Limp Bizkit en Linkin Park @ Pukkelpop: Nostalgie naar verdampte tienerwoede

Limp Bizkit en Linkin Park, twee bands die hun fout gespelde groepsnaam al sinds het einde van de jaren 90 koesteren, mochten headlinen op Pukkelpop. Verdienden ze die plaats op de affiche?

‘Tegen niemand zeggen dat ik hier ben’, waarschuwt Sarah. ‘Ik ben weggelopen bij een heel credibel optreden om Fred Durst te kunnen zien’, bekent ze. Nog voor de eerste noot gespeeld is, wordt duidelijk dat rond de Main Stage een parfum van guilty pleasure hangt.

Zoals dat gaat bij festivals voor meerwaardezoekers, waren er op voorhand heel wat bedenkingen over de headliners op donderdag. Waarom stonden Limp Bizkit en Linkin Park, twee groepen van wie de laatste relevante plaat al redelijk ver achter ons ligt, zo hoog op de affiche? Moet dat tijdsslot niet gereserveerd worden voor opkomende talenten, met gedurfde keuzes waar Pukkelpop het patent op heeft?

Maar goed, meerwaardezoekers staan er ook om bekend dat ze weinig nodig hebben om een zaag te spannen. Beide groepen mogen dan nog grossieren in een gedateerde sound, maar dat betekent ook: nostalgie.

Dat is ook duidelijk af te merken aan het publiek. Dad bods, voorzichtig piepende grijze haren, en gezichten die in 1999 zeker jong en fris waren. Mensen die op scouts- of Afrekening-fuiven de ziel uit hun lijf hebben geschreeuwd, gesprongen, en er wellicht ook bij waren in 2000, toen Limp Bizkit ook al headliner was, maar dan zonder ironische knipogen.

Fred Durst als excuus voor luchtgitaar

Want Limp Bizkit anno 2015 (****) lijkt bijzonder goed te weten waar het publiek van toen nu op zit te wachten. Frontman Fred Durst staat opvallend scherp, en met zijn witte hemd en zwarte handschoen is het niet duidelijk of hij nu Karl Lagerfeld dan wel Michael Jackson parodieert. Op zijn hoofd: een blauwe pet, in plaats van het vertrouwde rode exemplaar.

Gitarist Wes Borland ziet er dan weer uit als een kruising tussen Guy Fawkes en de Riddler uit de Batman-films. Kortom, een kleurrijk ensemble dat meteen Rollin’ op het publiek loslaat, gevolgd door een cover van ‘Closer’, een nummer van Nine Inch Nails, met de uiterst scandeerbare mantra ‘I wanna fuck you like an animal’. Een song die qua thematiek zeer goed aansluit bij het met vleselijke lusten doorspekte oeuvre van Fred Durst en co.

Net omdat de band er een beetje potsierlijk uitziet, generen ook de grootste douchebags die nooit uit hun scouts-fase geraakt zijn, zich er niet voor om enthousiast de luchtgitaar te bespelen. Dit is haantjesgedrag voor oudere haantjes. De energie die vrijkomt nu ook jonge vaders voor het eerst sinds lang nog eens hun middelvinger roepend in de lucht kunnen gooien, doet de zon nog wat sneller achter de horizon verdwijnen. ‘Dat soort mannen zou ik als vrouw niet willen zien thuis komen, als je baby al de hele nacht heeft liggen huilen’, merkt Chloë nuchter op. ‘Dat is om miserie vragen.’

Limp Bizkit doet vooral wat van de groep verwacht wordt. Een opeenstapeling van meeschreeuwbare hits brengen, en de vaart erin houden. Tijdens -dit gelooft u nooit- ‘Nookie’ nodigt de groep ook alle vrouwen uit het publiek uit om te komen dansen op het podium, ter meerdere eer en glorie van de frontman.

