Maarten Cobbaut is tourmanager van The 1975 en Alt-J. Hij ervaart de gevolgen van het noodlottige virus op de muzieksector op de eerste lijn. ‘Vooral kleine bands krijgen het hard te verduren.’
Ondanks zijn Brits telefoonnummer, woont Maarten Cobbaut (42) – opnieuw – in zijn geboortestad Dendermonde. Hij is nog nooit zoveel thuis geweest, vertelt hij aan de andere kant van de lijn. Voor het eerst in zijn drieëntwintigjarige carrière als tourmanager beperkt zijn inbox zich tot vier à vijf mails per dag. Het weinige werk dat hij momenteel nog om handen heeft, bestaat uit speculatie. Want hoe en wanneer de muzieksector kan heropstarten, blijft onduidelijk. ‘Optredens zijn het laatste waar mensen op dit moment aan denken,’ verklaart hij.
Als het coronavirus geen roet in het eten gegooid had, vertrokken hij en zijn vriendin – bandassistente bij The 1975 – nu voor de rest van het jaar op tour. Maar de volgeboekte festivalzomer van de Britse rockband? Geannuleerd. De Europese en Amerikaanse tournees in het najaar? Ook geannuleerd. Cobbaut ziet zich niet meer op de tourbus stappen tot ten minste januari 2021. Ook daarna verwacht hij dat de gevolgen van de corona-epidemie op de muzieksector nog voelbaar zullen zijn. Vooral de kleinere artiesten en de crew krijgen het hard te verduren.
Maarten Cobbaut werkte al voor klinkende namen zoals Bloc Party, Digitalism, LCD soundsystem, Sean Lennon en Sean Paul. Sinds 2011 opereert hij onder het Gentse tourmanagement- en productiebedrijf LobbyCall, dat hij opstartte met een paar collega’s. Het bedrijf ontstond vanuit de jarenlange samenwerking tussen Cobbaut en de gebroeders Dewaele (Soulwax en 2ManyDJs).
Kunt u momenteel ergens financieel op terugvallen?
Ik heb recht op een uitkering via LobbyCall, dus voor mij valt het wel mee. Het zijn vooral de technici die van vandaag op morgen niets meer hebben. Sommige Amerikaanse geluidstechnici waar we mee samenwerken, moeten na twintig jaar op zoek naar een andere job. Onze crew komt voornamelijk uit Engeland en Amerika. In België kunnen we rekenen op een sociaal vangnet, maar veel collega’s kunnen dat niet.
We zullen er samen uiteindelijk wel uitraken, maar dat kan volgens mij zeker drie jaar duren.
Hoe zou u de sfeer achter de schermen omschrijven?
Ik denk dat het voorlopig nog wel meevalt, maar iedereen weet wat er zit aan te komen. Er komt geen geld binnen en de financiële reserves geraken stilaan uitgeput. We weten niet hoe of wanneer we kunnen heropstarten. Er heerst veel onzekerheid. Verschillende bedrijven uit onze sector, vooral Amerikaanse, hebben al meerdere werknemers laten gaan. Een groot agentschap zoals Paradise (Paradise Artists is een vooraanstaand Amerikaans talentbureau, nvdr) ontsloeg in de eerste week van de coronacrisis al meteen honderd mensen. Tegelijkertijd proberen boekingsagenten alle concerten opnieuw in te plannen vanaf september. Maar ik houd me niet meer bezig met wat als. De muzieksector werd als eerste getroffen en zal ook als laatste terug kunnen opstarten. Ik zie onze sector niet opnieuw beginnen voor september – als er überhaupt nog iets gebeurt dit jaar. Ik denk dat het januari 2021 zal zijn vooraleer de muziekindustrie terug op gang komt. In België kan na de zomer misschien nog wel iets doorgaan, maar dat zal eerder een nationaal dan een internationaal gebeuren zijn.
Geen festivalzomer en geen concerten in het najaar. Dan luidt de evidente vraag: wat zijn de gevolgen?
