Maggie Lindemann kreeg te horen dat ze te mooi was om pissed-off te zijn en trekt zich daar niets meer van aan

In het lang: Maggie Lindemann kreeg weleens te horen dat ze te mooi was om pissed-off te zijn. En dus probeerde ze zich aanvankelijk een conventioneel, ietwat braaf popimago aan te meten. Als tiener verhuisde ze in haar eentje naar Hollywood, sprokkelde ze via sociale media een aanzienlijke fanbase bij elkaar en kreeg ze al snel haar eerste platencontract onder de neus geschoven. In 2016, op haar achttiende, scoorde ze een hit met Pretty Girl, een radiovriendelijk nummer waarin ze nog enigszins voorzichtig beklemtoont dat ze meer is dan een pretty girl.

Van die voorzichtigheid is vandaag nog maar weinig te merken. Vorig jaar rebrandde Lindemann zich plotsklaps tot de edgy postergirl van de poppunkrevival, maakte ze haar acteerdebuut in Machine Gun Kelly’s emomusical Downfalls High én bracht ze haar debuut-ep Paranoia uit. Daarop combineert ze de catchyness van haar eerder werk met boze poppunk, nu metal en screamo geïnspireerd door Paramore, Blink-182, horrorfilms en haar donkerste hersenspinsels. Een doemhuwelijk dat ze binnenkort opnieuw zal voltrekken op haar eerste langspeler Suckerpunch, die volgens Lindemann klinkt als Paranoia ‘maar dan volwassen en cooler’. Pissed-off kan zo zijn vruchten afwerpen.

Een willekeurige quote: ‘Dit is geen fase. Dit is wie ik ben. Ik heb lang geprobeerd om een personage te spelen. Maar als je deze versie van mezelf niet leuk vindt, hoef je ook geen aandacht aan me te besteden.’