Meis, de derde generatie De Groot: ‘Ik kan Boudewijn best wel weerwoord geven. Maar opa niet’

Ze zingt bij Eefje de Visser en torst een loodzware achternaam, maar als Meis staat Aysha de Groot stilaan op eigen benen. ‘Eefje is motherfucking vet en toch heeft het haar jaren gekost om door te breken. Dat besef geeft rust.’

De zangeres van Bitterzoet en Zwarte zon noemt ze ‘baas’. De zanger van Jimmy en Testament ‘opa’. Of soms Boudewijn, al naargelang de luim. Maar stilaan is backingvocaliste Aysha ‘Meis’ de Groot klaar om uit de schaduw van Eefje de Visser en Boudewijn de Groot te treden met de ep Eén. Kleine en dromerige songs tussen akoestisch en elektronisch met angels en weerhaken. ‘Je kunt zacht zingen en toch zeer rauw zijn. Het mag wel een beetje snijden.’ En in de moerstaal. ‘Het is al een opgave om de chaos in mijn hoofd om te zetten in iets begrijpelijks. Waarom zou ik dat nog eens naar het Engels willen vertalen?’

Omdat symboliek soms belangrijk is, spreken we haar over haar debuut op de dag dat haar 76-jarige grootvader het podium definitief vaarwel zegt. De 27-jarige Meis staat daarentegen te trappelen in de coulissen. Al eventjes zelfs. 2020 startte zeer beloftevol. ‘Een uitverkochte Bitterzoet-tournee en een volgepropte festivalzomer met Eefje, en dan plots niks meer. Pijnlijk. Vooral omdat ik er toen net al mijn spaargeld doorheen had gejaagd. Alles zit in die ep. “Want ik kan het hele jaar bij Eefje spelen. Komt wel goed.” En toen werd het maart 2020. Dus ging de ep ook maar in de kast. Je snapt dat ik het na twee jaar werk en al die kosten niet over mijn hart kreeg om die zomaar, zonder meer, online te gooien. Ik heb toch al zo lang over Eén gedaan, dit kon er nog wel even bij.’

Er zit inderdaad bijna vier jaar tussen je eerste single Waarom en deze ep.

Aysha de Groot: Dat was een ep’tje als afstudeerproject aan het Conservatorium. Een beetje warmdraaien met wat kleine liedjes en akoestische instrumenten. Ik merkte toen dat ik helemaal nog niet klaar was voor een soloproject. Ik vond mezelf nooit goed genoeg en durfde mensen amper te vragen of ze met mij wilden samenwerken. Zo heb ik drie keer auditie moeten doen vooraleer ik aan het Conservatorium in Amsterdam mocht starten. Dat heeft me uiteindelijk enorm gedisciplineerd en ijverig gemaakt, maar het doet je wel aan jezelf twijfelen. Tot op de dag van vandaag zit daar nog steeds een stemmetje dat me influistert dat ik het eerder aan koppigheid en doorzettingsvermogen te danken heb dan aan enig talent. (denkt na) Kort na mijn studies ben ik ook een tijdje uit de running geweest, door een grote operatie. Een maagverwijdering.

Een maagverkleining, bedoel je?

De Groot: Nee, een totale maagresectie. Ze is echt helemaal weg. Er zit een zeldzame vorm van maagkanker bij mijn familie van moederszijde, dus heb ik ze preventief laten verwijderen om later niet ziek te worden. Er zijn alles samen zestien families in Nederland met dezelfde genetische vloek, maar in die families komt maagkanker echt heel vaak voor.

Klinkt als een heel zware ingreep.

De Groot: Ik ben toch drie maanden out geweest: eten gaat lastig, je hebt pijn aan je buikspieren en amper energie. Dat laatste is vaak nog steeds zo. Op het podium heb ik dus altijd Dextro Energy in de buurt, zodat ik me nog even gaande kan houden met snelle suikers. Om dan backstage een beetje in te storten. (lacht) Ik heb wel een hoop songs kunnen schrijven in het ziekenhuis. De opvolger van Eén, een conceptalbum dat helemaal over die periode gaat, is in de maak.

