Kortrijkse rockband The Waltz had zelf ook niet verwacht dat zijn debuut zo donker zou worden

Looking-Glass Self, het debuutalbum van Kortrijkse rockgroep The Waltz, gaat over dystopische simulatiewerelden, de donkere kant van de menselijke psyche en de valse percepties die we creëren op sociale media. Maar verder zijn de bandleden best lieve, brave mensen.

‘Het is de eerste keer dat we zo’n interview via Zoom doen. Het voelt toch een beetje raar, alsof we niet écht met elkaar aan het praten zijn.’

Aan het woord is Kevin Anne, zanger en gitarist bij de Kortrijkse rockgroep The Waltz. Toevallig sluit zijn opmerking over digitale interviews nauw aan bij de thematiek van Looking-Glass Self, het debuutalbum dat hij eind vorige maand met zijn groep uitbracht. Op deze plaat onderzoekt het viertal, met behulp van scheurende gitaren en dromerige passages die aan de nineties doen denken, hoe het is om in een simulatiewereld te leven.

De kiemen van het project werden echter in de echte wereld gelegd, meer bepaald op de hogeschool PXL.

Kevin Anne: Benoit en ik hebben daar allebei gestudeerd. We zijn meteen aan de praat geraakt, omdat wij daar zowat de enige twee West-Vlamingen in Limburg waren. Zo is dan heel organisch het idee ontstaan om een band te starten.

Benoit Lafaut (gitaar & synthesizer): Zo hebben wij twee elkaar inderdaad gevonden. We hebben dan nog onze andere twee bandleden gerekruteerd, en dan zijn we samen terug naar West-Vlaanderen gekeerd om daar effectief The Waltz op te richten.

Jullie sound doet erg denken aan de noiserock uit de jaren negentig. Een bewuste keuze?

Anne: Het is niet dat wij de studio in duiken met de bedoeling om de jaren negentig terug te brengen. We zijn gewoon alle vier grote muziekliefhebbers, en we houden allemaal van bands als Dinosaur Jr en Sonic Youth.

Lafaut: Ik denk dat we allemaal uiteenlopende smaken hebben, met zware en minder zware invloeden, maar dat die jaren negentig de rode draad zijn die ons allemaal verbindt. Al zijn er ook modernere bands, zoals Metz, King Gizzard & The Lizard Wizard en misschien zelfs The Mars Volta, waar we inspiratie uit halen.

Naast rockgroepen uit de jaren negentig lijkt ook cinema jullie te inspireren. De videoclip voor Enter the World bestaat uit veel fragmenten van cultfilms. Schuilt er een filmnerd in jullie?

Lafaut: In mij niet per se, maar Kevin en Arne (Vanhoutteghem, de bassist, nvdr) zijn wel filmfans. Arne heeft die clip ook gemaakt, de insteek was om via die fragmenten terug te refereren naar de wereld die we willen creëren op het album.

Welke wereld is dat precies?

Anne: We wilden een soort post-apocalyptische simulatiewereld oproepen. Denk aan films als The Matrix of Demolition Man, verhalen die over zulke artificiële werelden gaan. Daarnaast ben ik ook geïnteresseerd in de menselijke psyche, en in percepties, zoals op de albumopener waarin we ons eigen gedrag overanalyseren en nadenken over hoe we bij onze medemens overkomen. Al die thematieken komen zo samen op Looking-Glass Self.

Ook de albumafsluiter Prying Eyeslijkt op die manier met percepties te spelen.

Anne: Zeker. In tijden van sociale media wordt je constant bekeken, maar kan je tegelijk ook heel bewust het plaatje dat mensen van je krijgen opbouwen. Dat ziet er dan beter uit dan de realiteit, maar eigenlijk is dat maar een persona. Het is allemaal niet echt, maar tegelijk kan je dat ook niet ontkennen of wegcijferen. De simulatiewereld is er nu eenmaal.

Tegelijk lijkt het loslaten van je ego ook een thema te zijn op het album. Zo heet er een nummer Egocide of vragen jullie op Dicktator: ‘When will you let go of your ego?’

Anne: Voor mij is dat een vorm van antispiritualiteit. Mensen hebben een idee van spiritualiteit als theetjes drinken en een betere versie van jezelf worden. Er wordt wel eens gezegd dat je tijdens het mediteren je ego moet loslaten omdat het je zicht troebel maakt, terwijl je bevrijd van je ego kan zien dat je overal mee verbonden bent. Spiritualiteit heeft echter ook een duistere kant. Zie bijvoorbeeld de filosofieën van Charles Manson of het MK-Ultraproject. Ik ben geïnteresseerd in de schaduwkanten van de menselijke psyche, dus ik vond het interessant om dat om te keren.

Looking-Glass Self gaat in principe over een fictieve simulatiewereld, maar jullie lijken ook heel wat over de echte wereld te willen zeggen?

Anne: Ik had hier opgeschreven: ‘Elke gelijkenis met de echte wereld berust op louter toeval’. Er schuilt bovendien ook heel wat humor in onze teksten, we zijn zeker niet zo’n serieuze bende zoals we hier nu misschien klinken.

Lafaut: Eigenlijk hebben we zelf ook achteraf pas gehoord dat onze plaat zwaarder klonk dan we eerst dachten.

Hoezo?

Lafaut: Ik denk dat we in de groep alle vier wel van mooie én lelijke muziek houden. Flowers was bijvoorbeeld een nummer waarin we wél heel bewust met het contrast tussen de lieve strofes en het hardere refrein spelen. Toen we de hele plaat opnieuw beluisterden, bleek er echter meer agressie in te zitten dan we zelf gedacht hadden. Waarschijnlijk zat dat ergens in ons, en is dat er zo onbewust uit gekomen.

Anne: Dat is ook een beetje in mijn teksten geslopen. Bewust was dat niet, maar langs de andere kant hoeven muziek en kunst volgens mij niet altijd ‘mooi’ te zijn. Als ik me niet zo goed voel, dan luister ik bijvoorbeeld ook naar Rammstein om dat af te reageren.

Lafaut: Bij mij gebeurt het niet zo vaak dat ik thuis niet blij ben en naar agressieve muziek luister. Waarschijnlijk zijn de schrijfmomenten en de repetitiesessies dan mijn uitlaatklep voor die gevoelens, waardoor ze onbewust in de muziek sluipen.

Maar de volgende plaat zou dus vrolijker kunnen worden?

Lafaut: Wie weet! We hebben daar nog niet echt een beeld van, maar we hoeven inderdaad niet altijd de slechte kanten van het leven te tonen. Misschien komt er op het volgende album wel nog meer humor en schoonheid.

Anne: Ik denk ook dat we optimistischer zullen gaan. In de nummers op Looking-Glass Self is er een soort kwaadaardigheid geslopen, maar eigenlijk zijn wij echt lieve, brave mensen, hoor.