Midzomerverhalen Christoff: ‘Het mooiste aan het leven is dat er toch wel meer is’

Knack Focus blikt iedere week met een bekende Vlaming terug op een onvergetelijke zomer en de muzikale oorwurmen die daar onlosmakelijk aan verbonden zijn. Deze week: de Vlaamse zanger en presentator Christoff De Bolle.

Blonde pieken haar steken subtiel uit vanonder zijn zwarte hoodie, wanneer ik de breed glimlachende Christoff de Bolle voor het eerst ontmoet. Over een uur treedt hij op in Galmaarden. ‘Mijn familie woont in de buurt en mijn nonkel komt kijken, dus het is een beetje speciaal vanavond’, vertelt hij met pretoogjes. Niet dat hij iets heeft om zich zorgen over te maken: vijf seconden in het gezelschap van de zanger en je wordt instant vrolijk. Net als van zijn nummers die iedereen, al dan niet stiekem, heupwiegend kan meelippen of -brullen.

Een week later hebben we afgesproken voor het interview. Zijn ontbijt, geklopte eitjes, schuift hij plichtsbewust aan de kant zodra het interview begint. ‘Koud smaakt dat ook, ik eet dat later wel op.’ Een openhartig gesprek over onvergetelijke zomers, geluk en zijn geloof. ‘Er is hier soms nog een taboe over dat er meer is dan een Onze Vader, maar ik ben er het levende bewijs van. Wat ik allemaal al verkregen heb… Soms knijp ik in mijn arm: ‘Is dit echt?’ ‘

Christoff De Bolle: ‘De zomer waar ik eigenlijk nog heel vaak aan terugdenk, was de zomer dat ik voor de eerste keer Tien Om Te Zien (TOTZ) aan zee mocht doen. Ik had al veel optredens in de studio gedaan, maar ik was nog nooit aan het strand zelf geweest. Ineens werd ik gevraagd aan het strand in Blankenberge, met ‘Een optimist’, dat was eigenlijk een verschrikkelijk nummer.(lacht) In 1998 was dat, dat was de allereerste keer. Het was echt ‘wow’. Dat volk, die sfeer, buiten aan de zee, dat was fantastisch. Ik ben groot geworden met Tien Om Te Zien, daar dan mogen optreden was fantastisch.’

‘En nu mag ik het presenteren, het is heel spannend. Ik heb gisteren Nathalie (Meskens, zijn co-presentatrice, red.) gezien en je voelt dat dat klikt. Toen ze me dit voorstel deden heb ik daar geen tien minuten over moeten nadenken. Ik was wel zenuwachtig voor de test, om te zien hoe het zou klikken als duo, maar Nathalie stelde mij meteen op mijn gemak. We hebben toen heel veel gelachen, ik houd van haar humor. Ik heb ook veel bewondering voor haar. Ze is de vrouwelijke Koen Wauters: heel getalenteerd, professioneel en gewoon.’

‘Op het podium doe ik altijd teken naar boven van ‘merci dat dit mag’. Er is hier soms nog een taboe over dat er meer is dan een Onze Vader, maar ik ben er het levende bewijs van. Wat ik allemaal al verkregen heb… Soms knijp ik in mijn arm: ‘Is dit echt?’

Ik steek mijn geloof niet onder stoelen of banken, maar tegelijk ga ik niemand overtuigen. Ik kan het maar vertellen. Ik heb het hart op de tong en of mensen daarmee lachen of niet: I don’t care. Ik ben genezen van een hersentumor, wat al een groot mirakel was, en een van mijn beste vriendinnen is helderziende. Zij toont me dingen en laat me dingen meemaken. Dat vind ik eigenlijk het mooiste aan het leven: dat er toch wel meer is.’

‘Ja maar je moet er ook keihard voor werken. Ik probeer mensen te helpen naast mijn job. Mensen die het nodig hebben een duwtje in de rug geven of gewoon een luisterend oor zijn. Wie goed doet, goed ontmoet.

Ik heb ooit gedacht: ‘Ik zou heel graag Mika eens ontmoeten.’ Maar dat is twee keer misgelopen doordat onze agenda’s niet overeenkwamen. Ineens was de ontmoeting daar en nu hebben we live op Eén een duet gebracht. Dan denk ik: ‘Yes, gasten hierboven: merci.’ Soms overtreft het mijn stoutste dromen. Ik ben ook heel dankbaar voor alles.’

‘Op mijn 15^e ben ik door mijn leraren weggepest op school, maar ik wilde blijven doen wat ik graag deed dus ben ik veranderd van school. Dat heeft me steeds meer gemotiveerd. Op die leeftijd was ik in principe al genezen van mijn tumor en had je de Vlaamse muziek waar mee gelachen werd, maar ik ben altijd mijn job blijven doen. Toen was ik wel bekend maar niet zo bekend als nu, ik had altijd het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen.