Met permissie, maar hoe lang kun je een dergelijk onderwerp boeiend houden?

De Groot: Alvast zeven nummers lang. Je kunt de eentonigheid vermijden door te spelen met tijd. Een song van vier minuten over één specifieke seconde bijvoorbeeld. Ik hou ervan om diep in te zoomen op zeer kleine dingetjes. (denkt na) Zee heb ik daar trouwens ook geschreven.

‘Als ik stil naar onder zak, is de bodem zacht. Als ik niet naar boven ga, kom jij erachteraan’, klinkt het daar.

De Groot: Mijn meest deprimerende tekst wel, ja. (lacht) Niet dat ik al ooit een opgewekte song gemaakt heb. Vrienden en familie vragen me wel vaker waar dat eerste vrolijke nummer blijft, maar ik voel gewoon minder de behoefte om te schrijven wanneer ik echt gelukkig ben.

Waarover gaat Zee precies?

De Groot:Zee is een gesprek met mezelf. Ik kamp al twintig jaar met depressies. We zijn dat nu lekker aan het opruimen met therapie, maar het komt vooral neer op verlatingsangst. Bang zijn om mensen kwijt te raken. Bang zijn dat de communicatie scheefloopt en ik ze wegjaag. Het is een constant zoeken naar hoe ik me moet verhouden tegenover anderen, en ik voel me daar vaak erg alleen door. En trots tegelijk, want ik ben van niemand afhankelijk.

Jouw moeder overleed aan de gevolgen van maagkanker in 2002. Jij was toen acht. ‘Het is niet van mij. Ik hou alleen wat jij niet mee kon nemen. Vast met mijn leven’, klinkt het in Alsof, jouw ode aan haar.

De Groot:(knikt) Ik wou haar al heel lang herdenken in een lied. Muziek is nu eenmaal hoe ik de dingen in mijn hoofd verwerk. Maar ik kreeg het niet op papier gezet zonder het veel te zwaar dan wel veel te zoetsappig te maken. Je krijgt ook maar één kans om zo’n moedernummer uit te brengen, en het kan niks minder dan het beste lied ooit zijn. Als het niet aanslaat, dan voelt dat bovendien meteen als een persoonlijke aanval. Alsof gaat over de ontkenningsfase van de rouw. De fase waarin je stiekem maar innig blijft hopen dat alles miraculeus toch goed zal komen. Zo heb ik als tiener vaak gedroomd hoe ze mij toch gewoon van school kwam halen. (denkt na) Ik hoop dat het voor herkenning kan zorgen, en wie weet steun. Ik put er alvast nog telkens steun uit wanneer ik het zing.

Ook jouw grootvader tekende destijds voor een dijk van een moedernummer. ‘Haar ogen zijn mijn ogen. Maar lijk ik ook op haar?’ zingt hij op Moeder, over de vrouw die hij nooit gekend heeft en overleed in een Japans interneringskamp in Nederlands-Indië.

De Groot:(aarzelend) Ik ken lang niet alle songs van mijn grootvader. Meestal sta ik ook maar wat meewarig te knikken als mensen me over zijn muziek vertellen. Maar Nacht en ontij vind ik echt héél sterk.

Die jarenzestigplaat met vreemde geluidseffecten en het een halfuur durende, zeer trippy Heksensabbath?

De Groot: Ja. Allicht zijn vreemdste plaat. Ik weet dat hij daarnaast heel mooie liedjes heeft gemaakt, maar het is pas toen ik Mauro Pawlowski’s ode aan Nacht en ontij hoorde dat ik dacht: Jezus opa, wat kan jij eigenlijk geweldige muziek maken! (lacht) Ik leer zijn muziek nog altijd kennen. (droog) Eigenlijk is die best wel goed. Ik snap nu ook beter waarom hij zo bekend is. Voor mij was hij toch vooral opa.

Veel gaat naar verluidt over hoe de mannen in je leven een bitchy resting face hebben.

