Lokerse Feesten Dag 1: Leftfield & Wu Tang Clan

Of moeten we zeggen: ‘Bonkers’ en ‘Broodje Bakpao’?

Geen Jeugd van Tegenwoordig dit jaar op de Lokerse Feesten: de jeugd van tegenwoordig is dit jaar namelijk meer geïnteresseerd in die andere op elektrobeats trippende nederhoppers (mogen we dat nog zeggen?): The Opposites. Die braken door met de op foute hardcore geënte, sappig geformuleerde onzin getiteld ‘Broodje Bakpao’, een nummer dat uitgroeide tot een kanjer van een Belgenmop: de beide heren kozen voor dit culinaire onding (een nauwelijks gebakken bol deeg met een warme vulling, denk kip/curry of stoofvlees) omdat ze het zo ontzettend marginaal vonden, maar de Belgen wilden plots onder leiding van Sam De Bruyn van Studio Brussel allemaal proeven.

De minder geslaagde radiosingles die we nadien nog in de maag gesplitst kregen (‘Licht uit’, ‘Crazy zin in’) bleken gelukkig niet indicatief voor de rest van het repertoire van de rappers, want dat bleek door de beatjesdealer van dienst van aanzienlijk opzwepende (maar minder foute) ritmes en baslijnen voorzien. Hoewel Willy en Big2 lang niet het charisma hebben van Vieze Freddy en zijn kornuiten (en hier en daar lelijk uit de bocht gingen met schijnbaar oprechte melige nummers) at u daar in het publiek braafjes uit hun hand: de handjes gingen in de lucht wanneer dat hoorde, er werd met een onvervalst Hollands accent meegezongen met ‘Licht uit’ en aan het einde zette u het collectief op een hakken als waren de hoogdagen van de happy hardcore helemaal terug.

U bleek dan ook vooral afgezakt voor een ‘Broodje Bakpao’ en een borrel ‘Bonkers’, want het concert van de (leden van de) Wu Tang Clan (die er geraakt waren) kreeg vervolgens niet de respons die het verdiende. Goed: de klank zat scheef en wie zoveel rappers samen op een podium kwakt krijgt vanzelf een beetje chaos, maar toch is de Clan altijd weer de moeite waard. Zelfs in uitgedunde bezetting tellen ze namelijk nog steeds enkele van de beste rappers op de planeet in hun rangen (Raekwon! GZA!) en bovendien werd er verdorie hard gewerkt om het publiek mee te krijgen: de clanleden kozen één voor één de kop op de uitstulping vooraan het podium, maar ook achter hun rug werd er volop gedanst en vocale ondersteuning geboden (lyrics én allerlei geluidjes).

Het ideale moment om aan die sellout van een Dizzee Rascal te laten zien dat men zijn undergroundroots niet dient te verloochenen om een plein plat te spelen (de Clan is nog steeds helemaal hardcore), maar helaas wou u dus niet mee: u kneep liever volle colaflesjes plat ter hoogte van deze verslaggever, beukte baldadig op uw buren in of liet uw vuisten landen op het gezicht van iemand die het zelf gezocht had. Bonkers!

Nu we van de schrik bekomen zijn die ons vorig jaar op Pukkelpop overviel toen we hoorden dat onze undergroundheld van weleer zich had laten pimpen door bedenkelijke figuren als Armand Van Helden, Calvin Harris en DJ Tiësto waren we weer iets enthousiaster over de set van Dylan Mills: hoewel we het doodzonde vinden dat hij zijn gevaarlijke grime zo goed als integraal heeft ingeruild voor met genreclichés opgesmukte hooliganhouse (discosample hier, Balearic beats daar, soulvocal nog aan toe) gaf de man hier een uitstekende, strakke show die enkel stilviel toen het geluid het twee keer volledig voor bekeken hield én die vele malen beter was dan wat zijn Amerikaanse voorbeelden er doorgaans van bakken. Niettemin: zonde.

Afsluiten was weggelegd voor de Britse danceveteranen van Leftfield, die de teleurstelling die we hadden overgehouden aan de veredelde DJ-set van Kruder & Dorfmeister op Gent Jazz helemaal goed maakten door hun smaakvolle house zoveel mogelijk live te brengen. Daarbij beperkten ze zich niet tot de drums, de percussie en de dubby baslijnen: er waren ook vier vocalisten aangezocht om de verschillende gasten op hun plaat ‘Leftism’ te vervangen (helaas was John Lydon niet in de buurt) en Neil Barnes speelde zelfs een streepje melodica. Het eindresultaat had wat weg van een iets gladdere versie van Massive Attack (een compliment!), en dwaalde helaas te vaak af van de geniale composities van die ene plaat die iedereen wilde horen, maar telkens er uit ‘Leftism’ geput werd was het prachtig.

Onbeschaamde nostalgie of hakken op de hitjes: op de Lokerse Feesten kan het allebei.

Tim Vernimmen