Met dank aan de basgitaar van Lou Reed: het debuutalbum van Meltheads

Vijf platen waar Meltheads het warm van krijgt, naar aanleiding van de release van hun debuutplaat Decent Sex.

Ze bestaan nog maar sinds 2018, maar de Antwerpse gitaargroep Meltheads bouwde al een aardig muzikaal palmares op. Ze schopten het in 2022 tot de finale van De Nieuwe Lichting en behaalden een zilveren medaille op Humo’s Rock Rally. Vervolgens scoorden ze een hit met Naïef en klommen ze tot nummer één in De Afrekening van Studio Brussel.

Deze week verschijnt hun debuutalbum Decent Sex, en daarop hoeft u alvast geen tweede Naïef te verwachten. ‘Iedereen vond dat we verder moesten schrijven in het Nederlands. Maar wij hadden zin om tegendraads te doen en alleen Engelstalige nummers te schrijven’, lacht frontman Sietse Willems. ‘We wilden geen groep worden die een hitje scoort, zo dicht mogelijk bij dat succes blijft aanleunen en vervolgens alleen maar slappe afkooksels van dat succesnummer maakt.’ Geen Nederlandstalige nummers te bespeuren op Decent Sex, dus. We vroegen aan Willems en drummer Simon de Geus waar hun langspeeldebuut dan wél door geïnspireerd werd.

1) Lou Reed – Berlin (1973)

Sietse Willems: Ik heb Berlin grijsgedraaid. Het is een conceptalbum waarin Reed de neerval van twee speedverslaafden in Berlijn schetst. Ook al is het een rauwe, donkere plaat, vind ik het heel mooi klinken, onder meer dankzij de strijkers. Het is het rauwe antwoord op hun vorige werk, het commerciële succesalbum Transformer. Bij de release werd Berlin afgekraakt wegens te deprimerend, maar ondertussen beseft men hoe straf die lp eigenlijk is.

Simon de Geus: Misschien ook leuk om te vermelden: wij hebben een basgitaar die nog in het bezit van Lou Reed is geweest.

Willems: Het exacte verhaal kennen we niet, maar een vriend van mijn moeder is nog op tour geweest met Lou Reed en zo is die basgitaar op ons pad gekomen. Ik weet niet hoe vaak Lou Reed die effectief heeft vastgehad.

de Geus: Maar ooit moet ze wel eens in zijn handen hebben gezeten.

Het oeuvre van Lou Reed is erg uitgebreid. Waarom kozen jullie voor Berlin?

Willems: Omdat het een iets minder bekende titel is, eentje voor de echte fans. Wanneer een plaat door te veel mensen opgehemeld wordt, krijg ik er een beetje een afkeer van. Daarnaast zit Berlin qua verhaal heel sterk in elkaar. Tekstueel volgen de nummers elkaar perfect op. Je kan er bijna als een audioboek naar luisteren.

Op Decent Sex staan ook een paar nummers die over de keerzijde van drugs gaan. Haal je inspiratie bij Lou Reed?

Willems: Zulke uitspraken durf ik niet te doen. Uit respect, want ik ben absoluut nog niet zo goed als Lou Reed. (lacht) Maar Berlin is een heel eclectische plaat, en dat hebben wij ook proberen te maken. Daarnaast is Lou Reed een van de grondleggers van de postpunk, een genre waar wij heel schatplichtig aan zijn.

2) Idles – Joy as an Act of Resistance (2018)

Willems: Idles heeft het hele album in majeur heeft geschreven. Daardoor klinken alle nummers vrolijk, terwijl het net een politieke plaat vol kritische teksten is. De muziek klinkt exact als de titel. Heel cool. Met vrolijke postpunknummers graven ze diep in hun ziel en kaarten ze sociale problemen aan. En het zijn ook gewoon allemaal sterke songs, wat nog steeds het belangrijkste is.

Vroeger lagen we niet zo wakker van maatschappelijke kwesties. Toen we zestien waren, schreven we over wat ons op dat moment bezighield. Dat bekent: vuilnisbakken, feestjes en drank in de nachtwinkel halen.

Simon de Geus

Idles kaart vaak toxische mannelijkheid aan, een onderwerp dat ook op Decent Sex aan bod komt, in Vegan Leather Boots bijvoorbeeld.

Willems: Idles heeft mij geïnspireerd om te schrijven over maatschappelijke thema’s. Een nummer als Caroline Says op Berlin gaat trouwens ook over toxische mannelijkheid, en dat vijftig jaar geleden al. Het is een thema dat doorheen de geschiedenis blijft terugkeren en vaak net door heel stereotiep mannelijke bands wordt aangekaart.

Vinden jullie het belangrijk dat muziek een politiek statement brengt?

De Geus: Vroeger lagen we daar niet zo van wakker. Toen we zestien waren, schreven we over wat ons op dat moment bezighield. Dat bekent: vuilnisbakken, feestjes en drank in de nachtwinkel halen. Intussen zijn we wat ouder en hebben we meer aandacht voor maatschappelijke kwesties.

Willems: Een nummer hoeft geen politiek statement te verkondigen om goed te zijn, maar ik vind het chic als een band erin slaagt om op de juiste manier zijn stem te laten horen. Als we allemaal braaf zouden schrijven over dingen die iedereen goed vindt en waar niemand aanstoot aan neemt, dan kunnen we even goed met z’n allen naar Camille luisteren. En zelfs dan zullen er mensen zeggen dat vuurwerk ook gevaarlijk is. (lacht)

3) Fontaines D.C. – Dogrel (2019)

Willems: Nog meer postpunk van over het kanaal. Dogrel is de debuutplaat van de Ierse band Fontaines D.C., en de teksten zijn geweldig. De groep is ontstaan aan het conservatorium; de bandleden delen niet alleen een liefde voor muziek maar ook voor poëzie. De teksten van frontman Grian Chatten zijn heel poëtisch. Dublin City Sky is bijvoorbeeld opgebouwd rond een eenvoudig mantra van twee akkoorden, waarover Chatten simpele maar heel ontroerende dingen zegt.

