Mickael Karkousse maakt zijn eerste solo-lp: ‘Ik had nooit stilgestaan bij wie ik was náást Goose’

Voor Hello, zijn eerste langspeler als solo-artiest, zei Goose-frontman Mickael Karkousse op zowat alles ja. Oncool schoeisel incluis.

Donderdag 27 juli 2023. Met een mengsel van zenuwen en goesting betreedt Mickael Karkousse het podium van de 4AD in Diksmuide. Al drieëntwintig jaar is hij de zanger van Goose, de tot in Japan vermaarde electrorockband uit Kortrijk. Maar vanavond staat hij hier, samen met drie muzikanten, onder eigen naam voor een eerste try-out van de songs die op Hello zullen staan, zijn eerste solo-lp.

Mickael Karkousse: Ik heb nog nooit moeten wenen op een podium, maar daar in Diksmuide is het mij drie keer overkomen. Dat vond ik het schoonste wat ik ooit heb meegemaakt. Sentimenteel ben ik niet, integendeel: ik stapel vanbinnen van nature veel op. Maar ik was maandenlang intensief met die plaat bezig geweest, met alle twijfels en vraagtekens van dien. Eindelijk kon ik dat werk tonen aan een dankbaar publiek. In de zaal zag ik mijn vrouw en kinderen staan. Ik raakte geëmotioneerd door iets wat ik zelf had geschreven. Alles leek compleet. Wauw. Dat was heftig. Die avond besefte ik: nu sta ik dicht bij het leven en bij wat ik aan het doen ben.

Ik had nooit stilgestaan bij wie ik was náást Goose. Toen ik dat wel deed, kwam er veel naar boven.

Optreden is jullie raison d’être, zegt zowat elk Goose-lid in elk interview. Daarom maken jullie platen.

Karkousse: Toch was dat twee jaar geleden niet waarom ik mijn eerste ep Where Do We Begin heb gemaakt. Toen wilde ik songs schrijven die mij een warm, nostalgisch gevoel gaven, zoals een dekentje. Het was bewust een ‘kleine’ plaat. Maar als muzikant is mijn spectrum breder dan dat. Daarom moest de volgende plaat ook fun zijn. Hoe meer ik erover praat, hoe meer ik Hello zie als de film van mijn leven op dit moment. Omdat álle gevoelens aan bod komen. Romantiek. Verdriet. Agressie. Dat is niet noodzakelijk slecht: soms moet je vechten voor de mooie dingen.

Je schrijft zowel over de verlokkingen van de nacht – dansen tot het zweet in je ogen rolt – als over huiselijke verankering: samen met je vrouw iets van Feist neuriën voor jullie in slaap vallen, bijvoorbeeld.

Karkousse: Die dualiteit zit er zeker in. Verlangen en afstoten. (denkt na) Ik leid een redelijk steady bestaan en veel nummers reflecteren dat. Tegelijkertijd leef ik in een chaotische wereld met veel verleiding. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zo realistisch ben ik wel. Ik zie mezelf op deze plaat als een scenarist: ik schets situaties. Soms is de aanleiding iets wat mij overkomen is, soms fantaseer ik.

Zoek je die chaos en verleiding op om creatief te kunnen zijn?

Karkousse: Nee. Ik kruip net in mijn cocon. Als ik creatief wil zijn, kom ik naar hier (we zitten in de Kortrijkse Safari Studios, sinds 2018 het hoofdkwartier van Goose, nvdr.). Maar ik ben blij dat Safari niet in mijn achtertuin staat. Het zijn twee werelden die soms in elkaar overlopen maar toch genoeg gescheiden zijn. Mijn gezinsleven is gebouwd rond wat ik doe. Mijn vrouw en ik zijn al heel lang samen. Zij heeft mijn hele parcours meegemaakt. Onze kinderen leren daar ook mee om te gaan. Ah, papa is naar de radio. Of gaan optreden. Of een plaat aan het maken waar we zeshonderd keer naar moeten luisteren. (lacht) Dat is ons leven. Ik hoef als artiest, echtgenoot of vader niet ánders te zijn.

Toch ben je tijdens corona in een identiteitscrisis beland en zelfs in therapie gegaan.

