Lokerse Feesten Dag 10: Roxy Music

Op de laatste Lokerse festivaldag werden Daan en Dani geheel overschaduwd door Roxy Music.

Door het wegvallen van Eddy Grant moesten de arty glamrockers van Roxy Music het op deze laatste dag van de Lokerse Feesten met een wel zeer continentaal voorprogramma doen, bestaande uit twee acts die een genre bedrijven waar ze in Groot-Brittannië of de Verenigende Staten grinnikende het prefix ‘Euro-‘ aan toevoegen.

Daan bijvoorbeeld: typisch zo’n performer waarvan men zelfs al net buiten de landsgrenzen niet meer goed weet wat men ervan moet denken, maar bij ons sinds ‘Icon’ alweer een beetje populairder geworden. Die song typeert Daan: een catchy oorworm die zelfs overeind blijft in reclamespotvorm, maar ook een schaamteloze pastiche, ‘Daan doet Johnny Cash’, waarin – tenzij we ons lelijk in hem vergissen – de werkelijke zielenroerselen van de mens Daan Stuyven geenszins figureren. In die zin maakt Daan pure pop: het maakt niet uit of de song van plastic is, als hij maar wérkt. Gelukkig doet Daan ook nog andere typetjes: zo speelde hij samen met zijn drumster Isolde Lasoen voor Serge Gainsbourg en Jane Birkin en ontpopte hij zich tijdens ‘Swedish Designer Drugs’ en ‘Housewife’ tot gladde danceproducer. Het publiek at uit zijn hand en Daan doet wonderen binnen de grenzen van zijn beperkte stembereik, maar ons deed het allemaal weinig.

Vervolgens was het aan Dani Klein en Vaya Con Dios, een groepsnaam die vrij vertaald maar één ding kan betekenen: waar is de tijd (dat ik nog de hitlijsten haalde en zelfs internationaal werd opgemerkt)? Voorbij, vrezen we, want de nummers van Dani’s nieuwste, een plaat met kabbelende Franstalige koffiebarmuziek, klonken zo mogelijk nog grijzer dan haar mantelpakje en die hits van haar zijn (in tegendeel tot la Klein zelf) niet mooi oud geworden. Dat weerhield u daar er niet van om uit volle borst mee te zingen, en mocht dit ons tante Dani zijn, dan zouden we zeggen: ‘die kan nogal zingen zulle’, maar aangezien wij ons beroepshalve als concertrecensent stonden te vervelen zien we ons helaas verplicht om op de vraag of het goed was met ‘neh nah nah nah’ te antwoorden.

Roxy Music dan maar, uiteindelijk mogen we hopen toch de groep waarvoor iedereen vandaag was afgezakt. Begon ijzersterk, met de eerste song van hun allereerste album, ‘Re-Make/Re-Model’, een titel die helaas/gelukkig maar niet indicatief bleek voor het opzet van dit concert: nummers herwerken, daar beginnen we niet meer aan, moet Bryan Ferry gedacht hebben, want de songs schurkten zich allemaal behoorlijk dicht aan tegen de versie die we thuis op cd hebben – afgezien dan van een niet-altijd-even-geslaagd laagje polish of een enigszins wansmakele saxofoonsolo links en rechts. Zonder al te veel te zeuren over de afwezige Brian Eno (die uiteindelijk maar in enkele van de schitterende platen van de groep de hand had) is het denken we fair to say dat Roxy Music een beetje braaf klinkt dezer dagen, wat vooral in de downtempo middenmoot van de set soms even de wenkbrauwen deed fronsen – wat meer ‘Love Is the Drug’ en wat minder ‘More than This’ ware welkom geweest – maar toch was dit een hele mooie headliner.

Zoals een naarstige sms’er op het befaamde scherm liet weten: ‘Dertig jaar geleden had ik iedereen zot verklaard die zei dat Roxy Music ooit in Lokeren zou spelen. Tijden veranderen.’ Het zal wel zijn, en als ze daar zo voortdoen blijven wij volgend jaar tien dagen slapen in de Lokerse backstage.

Setlist Roxy Music:
Re-Make/Re-Model
Out of the Blue
If There Is Something
While My Heart Is Still Beating
More Than This
Ladytron
Tara
A Song for Europe
My Only Love
In Every Dream Hme a Heartache
Jealous Guy
Virginia Plain
Love Is the Drug
Editions of You
Let’s Stick Together
Do the Strand

Tim Vernimmen