De economische gevolgen zijn groot. Ik weet niet of wij nog gaan touren zoals we voor de coronacrisis deden. Er zijn minder middelen. Bands die van her naar der vliegen en in de beste hotels overnachten – dat zal niet zomaar meer kunnen. Sommige promotors bieden bands ook geen garantie meer, maar vervangen een vaste vergoeding door een systeem waarbij de bands betaald worden met wat overblijft na aftrek van de kosten. Bands zullen dan op hun beurt op zoek gaan naar goedkope zalen, geven minder uit aan productie en huren een kleinere crew in. Dat resulteert dan weer in minder inkomsten en creëert zo een sneeuwbaleffect.
Deze crisis in de muziekindustrie duurt dus nog wel even.
Internationaal gaan de gevolgen zeker nog een paar jaar voelbaar zijn. Lokale bands zijn onderhevig aan minder factoren dan grote namen: ze hoeven geen hotels, vluchten of een internationale crew te voorzien. Elk land heeft zijn eigen regels omtrent het coronavirus en het gaat ook nog even duren vooraleer het internationaal reizen weer op punt staat. Ook op grote arena – of stadionshows is het wellicht nog even wachten. Vijftien- à zestienduizend man bijeenbrengen staat gelijk aan een klein festival, hé. We zullen er samen uiteindelijk wel uitraken, maar dat kan volgens mij zeker drie jaar duren.
Dat laat ongetwijfeld sporen na op het muzieklandschap.
Een band zoals Metallica kan een tour zonder probleem een jaar uitstellen. Die hebben over de jaren heen een dikke spaarpot opgebouwd. Ook The 1975 heeft genoeg inkomsten en middelen om rustig de crisis te overbruggen. Volgende maand brengen ze een nieuw album uit. Streaming is voorlopig de enige inkomstenbron waarop we kunnen rekenen – gelukkig wordt er nu meer gestreamd. Ik vrees vooral dat de kleinere bands in de nesten zullen geraken.
Verschillende artiesten besloten om hun albumrelease uit te stellen. Vindt u dat als tourmanager een goed idee?
Ik zou vanuit het tourperspectief aanraden om de release uit te stellen en de plaat pas uit te brengen wanneer er meer zicht is op de situatie. Zo kan je meteen na de release optreden. Maar ik kan me goed voorstellen dat bands en managers hun plaat nu willen uitbrengen, in tijden dat mensen ook meer de behoefte hebben om naar muziek te luisteren.
Het lijkt me goed mogelijk dat we in de toekomst niet meer fysiek naar optredens gaan.
Is het haalbaar om al die releases en shows te verschuiven?
We willen alle zalen al vastleggen, maar dat is niet eenvoudig aangezien iedereen hetzelfde probeert. Iedereen wil op tour zodra alles heropstart en zo worden de zalen overbelast. Ik betwijfel ook of mensen nog geld gaan hebben of gaan willen uitgeven aan concerten. De ticketprijzen zullen waarschijnlijk dalen en daardoor genereren bands minder inkomsten. Opnieuw dat sneeuwbaleffect, dus.
Wat kan of moet er nog gebeuren om de muziekindustrie terug op weg te helpen?
Daar heb ik niet meteen een antwoord op. Ik hoop dat er zo snel mogelijk duidelijke richtlijnen komen over hoe en wanneer we opnieuw kunnen optreden, ook al weet ik dat dat moeilijk is. Voor de horeca en andere sectoren bestaan er in België duidelijke regels, maar de muzieksector tast in het duister. Al ben ik uiteindelijk blij dat ik hier woon, ik denk dat de Amerikanen in onze sector het nu veel lastiger gaan krijgen. Daar is het huilen met de pet op. Ik hoor gelukkig wel van verschillende initiatieven die de sector proberen te steunen. Grote bands zoals The Killers en The National sluizen hun opbrengsten door naar de crew. Live Nation heeft onlangs ook tien miljoen dollar vrijgemaakt, al maakt dat op wereldvlak het verschil niet.
Tenslotte zien we ook heel wat artiesten werk online gooien en optreden via livestream. Kan dat iets betekenen voor de toekomst van de muziekindustrie?
Livestreams is voor wie thuis zit zeker positief. Het lijkt me goed mogelijk dat we in de toekomst niet meer fysiek naar optredens gaan, maar dat muzikanten in een fabriekshal of productieruimte spelen en dat het publiek online wordt samengebracht. We hebben hier in de eerste week van de crisis zelfs een concreet voorstel rond gekregen. Al kan ik niet zeggen dat ik daar een grote fan van ben. De live-ervaring is onvervangbaar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
