Met dank aan Franz Kafka: de debuut-ep van Caspar Auwerkerken

De Hasseltse singer-songwriter Caspar Auwerkerken is een van de coming men in de vaderlandse pop, én een fervente lezer.

Gevoelige, elegante singles zoals zijn eerste wapenfeit Hyacinth, het begin dit jaar geloste The Hunter (naar een schilderij van de Duitse romantische schilder Caspar David Friedrich) en I Tried (over nostalgie en koesteren wat voorbij is) lieten ons Caspar Auwerkerken (23) kennen als een belezen en fijnbesnaard jongmens dat op zoek is naar zijn plek in de wereld, weliswaar in de wetenschap dat hij al aardig in de buurt zit. Zijn eerste ep Abloom ligt als een warm broodje op u te wachten.

Ik maak luistermuziek, dus als het publiek niet wil luisteren, is dat bijzonder vervelend.

Je bent onlangs afgestudeerd als bachelor in de musicologie, klopt?

Caspar Auwerkerken: Op één herexamen na, ja. (lacht) Ik zou nog mijn masterjaar kunnen doen, maar wellicht kies ik toch voor een andere richting: culturele studies. Nu, musicologie kan zeker waardevol zijn als je er de juiste persoon voor bent.

Maar?

Auwerkerken: Dat ben ik dus niet. (lacht) Muziekwetenschap is analytisch, terwijl mij meer het filosofische boeit: wat doet het met je als mens? Die drie jaar hebben me gesterkt in mijn overtuiging dat ik vooral zelf muziek wil maken. Creëren biedt mij troost voor de zwaarmoedigheid die mij soms overvalt. Maar kunstbeleving doet dat zeker ook. Dat is als eten en drinken voor mij, essentieel voor mijn gezondheid.

Ik kreeg ooit een lijst onder ogen van de dichters, schrijvers, filosofen en schilders die jou inspiratie hebben aangereikt: Baudelaire, Dostojevski, Ginsberg, T’Hooft, Kierkegaard, Rothko, Schiele en zo gaat het nog een eind door. Van wie ben je momenteel in de ban?

Auwerkerken: Franz Kafka. Alweer. In zijn roman Amerika vertrekt het hoofdpersonage per boot naar New York en speelt er bij aankomst zijn koffer kwijt. Allerlei rare randfiguren bemoeilijken het terugvinden ervan – symbolisch voor de bureaucratie en omslachtigheden die we allemaal weleens ervaren. Heel bevreemdend, maar tegelijk zo herkenbaar dat het mij helpt te relativeren.

De songs op Abloom omschrijf je als ‘verslagen van een spirituele reis’.

Auwerkerken: Door tussen mijn twintigste en tweeëntwintigste nummer na nummer te schrijven, heb ik ontdekt wie ik ben en wat mijn plaats in de maatschappij is. Dit is wat ik wil doen en wat mij geluk schenkt. Net zoals ik zelf in boeken en schilderijen schoonheid zoek, probeer ik die schoonheid op te roepen in wat ik maak, hopend dat ik de luisteraar op mijn beurt een hart onder de riem kan steken.

Het valt op dat alle zes liedjes van de ep naar een catharsis opbouwen.

Auwerkerken: Songs schrijven wrikt dingen los bij mij, laat gewicht van mijn schouders glijden. De wereld kan soms heel vreemd en verwarrend zijn. Untitled is bijvoorbeeld een protestlied waarin ik mijn frustratie over het politieke wanbeleid aangaande de klimaatcrisis uitdruk. Als iets zó onder mijn vel kruipt, leidt dat logischerwijs tot een song. Maar zelfs die frustratie probeer ik in iets moois om te zetten.

Je hebt tot nu toe vooral voorprogramma’s gespeeld, van Portland, The Bony King of Nowhere, Strand of Oaks en Duke Garwood. Kun je een publiek dat niet voor jou komt makkelijk grijpen met je trage, ingetogen muziek?

Auwerkerken: De context moet goed zitten. Ik maak luistermuziek en als het publiek niet wil luisteren, is dat natuurlijk bijzonder vervelend. Maar zelfs dan zie ik altijd wel mensen die er iets aan hebben. Met een zittend publiek werkt het meestal heel goed, zeker als ik alleen op het podium sta. Onlangs, met Portland in de grote zaal van de AB, was ik wel bang omdat ik daar als toeschouwer al vaak intieme shows in het water heb zien vallen. Maar ik speelde met mijn band en het ging super. Het was zelfs een van mijn favoriete optredens. Met Duke Garwood klikte het trouwens zo goed dat ik in november weer met hem in de N9 in Eeklo sta. En Tim Showalter van Strand of Oaks is effectief zoals hij altijd wordt afgeschilderd: een lieve man met een groot hart.

Men hoort in je stem vaak Thom Yorke en Tamino, maar ik vind Dieter Sermeus de beste vergelijking.

Auwerkerken: Ken ik niet.

Onder andere bekend van Orange Black en The Go Find. Sinds juli tevens de nieuwe directeur van de Arenberg en OLT Rivierenhof.

Auwerkerken: Is hij makkelijk te contacteren? (lacht) Nu, ik heb het geluk gehad dat ik in de zomer van 2021 al eens in het Rivierenhof heb mogen spelen, ook met Portland. Prachtige ervaring, zou ik meteen opnieuw doen. Hopelijk ooit met mijn eigen show. Een van mijn dromen is een echte tour: volledig in die zone vertoeven van live je muziek delen met mensen, dat moet een heel spirituele beleving zijn.