik luister ook nog naar hiphop, of Debussy. Maar de psychedelische rode draad van het programma wil ik zeker ook in mijn muziek.’

Alsof de kosmos even wil inpikken, schalt uit de boxen van de koffiezaak waar we zitten een uitgelezen voorbeeld. ‘Ken je dit? I Won’t Hurt You van The West Coast Pop Art Experimental Band. Een sixtiesfolksong waar constant een hartslag onder meeklopt. Toen ik dat voor het eerst hoorde, was ik flabbergasted. Dan moet ik alles van zo’n band weten. Ik voel me aangesproken door muziek waar een hoekje af is. Anders past ze niet in mijn hoofd.’

Dit lijkt het goeie moment om te vragen naar het boek dat Movulango bij zich heeft: A Man Called Destruction, de biografie van Big Star-legende Alex Chilton. ‘Big Stars derde plaat Third, daar kan ik echt niet bij. Iets als Kangaroo is zelfs amper een nummer, het hangt met draden aaneen. Of het duistere Holocaust. Ik begrijp het niet en daardoor intrigeert het mij mateloos. (lacht) De platen waarop je mensen zot hoort worden, zijn de beste, niet?’