Karkousse: Ik mocht niet optreden of naar de studio gaan. Plots was er gewoon géén muziek meer. Dat confronteerde me met mezelf. Goose bestaat al meer dan twintig jaar en mijn karakter had zich gevormd naar het een van de vier zijn. Wie ik zelf was, daar had ik nooit bij stilgestaan. Toen ik dat wél deed, kwam er veel naar boven. Hoe belangrijk het gebruik van mijn stem is, bijvoorbeeld. Een normaal mens praat zoals wij nu doen, op dezelfde toonhoogte en met hetzelfde volume. Ik heb het geluk dat ik tijdens optredens kan schreeuwen. (lacht) En springen, dansen, mij uitleven hoe ik wil. Dat compenseer je niet door even te gaan wandelen of lopen. Ik herinner me dat ik eens langs de zee liep en heel hard heb geroepen – nadat ik had gekeken of er niemand in mijn buurt was – omdat ik daar zo’n nood aan had.

Als solo-artiest moet je zelf alle knopen doorhakken. Wat leert jou dat?

Karkousse: Vroeger dacht ik dat het publieke aspect van mijn leven mij veel energie gaf. Sinds afgelopen zomer ondervind ik dat het juist veel energie vráágt. Dit jaar ben ik een maand lang thuisgebleven omdat ik compleet leeg was. Dat kwam door die plaat: schrijven, opnemen, wát zijn we aan het doen, en hóé? Ik put mezelf soms uit door te creatief te willen zijn. Daar moet ik mee oppassen.

Net als voor je ep en de vorig jaar verschenen Goose-plaat Endless heb je in Parijs met de Franse producer Victor Le Masne gewerkt.

Karkousse: Daarvoor liet ik mijn leven hier twee weken achter. ’s Avonds luisterde ik op mijn hotelkamer naar wat we die dag hadden gedaan. Ik schaafde bij en herschreef teksten. Dat maakte de nachten heel kort, maar door de adrenaline voelde ik me totaal niet moe. Ik kon niet wachten tot de volgende ochtend. Geen ontbijt, direct de deur uit. Tegen alles waar ik enthousiast over was, heb ik ja gezegd. Violen had ik op voorhand niet in gedachten maar die grandeur sprak mij aan, dus hebben we ze gebruikt. Gitaar was het enige taboe. Ik hou nochtans heel veel van de combinatie gitaar en synthesizer, maar die had ik al op de ep gebruikt. Nu wilde ik verder gaan, zeker omdat Victor zo’n goede pianist en arrangeur is.

Ik wilde geen deel van mezelf verstoppen omdat het misschien niet cool is. Cool is soms gewoon saai.

En verder bén je gegaan. Op Hello staat opzwepende disco naast intieme pianoballades.

Karkousse: Hello moest een rijke en bijna pompeuze electroplaat worden. Ze zou heel veel verschillende emoties weerspiegelen, en ik wist niet goed hoe ik dat kon realiseren. Tot ik tijdens het eerste weekend in Parijs ging kijken naar de musical Starmania, die Victor gearrangeerd had. De emoties in dat stuk waren enorm groot – ook door de manier van zingen – en het verhaal was opgebouwd uit aparte scènes. Toen werd alles duidelijk. Waarom zou mijn plaat de hele tijd op dezelfde lijn moeten blijven? Ik hou van Franse variété. Ik wilde geen deel van mezelf verstoppen omdat het misschien niet cool is. Cool is soms gewoon saai en veilig. En koel. (lacht) Ik vind het veel cooler om je gevoelens niet te maskeren en honderd procent achter je visie te staan, dan om een boekje open te slaan en te zien wat er trending is.

Níét trending, voor zover ik weet, zijn de witte sokken en sandalen die je het personage in Dancing Like a Fool laat dragen.

Karkousse:(glimlacht) In dat nummer ben ik een Duitse toerist in Bangkok die zo veel drugs in zijn lijf heeft dat hij er hartkloppingen van krijgt. Geen idee waar die eerste regels ‘Dancing like a fool / On white socks and sandals’ vandaan kwamen. Zou ik zo’n personage wel neerzetten, dacht ik eerst. Maar ik heb die vrijheid volledig omarmd; vandaar ook die zware stem waarmee ik zing. Die song is pure fictie, maar wel plausibel. En dus evengoed echt.