Heeft die dan nog sex appeal, en is dat niet een beetje triest, zou je je dan kunnen afvragen. Het antwoord is dat dat er allemaal niet toe doet. Want passé of niet: als je als 45-jarige omringd wordt door pakweg 100 geslachtsrijpe en wild dansende vrouwen, doe je toch maar mooi iets waar al je meerwaardezoekende haters nooit in zullen slagen, terwijl ze op hun uurrooster de staan af te tellen tot de set van Jamie xx begint.

‘Party like it’s 1999′

Na ‘Nookie’ volgen onder meer nog een streepje Rage Against The Machine, ‘Break Stuff’ en ‘Take A Look Around’, die allemaal woord voor woord meegeschreeuwd worden. ‘Het was misschien een rare keuze, maar ze hebben hun plek hier echt verdiend’, vat Katrin na afloop samen.

‘A party like it’s 1999‘, grijnst Fred Durst het publiek goedkeurend vaarwel. Om het podium te verlaten legt de dj ‘Stayin’ Alive’ van The Bee Gees op. Een mooi statement. En een gestrekte middelvinger naar iedereen die dacht dat de groep al tien jaar dood en begraven was.

Gepolijste geluidsmuur

Een heel ander verhaal is Linkin Park (**). De Amerikanen scoren blijkbaar elk jaar erg hoog in de wishlists van de Pukkelpop-gangers, en ook op Spotify wordt de band nog duchtig gestreamd. Of dat per se door het Belgisch publiek is, is een andere vraag.

Hun show schiet nochtans knallend uit de startblokken, met al vrij vroeg in de set ‘One Step Closer’, dat redelijk enthousiast onthaald wordt, al lijkt het publiek al veel energie verschoten te hebben bij het vorige optreden.

Maar waar die laatste duidelijk de boosheid-aan-het-einde van-de-jaren-90-kaart trokken, blijft van dat gevoel bij Linkin Park veel minder over. De minder bekende nummers geraken niet tot bij het publiek achteraan op de wei. En door de geluidsmuur die de groep optrekt, is er van interactie met het publiek maar weinig sprake. Al horen we beide frontmannen wel een paar keer zeggen dat ze het een hele eer vinden om in Kiewit te spelen. Dat soort van meligheid, het is typisch Amerikaans, en iets te gepolijst om echt te werken.

De set bestaat vooral uit nummers waarop je indertijd wellicht meteen je ouders op de kast kreeg, maar van spontane meebrulkoren is hier geen sprake meer. Het geluid zit nochtans goed, de visuals zijn indrukwekkend, maar alles is zodanig goed geregeld dat je soms het gevoel hebt dat je naar MTV zit te kijken. Met de neiging om alles perfect te krijgen, is er ook veel gevoel uit de nummers weggevloeid.

Pas op het einde van de set, trekt de band eindelijk zijn valies met hits open, en wordt het optreden nog even wat meeslepend. Vooraan worden onder meer ”Numb’ en ‘In The End’ nog meegezongen, maar eenmaal achter de geluidstoren lijken veel mensen zich klaar te maken voor de aftocht, of de Boiler Room.

Feesten voor volwassenen

Dat Pukkelpop voor zijn dertigste verjaardag teruggrijpt naar bands die elk op hun eigen manier belangrijk zijn geweest voor de meer alternatieve muziek, is heel verdedigbaar. Zeker omdat het publiek de pukkels meer wel dan niet ontgroeid is. Samen met het festival zijn ook de fans van het eerste uur volwassen geworden.

Maar met de ontpukkeling komt doorgaans ook berusting, en tevredenheid met het leven, ouders, en het gezag. ‘Misschien zijn we gewoon te gelukkig nu, om dit nog goed te vinden’, vat Katrin het optreden van Linkin Park samen, terwijl ze eigenlijk nog altijd staat na te genieten van het concert van Limp Bizkit. ‘Die mannen nemen zichzelf gewoon veel te serieus. Ze hadden beter moeten opletten: Fred Durst, die weet wél waar dit publiek voor gekomen was: feest!’