King Hannah boekt voortaan Airbnb’s: ‘Ons motel was erger dan dat in The Florida Project’

Op zijn tweede plaat Big Swimmer blikt het Britse gitaarduo King Hannah terug op een bewogen tournee door de Verenigde Staten.

‘We waren allebei wel al eens in de VS geweest, op vakantie. Maar nog niet samen. De tour was de eerste keer. Het is er zó anders’, vertelt Hannah Merrick van King Hannah wanneer we haar ontmoeten in Brussel. Toen hun knappe debuut I’m Not Sorry, I Was Just Being Me uitkwam, gaven ze nog interviews vanuit hun keuken in Liverpool. Nu trokken Merrick en gitarist Craig Whittle helemaal naar onze hoofdstad om te praten over hun ­tweede album Big Swimmer, dat je kan ­beluisteren als een soort dagboek van hun allereerste tour door de Verenigde Staten.

‘Doordat we met een busje van het ene concert naar het ­andere ­reden, soms wel acht uur lang, ­kregen we een andere kijk op het land. Aanvankelijk hadden we een motel ­geboekt. Heb je The Florida Project ­gezien? Het was een beetje zoals in die film, maar dan erger. Het ­motel was niet roze geschilderd en er was geen vriendelijke manager. Dus ­hebben we maar besloten om de rest van de tour Airbnb’s te boeken.’

Veel gefeest hebben ze niet op tournee. ‘Ik begrijp niet hoe ­sommige bands dat voor elkaar ­krijgen. Na één week feesten en shows spelen zou ik al naar huis ­willen’, aldus Whittle. In plaats daarvan verdiepten Whittle en Merrick zich in de landschappen van films als Badlands en Butch Cassidy and the Sundance Kid. Ze bezochten de ­Multnomahwatervallen in Oregon en zagen de straatkunst van Kurt ­Vile in Philadelphia. ‘We houden van films en romans, maar al onze ­liedjes zijn gebaseerd op waargebeurde ­verhalen’, zegt Merrick. ‘Fictie is waarachtiger dan de werkelijkheid, zei Flannery O’Connor (een Amerikaanse schrijfster, nvdr.). Ik houd van dat citaat. Fictie is “echter” omdat het je in staat stelt om verder te gaan dan feiten en ­herinneringen’, aldus Whittle.

Hun nieuwe album is een oproep tot veerkracht. Met Big Swimmer wil King Hannah ons eraan herinneren dat we er niets mee opschieten als we de handdoek in de ring gooien en ons aanmoedigen om onze ­doelen en dromen niet op te geven. ‘Het leven is wat je ervan maakt. Je kunt uit het water komen en je handdoek pakken of je kunt ­blijven ­zwemmen.’

De plaat is geïnspireerd door wat ze in de VS zagen, maar ook door de misdaad­documentaires die ze bekeken ­tijdens het schrijven – ­Suddenly, Your Hand is bijvoorbeeld een ­nummer over seriemoordenaars en hun ­persoonlijkheidskenmerken – en door Amerikaanse indierock uit de jaren negentig en hun recent ­gevonden liefde voor Built to Spill. ‘We hebben veel mensen ontmoet die ons nieuwe muziek ­hebben doen ontdekken’, zegt Whittle. ‘We ­hebben ons verdiept in Fugazi en hebben Built to Spill ontdekt, een band waarvan we nog nooit hadden gehoord’, aldus Hannah. ‘Het is wat gênant om dat toe te geven. We zijn ook meer naar country beginnen ­luisteren. Het laatste nummer op het album heet John Prine on the Radio.’

Maar bovenal is Big Swimmer ­geïnspireerd door cinema. ­Hannah, die een zwak heeft voor Ruben Östlund (Turist, The Square), schreef This Wasn’t Intentional nadat ze ­After­sun van Charlotte Wells zag. Het ­nummer Scully doet dan weer ­denken aan The X-Files. En ­Davey Says aan Rush­more en My Own ­Private Idaho. ‘Het is moeilijk om ­onze ­nummers aan ­concrete films te koppelen. Het is meer een ­kwestie van een gevoel. Ik denk aan films uit de jaren zeventig zoals Badlands of ­Five Easy ­Pieces. Het is ­behoorlijk ­abstract. ­Laten we het erop ­houden dat we ­proberen om de ­gevoelens die de films oproepen in onze ­nummers te ver­werken. We willen dat onze liedjes klinken als die films.’

Om dat alles in ­goede banen te leiden en om de plaat een live-gevoel te geven, schakelden Whittle en Merrick producer Ali Chant in. ‘Hij heeft ongelofelijk sterke platen gemaakt met Aldous Harding en PJ ­Harvey. Platen die ­warmte en intimiteit uit­stralen. Dit gaat stom klinken, maar de ­akoestische gitaar klinkt als een akoestische ­gitaar. De drums ­klinken als drums.’ Ze ­klopten ook aan bij Sharon Van ­Etten, die meezingt op de titeltrack. ‘We ­leerden ­elkaar ­kennen via e-mail ­nadat Sharon iets had ­gepost op ­Instagram over ons nummer Crème brûlée. We speelden al een tijdje met het idee om haar uit te ­nodigen voor een album, dus ­vroegen we of we een paar demo’s mochten ­sturen. Ze stemde toe en net toen we de plaat aan het afmaken waren, nam ze vocals op in haar garage. We hebben haar nog steeds niet in het echt ontmoet. We zeiden onlangs nog tegen elkaar dat het misschien helemaal niet Sharon Van Etten was.’