De jongste Gallagher combineerde in Brussel moeiteloos nieuw werk met Oasisklassiekers.
Het is alweer van 2009 geleden dat Oasis-opperhoofd Noel Gallagher in een Parijse backstage, nog voor de band zelfs maar op het podium kon stappen, de stekker uit de grootste Britpop-band aller tijden trok. Zelfs in de stad van de liefde konden Noel en zijn broer Liam niet meer samen door één deur.
Vandaag roepen de heren nog steeds over en weer en dromen enkel idealisten nog van een reünie. In tussentijd brak Noel met z’n High Flying Birds meer potten dan z’n broer, die met zijn nieuwe groep Beady Eye vooral uitblonk in clichématige sixtiespop.
Nu Liam zijn bandmaatjes overboord heeft gegooid, is het enfant terrible van de Britpop helemaal terug. Solodebuut As You Were staat vol ouderwetse rock-‘n-roll: weinig franjes, maar met de typische Britse swagger van weleer. Iedereen die in de jaren negentig beatlehaar droeg en een parka in de kast had hangen en nergens wat om gaf, had woensdagavond dan ook weinig beters te doen dan naar Brussel af te zakken voor een potje onvervalst gitaargeweld.
En dat kreeg de Ancienne Belgique. Opener Rock ‘n’ Roll Star zette de toon voor een avond vol tijdloze hits, messcherpe riffs en dolgedraaide fans. Morning Glory daverde als een sneltrein door de AB en Some Might Say transformeerde de voorste rijen in een karaokebar.
Vlekkeloos was het niet, en ook het geluid kon soms wat meer ballen gebruiken, maar de frontman compenseerde dat met tonnen charisma.
Een Oasisjukebox werd het evenwel niet. Gallagher bracht acht nieuwe songs, al lag de invloed van de oude meesters er vingerdik op. Tijdens de uppercut Greedy Soul waren The Sex Pistols nooit veraf, You Better Run lonkte naar glamrock à la T-Rex en Wall Of Glass dreef op een meebrulbare gitaarriff.
Het drieluik Paper Crown, Bold en For What It’s Worth was een vroeg rustpunt in de set, maar maakte wel duidelijk dat Gallagher halverwege zijn veertiger jaren nog steeds goed bij stem is, ook in het minder ruige werk. Vlekkeloos was het niet, en ook het geluid kon soms wat meer ballen gebruiken, maar de frontman compenseerde dat met tonnen charisma. Veel meer dan z’n karakteristieke pose had hij niet nodig om het publiek op te zwepen. Handen achter de rug, bovenlip tegen de microfoon en blik op oneindig. Een achterhaald recept, maar de Brit wéét waar hij mee bezig is.
Dat z’n begeleidingsband even statisch overkomt als Gallagher is een jammere zaak, maar gruizige rock-‘n-roll spelen konden ze wél: met sterke versies van Supersonic en Cigarettes & Alcohol tilde de groep de AB naar een kookpunt.
Wanneer de stem van Gallagher tijdens het laatste deel van de set z’n beste tijd wel heeft gehad weet hij er toch mee weg te komen. Wonderwall en Live Forever komen in een akoestische versie minder goed tot hun recht, maar zijn wel meezingmomenten die een warme gloed door de zaal sturen. Meer publiek dan Liam, al gaat niemand z’n slaap voor laten.
Liam Gallagher en co speelden geen perfect concert, maar dat jong en iets ouder zich vandaag nog altijd samen schor schreeuwt op oude en nieuwe songs, bewijst dat Oasis niet dood is. Meer nog: Liam lééft. ‘Ik ben de laatste echte rockster op aarde’, zei hij onlangs. Een beetje overdreven, al hadden we het vijftien jaar geleden wél geloofd. Live Forever, Liam!