Mijn ouders hebben daar ook een grote rol in gespeeld. Ze zeiden: ‘Je komt op tv en je hebt fans, maar hier thuis ben je maar Christoff.’ Ik heb ook nooit anders geweten dan elk weekend op te offeren en te letten op wat ik deed. Niet dat ik een voorbeeldfunctie heb, maar als je bekend bent wordt er anders naar je gekeken. Mijn ouders hebben me ook altijd gezegd waar het beter kon, ze gaven altijd opbouwende kritiek. Ons mama is ook heel kritisch, nog altijd. Dat heeft me ook altijd met mijn voeten op de grond gehouden, ik heb nooit anders geweten.

Showbizz is een omhulsel, je leert erdoor kijken. Soms heb ik het gevoel dat mensen zich pretentieus opstellen, als ik op de MIA’s rondloop bijvoorbeeld, maar eigenlijk zijn we allemaal met muziek bezig. De essentie is hetzelfde, het klinkt gewoon anders.’

‘Ik heb heel diep gezeten. Je leest soms ook bij wereldsterren – niet dat ik dat ben hoor – dat ze een harde leerschool of jeugd hebben moeten doorploeteren om te staan waar ze nu staan. Ik heb optredens gedaan waar ik me echt vernederd voelde, maar ik heb de stiel wel geleerd. En daardoor leer je ook beter relativeren.

En als je na een optreden naar huis rijdt met liefdesverdriet of je weet dat je papa geopereerd worden, dan denk je ‘who cares dat ik zoveel cd’s verkoop en bekend ben, ik wil gewoon dat die mensen gezond worden’. Daar heb ik echt lessen uit getrokken.’

‘Wanneer ik op bezoek ga bij mijn grootmoeder en er zijn een paar tantes en er liggen pateekes op tafel. Of als we een koffie gaan drinken en mijn tantes en grootmoeder komen plots toe. Dan zitten we aan een tafel van 10 man, dan voel ik me gelukkig.

Ik ben onlangs naar Tomorrowland geweest. Dat was tof, maar je kunt jezelf niet zijn. Bij mijn ouders en grootouders valt er een soort druk van me af. Daar kan ik echt gelukkig van worden, van mezelf eens kunnen zijn.

Ik ben graag Christoff hoor, maar ik ben ook graag gewoon mezelf. Ik heb er nooit bij stil gestaan hoe bekend ik ben, zeker na Liefde Voor Muziek. Ik heb er altijd van gedroomd om zo bekend te zijn als nu, maar ik kende de consequenties er niet van.’

‘Ik zing al sinds ik klein was, het stond in de sterren geschreven dat ik zanger zou worden. In het eerste leerjaar was er een grootoudernamiddag en moesten we een opvoering doen. Ik mocht toen de hoofdrol spelen, ik was het pleziertje van de bakker. Ik herinner me mijn tekst nog: ‘Met zijn brood en zijn lach, wenst hij je allen weer een fijne dag.’ Ik heb altijd graag plezier gemaakt.

Terwijl iedereen ging voetballen, volgde ik op mijn zesde dictie en spreeklessen. Achteraf bekeken is het net alsof het iets was van hogerhand. ‘Doe maar, dat gaat u later ten goede komen.’ En nu valt de puzzel in mekaar: ik heb mijn radioprogramma, ik presenteer op televisie, ik zing.’

‘Alles is voorbestemd, toeval bestaat niet. Ik heb heel veel mensen zien komen en gaan. Je moet lessen leren in je leven om je verder te ontwikkelen. Ik had dat ook met Niels (zijn ex, nvdr.). Hij was 8 jaar in mijn leven. Hoe moeilijk ik het ook had met de breuk, ik zal hem altijd dankbaar blijven voor wat hij voor mij gedaan heeft, maar dat verhaal is uitgeschreven.’

‘Ik durf nooit te zeggen: ‘Nu ben ik volmaakt gelukkig. Ofwel gaat het goed op professioneel vlak, op vlak van gezondheid, of in je relatie. Ik ken weinig mensen bij wie het op al die vlakken goed gaat. Ik ben wel gelukkig met wat ik heb. Tel wat je hebt, niet wat je mist. Geluk moet je ook zelf maken. De maatschappij van vandaag wil meer, beter en nieuwer. Dat merk je ook in relaties.

Ik houd van mensen die gelukkig kunnen zijn met kleine dingen. Als je thuiskomt en er ligt een briefje op de keukentafel, dat zijn de mooie dingen. Dat kun je niet kopen. Ik heb nu het geluk dat ik iemand ben tegengekomen. Als je dan wakker wordt en er ligt een toastje gesmeerd met smeerkaas klaar, dat zijn de leuke dingen. Dat is geluk: al die dingen bij elkaar die je niet kunt kopen. Als je die kunt krijgen, dan ben je rijk.’

‘Die zomer mocht ik met Luc Steeno, mijn grote idool op het podium staan. Dat was voor een tournee van het magazine Music Leader, dat was toen hét muziekboekje. Een beetje de luxeversie van de Joepie. Toen was ik 16 ofzo. Toen had ik evenveel bewondering voor Luc Steeno als ik nu heb voor Mika.’