Kiss, uitgelegd voor jonge mensen

Op 6 juni neemt de Belgische delegatie van het Kiss Army afscheid van hun favoriete glamrockers. Een introductie tot de band voor wie geboren is na 2000.

‘Wacht eens. Kiss. Zijn dat die van de T-shirts?‘

Jazeker. Hun logo is nogal populair bij winkelketens. Niet zonder reden. Kiss groeide in de jaren zeventig uit tot een van de grootste bands ter wereld. Je hebt hun hits I Was Made for Lovin’ You, Rock and Roll All Nite en Sure Know Something ongetwijfeld ooit al eens gehoord.

‘De jaren 70? Hoe oud zijn die dudes?‘

Gene Simmons en Paul Stanley, de enige stichtende leden die zijn overgebleven, zijn zeventigers, maar de andere twee hebben intussen ook bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt.

‘Damn. Ze zien er niet zo oud uit, alleen een beetje cringe.‘

Dat is het voordeel van hun beschilderde gezichten: Kiss ziet er nog min of meer hetzelfde uit als in 1973, maar dan minder lenig en met afgestorven haar. De make-up is dan ook behoorlijk essentieel. Ze hebben het een tijdje zonder geprobeerd, maar dat was minder leuk. Mocht je het je afvragen: de leden zijn geschminkt als een ster, een duivel, een astronaut en een poesje.

‘Stoer. Waarom steekt die ene man trouwens altijd zijn tong uit?‘

Dat is Gene Simmons, de bassist en officieuze frontman van de band. Hij heeft een vrij lange tong en is daar heel trots op. Gene is nogal een figuur. Zo beweert hij trademarks te hebben op de term ‘motion pictures’ en het symbool van een zak met een dollarteken op en heeft hij tevergeefs geprobeerd de bokkengroet te trademarken, het universele handgebaar onder rockers. Daarnaast had hij zijn eigen realityshow, noemde hij de dood van Prince pathetisch, gelooft hij dat rapmuziek weldra zal uitsterven en gedraagt hij zich geregeld als een rotzak.

‘Euwké. Heeft hij tussendoor nog tijd om muziek te maken?‘

Af en toe, maar eigenlijk draait Kiss meer om beleving dan om muziek. Het zijn niet de beste muzikanten. Hun zang is vrij matig. De teksten houden geen steek. Maar ze gedragen zich alsof ze muzikale genieën zijn, steken hun shows vol dramatiek, vuurwerk en gekke kostuums en hebben de voorbije vijf decennia meer merchandise uitgebracht dan alle Studio 100-franchises samen, inclusief een Kiss Kruise, een Kiss-minigolfclub, Kiss-tandenborstels, Kiss-flipperkasten en Kiss-doodskisten. Kiss blinkt vooral uit in Kiss zijn.

‘De Ketnetband voor bejaarde rockers, dus?‘

Euh. Goh ja. Dat gaat het Kiss Army niet graag horen, denk ik.

‘Het wat?‘

Zo heet het fanleger van Kiss. Naar eigen zeggen maakt Kiss muziek voor ‘de zware kids achteraan in de klas die worden uitgelachen’ en ‘kinderen met lange haren uit een buurt waar niemand lang haar heeft’, al lijkt hun leger vooral uit oude mannen met matig geschminkte gezichten te bestaan.

‘Klinkt alsof hun afscheid geen seconde te vroeg komt.‘

Ik vrees dat ik je ga moeten teleurstellen. Die ‘End of the Road World Tour’ neem je in het geval van Kiss namelijk best met een korrel zout: twintig jaar geleden namen ze ook al eens afscheid met een ‘Farewell Tour’, om een jaar later alweer hun comeback te maken.

‘Sell-outs.‘

Daar kan ik weinig tegenin brengen.