Lokerse Feesten – Dag 9

Op de voorlaatste dag van de Lokerse Feesten was variatie het sleutelwoord. Deze druilerige zaterdagavond in augustus schonk de Grote Kaai de sprankelende gitaarrock van Customs, de funk-soul met een hang naar traditie van Sharon Jones and the Dap-Kings, de intimistische post-punk van Interpol en de opzwepende wereldpop van Arsenal.

DA GIG: Customs, 20u.
IN EEN ZIN: Viriele gitaarrock die een voorliefde voor treurwilgen uit de eighties verraadt maar niet meteen in de donkerste krochten van de ziel huist.
HOOGTEPUNTEN: ‘Rex’, ‘Harlequins’, ‘Tonight We All Stand Out’
EN U? Was een klein groepje die-hards die de met liters neerkletterende regen lijdzaam trotseerde.

De band rond zanger Kristof Uittebroek had de ondankbare taak om de Grote Kaai tijdens een ware stortvloed te enthousiasmeren maar knokte zich met een zelfverzekerde vastberadenheid naar de finish. Dat Customs op dezelfde bill als Interpol stond hoeft niet te verbazen. De band wordt vormelijk vaak vergeleken met New York’s donkerste mainstream-gezelschap maar heeft meer te bieden dan het oeuvre van een copycat. Zo zijn het geen gitzwarte baslijnen en aan apocalyptische taferelen refererende relatiebreuken die het fundament vormen maar soepel gitaarspel en lyrics waar een zekere joie de vivre uit weerklinken. Wij zien Robert Smith niet meteen een Lokers festivalplein uitnodigen tot een danspartij, zoals Uittebroek deed bij afsluiter ‘Harlequins.’

De set bevatte een paar nieuwe songs die vrij statisch onthaald werden maar wist met de waslijst aan radiohits uit ‘Enter the Characters’ toch de luttele regendansers in de voorste rijen tot leven te wekken. Tijdens ‘Rex’ en ‘Shut Up Narcissus’ betoonde u zich ware Afrekening-adepten. Ook opener ‘The Matador’ en het hymnische ‘Justine’ bestreden de regen met de hapklare melodieën waar een Belgisch festivalpubliek doorgaans voor smelt. Dat Uittebroek’s stem, die sowieso niet over veel differentiatie beschikt, af en toe wat krachteloosheid vertoonde werd gecompenseerd door de viriele instrumentals. Aanstekelijke routine.


DA GIG: Sharon Jones & the Dap-Kings, 21.30 u.
IN EEN ZIN: Aan de Motown-sound-schatplichtige soul-funk die als een tang op een varken sloeg tussen Customs en Interpol in maar toch een goed uur de zon tevoorschijn wist te toveren.
HOOGTEPUNTEN: ‘When I Come Home,’ ‘Give it back,’ ‘When the Saints go Marchin’ in’, de uitbundige act van Sharon Jones
EN U? Genoot, maar met mate

James Brown leeft, en wel in de vorm van het negenkoppige gezelschap The Dap-Kings, dat de Grote Kaai een uur lang wist om te toveren in een zonovergoten wijkfeest in Brooklyn. De bijdrage van de band aan Amy Winehouse’s ‘Back To Black’ (waaronder aan de hits ‘Rehab’ en ‘You Know I’m No Good’) en een paar van Mark Ronson’s projecten is ondergewaardeerd, en, plichtsgetrouw als we zijn, zien we er niet van af om het hier eens te vermelden. Maar, in een vijftienjarig bestaan met vier albums op de teller is dit slechts een kanttekening: als je met de hyperkinetische dans-moves en het doortastend stemgeluid van een Sharon Jones kunt uitpakken is al de rest bijzaak.

Als een bezetene walste Jones door haar set en inviteerde daarbij wie maar wilde op de bühne om haar op even fanatieke wijze bij te benen. Blanke mensen die dansen op zwarte muziek, daar krijgen wij echter de kriebels van, en de moves van het heerschap dat zich middenin de set vergaapte aan Jones’ voluptueuze vormen boden ons niet bepaald een ander perspectief.

Er werd nergens een rustpauze ingelast, integendeel, Jones begon op een bepaald moment zelfs een security guard op zingende wijze te sommeren haar armband bij te houden. Zoveel enthousiasme kon niet anders dan aanstekelijk werken zou men denken, maar u leek vooral met uw gedachten bij uw eigen Motown-collectie te zitten, waarop u dit allemaal al beter had gehoord. Fair enough.


DA GIG: Interpol, 23u.
IN EEN ZIN: Aanstichters van de post-punk-revival lieten aanvankelijk een gezapige indruk na om dan toch onder de huid te kruipen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Take You on a Cruise’, ‘PDA’, ‘Slow Hands’
EN U? Liet zich opmerken tijdens de hits maar leek voor de rest van de set ruimte te occuperen in afwachting van Arsenal.

Na een tour met U2 zouden stadions geen opgave meer mogen zijn. Dat de Lokerse Grote Kaai ook maar een zweem van een uitdaging zou behelzen, hadden we helemaal niet gedacht. Maar helaas/ hoera – Interpol laaft zich nog steeds niet aan de volksmennerij van een Kings of Leon. Als vanouds baadde hun set in de licht dreigende, intimistische sfeer die Interpol’s sound kenschetst: alsof slecht nieuws maar een kwestie van tijd is. Paul Banks’ innerlijke demonen zullen dan ook nooit stadionvoer worden.

Geopend werd met ‘Success’, uit de laatste plaat, wat ons betreft het magerste beestje dat hun oeuvre rijk is. De band schoot met moeite uit de startblokken en kampte aanvankelijk met wat technische, vooral vocale problemen. Met ‘Say Hello to Angels’, een nummer uit hun debuutplaat annex magnum opus ‘Turn on the Bright Lights,’ werd dan weer het eerste hoogtepunt opgetekend. Bezwerend was vooral het magische ‘Take You on a Cruise,’ waarbij de miezerige Lokerse nacht het perfecte decor vormde voor het met melancholische gitaarriedels ingekleurde doemrefrein. De hits uit ‘Antics’ en ‘Our Love To Admire’ (‘Evil’, ‘Slow Hands’, ‘C’mere’, ‘The Heinrich Maneuver’) werden erg puntig maar routineus afgewerkt, alsof hun opgewekte toon een partypooper was. Interpol was het best tijdens down-tempo slepers als ‘Barricade,’ ‘Public Pervert’ en het eerder genoemde ‘Take You on a Cruise,’ fatalistisch songmateriaal waarin ruimte voor bezinning wordt gecreëerd en Banks’ poëtische kunde volledig tot bloei komt. Of wat dacht u van een strofe als ‘If time is a vessel, then learning to love / Might be my way back to sea’?

In de finale werd nog ‘Obstacle 1’ bovengehaald, een song van Turn on the Bright Lights, waarin de heren nog eens blijk gaven van hun kwaliteiten als pure rockband en rammende gitaren de Grote Kaai voorbereidden op Arsenal. Interpol was een trage groeier, maar een groeier nonetheless.

Laurens Bouckaert