De Groot: Zeer norse koppen, ja. Mijn ex had het extreem hard. En toen ik hem destijds aan een tafel zag zitten met mijn vader en mijn opa, dacht ik: shit, die hebben exact hetzelfde hoofd. Net als mijn vorige partners. (dramatisch) Met je elektracomplex, Aysha! (lacht) In Veel bezing ik die mannen, elk couplet een andere.

‘Ik geef te veel’, zing je ook. Op welke manier?

De Groot: Ik zet mezelf al te makkelijk opzij. Ik word blijkbaar aangetrokken door stugge mannen, maar dan probeer ik die hardheid te compenseren door het extra gezellig en leuk te maken.

Boudewijn kondigde net aan nooit meer te zullen optreden. Nu zijn laatste toer met zijn vrienden Henny Vrienten en George Kooymans niet meer kan doorgaan wegens de ziekte van Kooymans, hoeft het voor hem niet meer. Heb je het daar met hem over gehad?

De Groot: Ik wist uiteraard al lang dat hij er zachtjesaan klaar mee was, en hij doet al jaren niks meer tegen zijn zin. De fans werden destijds ook boos toen hij zijn oude hits niet meer wilde spelen, maar na een carrière van bijna zestig jaar heb je dat recht echt wel verdiend.

Hebben jullie ooit samengewerkt?

De Groot: We broeden momenteel op een nummer. We probeerden het een paar jaar geleden al, maar mijn onzekerheid en bewijsdrang speelden me parten. Het is lastig om tegen zestig jaar ervaring in te gaan. En tegen familie. Al kan ik Boudewijn best wel weerwoord geven. Maar opa niet. Ondertussen heb ik wat zelfvertrouwen kunnen tanken met Eén, dus ik wil het graag nog eens proberen.

‘Ze is ontzettend plichtsgetrouw’, wist hij over jou. Toen je samen met hem en jouw vader Wegen zou brengen op Noorderslag, wist jij tijdens de repetities blijkbaar van geen ophouden.

De Groot: Zij kennen het klappen van de zweep nu wel, maar ik zat toen net op het Conservatorium. En ik vind niks zo eng als slecht voorbereid op een podium staan. Ik moet het gevoel hebben dat ik alles perfect beheers. Voor een jamsessie hoef je mij dus al helemaal niet te vragen. (lacht)

Je vader Marcel, frontman en gitarist bij diverse projecten, kampte naar eigen zeggen jaren met een Jordi Cruijff-complex. Een stamboom kan best vervelend zijn als je in dezelfde sector aan de bak wil. Heb jij er last van?

De Groot: Iemands kind of kleinkind zijn is natuurlijk geen vaardigheid. Maar van een Jordi Cruijff-complex heb ik nooit zo’n last gehad. Mijn vader en ik hadden een afspraak: ‘Als je komt kijken naar mijn optredens, is dat louter als trotse vader. Enkel als ik je er daags nadien om vraag, geef je feedback.’ Die aanpak hielp ook wel.

Tot slot: blijf je bij Eefje de Visser zingen de komende jaren? Of zet je alles op een solocarrière?

De Groot: Ik blijf zeker bij Eefje zingen. Het zijn ook niet echt standaard-backing vocals. Zingen bij Eefje betekent in de eerste plaats een stevig potje studeren. (lacht) Maar ik kan nog altijd dingen van haar leren. Als ik even sakker omdat niet alles van een leien dakje loopt of ‘enkel’ Radio 1 me draait in Vlaanderen, dan sust zij bijvoorbeeld: ‘Stubru heeft me ook maar ontdekt na drie platen.’ Eefje is motherfucking vet en toch heeft het haar blijkbaar ook jaren gekost om door te breken. Dat besef geeft rust. Ik merk wel dat ik zeer verwend ben geworden sinds ik bij haar zing. Ik overweeg nu een livestreamshow, maar sinds haar concertfilm en het bijbehorende budget is niks meer goed genoeg voor mij. (lacht)