Moeilijk te vinden op Google, dus maak hier kennis met Brusselse muziekgroep Echt!

Een ramp op Google (echt), een sensatie in het livecircuit (echt). Maak kennis met … Echt!

Maandagmiddag, het dakterras van een chique hotel vlakbij de Louizalaan. We worden op de thee verwacht door drie van de vier leden van Echt!: de Italiaanse bassist Federico Pecoraro, de Franse toetsenist Dorian Dumont en drummer Martin Méreau, die net als de afwezige gitarist Florent Jeunieaux afkomstig is uit de streek rond Bergen. Een cultureel divers gezelschap, dus. ‘Brusselser kan niet’, luidt de consensus van de groep. Ze hebben elkaar gevonden aan het conservatorium en tijdens de vele zondagse jamsessies in de Bonnefooi, een muziekcafé vlakbij de Ancienne Belgique. ‘Martin heeft een lange tijd in een studio boven het café gewoond’, zegt Dorian Dumont. ‘Die plek is zo’n beetje onze speeltuin geworden. Boven experimenteerden we, beneden probeerden we onze nummers uit.’

Hoe komen vier niet-Nederlandstaligen bij een Vlaamse groepsnaam als Echt!?

Dumont: Ik zou het eerder een typisch Brusselse naam noemen. Maar vooral: het klopt gewoon, het past bij de filosofie van de groep. Als muzikanten liggen onze roots in de jazz, maar als groep zijn we voornamelijk beïnvloed door producers en dj’s: footworkproducers zoals DJ Rashad en DJ Spinn, hiphopgenieën als J Dilla en verschillende drum-‘n-bass-dj’s. Met dat verschil dat wij alles ‘echt’ spelen, op ‘echte’ instrumenten. Dat de naam een ramp is op Google – zelfs met dat uitroepteken erbij – nemen we er graag bij. (lacht)

Eigenlijk zijn jullie dus levende samplers?

Dumont: In zekere zin. Wij proberen met onze instrumenten te recreëren wat pakweg J Dilla doet met klanken, texturen en ritmes uit andermans platen. Proberen, hé! Want iets reproduceren, en falen, levert vaak de interessantste resultaten op. We blijven mensen, natuurlijk. Mensen die zich laten inspireren door geluiden uit machines geprogrammeerd door andere mensen.

Toch meen ik hier en daar samples te horen. De stemmetjes in Champi en de bombastische koperblazers in 500 gr., bijvoorbeeld.

Dumont:Lap, we zijn ontmaskerd! (lacht) Nee: die blazers zijn échte blazers, bespeeld door échte mensen en door ons opgenomen in een kerk met échte galm. Op ons album komen er geen digitale presets aan te pas, geloof me.

Federico Pecoraro: Maar we investeren wél veel tijd in de productie en de mix. We zijn geen jamband. In totaal hebben we zes maanden geschaafd aan de opnames, zodat alles perfect in elkaar overvloeit en de grens tussen mens en machine helemaal vervaagt.

Federico, waarom ben je in Brussel komen wonen?

Pecoraro: De officiële reden – die voor mijn familie – luidt: om te studeren. (lacht) Maar ik wilde vooral van een ander leven proeven. Ik was op zoek naar nieuwe prikkels. Ik ben opgegroeid in Lecce, een stad in de streek Apulië, helemaal in het zuiden van Italië. Een andere wereld. Het is er fijn wonen hoor, maar artistiek valt er niet veel te beleven. Op aanraden van een vriend kwam ik in Brussel terecht. Ik werd de eerste maanden overweldigd door het gigantische culturele en muzikale aanbod van de stad. Jazz, rock en electronica, op dezelfde avond, soms zelfs in dezelfde club? Ik wist niet wat me overkwam.

Dumont: Een groep als Echt! kan alleen in België ontstaan. Een band die gevraagd wordt om zowel in jazzcafés als in nachtclubs te spelen? Ik zie het zelfs in Parijs niet snel gebeuren.

Pecoraro: En dát uit de mond van een Fransman! (lacht) Nee, Dorian heeft gelijk. Echt! is onze hommage aan de culturele diversiteit van Brussel en België. Enkel het weer valt hier soms tegen, daar moet ik eerlijk in zijn. Maar daar merken we weinig van wanneer we in onze kelder repeteren. Schrijf maar op: Echt! maakt authentieke, donkere en heavy keldermuziek.

Dorian, eerder dit jaar bracht jij een soloalbum uit. Aphexions bestaat uit covers van Aphex Twin, gespeeld op akoestische piano. Het resultaat klinkt heel lieflijk, verrassend conventioneel zelfs.

Dumont: ‘Conventioneel’ is niet meteen het woord dat ik zelf in gedachten heb, eerlijk gezegd. (glimlacht)

Ik bedoel: ik wist niet dat Aphex Twin zo melodieus kon zijn.

Dumont: Ik ging uit van de werkwijze die we soms ter inspiratie toepassen bij Echt!: een bestaande compositie helemaal uitschrijven, en er dan de elementen uit halen die me het meest aanspreken. Een tijdrovende klus. Als bladmuziek zien die tracks van Aphex Twin er behoorlijk heftig uit, maar in al die laagjes ontdek je bepaalde patronen en harmonische thema’s. Die heb ik uitgediept.

Tot slot: na jullie passage op de eerste dag van Jazz Middelheim werden jullie her en der uitgeroepen tot de revelatie van het festival. Hoe ervoeren jullie dat?

Pecoraro: Jazz Middelheim was ons eerste ‘echte’ grote festival. Het was ongelofelijk. De adrenaline heeft nog dagen in mijn lijf gezeten. Als het elke keer zo is, wil ik wel vaker uit onze kelder kruipen. En dat meen ik écht! (grijnst)