Op Dogrel merk je dat ze apetrots zijn op hun Ierse afkomst. De geschiedenis van Ierland en de IRA boeit me enorm. Ik vond het heel cool dat Fontaines D.C. de NME Award voor beste internationale band won, ondanks songs als Boys in the Better Land, een heel anti-Brits nummer. Het hele Verenigd Koninkrijk juichte terwijl Fontaines D.C. daar eigenlijk met hun middelvinger stond te zwaaien. (lacht) Ook dat vind ik zo goed aan de plaat: ze zeggen ‘fuck you’ zonder echt hard te willen zijn. Die onbedachte bedachtzaamheid mis ik op hun latere platen.

Een rocknummer is pas écht goed als het ook zonder alle toeters en bellen overeind blijft.

Sietse Willems

Is Fontaines D.C. na Dogrel te bedachtzaam geworden?

Willems: Goh, ze zijn duidelijk moeilijkere, meer geproducete muziek gaan maken. Pas op: ze schrijven nog steeds fantastische nummers. Maar de debuutplaat blijft mijn favoriet.

Streef je het poëtische talent van Grian Chatten na?

Willems: Zijn teksten zijn enorm sterk, dus ik vind het moeilijk om me daaraan te spiegelen. Maar dat bedachtzame probeer ik ook in mijn teksten te steken. Volgens mij is dat op Decent Sex al enigszins gelukt. En op de volgende plaat zal het weer een beetje beter gaan. Dat lijkt me ook een logische groeicurve. Van veel artiesten, zoals Fontaines D.C., is het debuut nog heel straightforward, een eerste kennismaking met ideeën die op volgende projecten verder uitgediept worden.

4) Car Seat Headrest – Twin Fantasy (2011)

Willems: Will Toledo, de man achter Car Seat Headrest, heeft Twin Fantasy gemaakt toen hij min of meer dakloos was en veel verhuisde. De plaat is in de gezelligheid van zijn auto opgenomen, waardoor het een heel intieme sound heeft.

Ik vind het straf dat hij in die context een nummer als Beach Life-in-Death kon schrijven. Dat is twaalf minuten lang en bestaat uit vijf nummers die in elkaar geschoven zijn, en toch voelt het op geen enkel moment onnatuurlijk. Er zit een passage in die heel makkelijk een radiohit had kunnen worden als hij er gewoon een nummer van drie minuten van had gemaakt. Maar ik vind het heel cool dat hij dat niet gedaan heeft.Daartegenover staan korte nummertjes als Stop Smoking (We Love You). Toledo slaagt erin om simpele gevoelens op een heel breekbare manier te brengen.

De intieme singersongwritermuziek van Car Seat Headrest is een vreemde eend in dit lijstje.

Willems: Een rocknummer is pas écht goed is als je het op een akoestische gitaar kan spelen en het zonder alle toeters en bellen overeind blijft. In het dagelijkse leven luister ik vooral naar rustige muziek. Het is een andere manier van werken, en dat weet me altijd te boeien.

Staat er een Meltheads Unplugged in de steigers?

Willems: We willen dat heel graag doen, maar onze gitarist is tegen. (lacht)De Geus: Het zou nochtans makkelijk zijn. Veel minder gerief om mee te sleuren. Ik ben jaloers op dj’s die alleen hun laptoptas moeten meenemen, en klaar.

Of ik mezelf zie als een verhalende schrijver? Momenteel beschouw ik me nog als helemaal niets. Ik vind dat je pas na een carrière van tien à vijftien jaar zulke uitspraken kan doen.

Sietse Willems

5) Baxter Dury – It’s a Pleasure (2014)

Willems: In oktober was ik aan het balen. Baxter Dury kwam naar de Botanique, maar het concert was al na drie minuten uitverkocht en op TicketSwap kwam er helemaal niks vrij. Op de Lokerse Feesten heb ik hem gelukkig wel gezien in het voorprogramma van Blur. Ook bij Baxter Dury bewonder ik hoe hij op een eenvoudige manier heel verhalend uit de hoek kan komen. Ook cool: op Spotify heeft hij ‘uitlegplaten’ waarbij hij in fragmenten van zo’n twintig seconden uitlegt waarover de nummers gaan.

Daarnaast doet zijn manier van producen me denken aan hoe bijvoorbeeld Soulwax het ooit deed. In een heel simpel, breekbaar nummer kan hij plots een acid synth toevoegen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. It’s a Pleasure is een akoestisch getinte plaat waarin hij de perfecte balans heeft gevonden.

Je lijkt verhalende teksten belangrijk te vinden.

Willems: Ik kan heus ook genieten van nummers die over nonsens gaan. Maar ik ben inderdaad iemand die aandachtig naar teksten luistert. Ik vind het een enorme meerwaarde als je echt begrijpt waar een nummer over gaat. Er zijn veel fantastische albums die inhoudelijk een beetje leeg aanvoelen. Dat vind ik jammer.

Beschouw je jezelf als een verhalende schrijver?

Willems: Momenteel beschouw ik me nog als helemaal niets. Ik vind dat je pas na een carrière van zo’n tien à vijftien jaar zulke uitspraken over jezelf kan doen. Het belangrijkste is dat Decent Sex oprecht is. Vraag het me nog eens na onze vijfde plaat.