Kate Tempest volgens Ayco Duyster: ‘Na haar concert dacht ik: ken ik mijn buren eigenlijk wel?’

Vlaamse Kate Tempest-fans praten over wat haar muziek voor hen betekent.

Zou je jezelf een fan noemen?

Ayco Duyster: Absoluut. Al moet ik er meteen bij zeggen dat ik niet vertrouwd ben met haar boeken, toneelstukken en gedichten. Ik ken haar enkel van haar muziek. En eigenlijk, als ik helemaal eerlijk ben, vooral van haar liveoptredens. Voor mij is het muziek die ik graag wil beleven, eerder dan waar ik thuis voor ga zitten.

Zo heeft ze me ook weten te overtuigen: met een overweldigend optreden in De Kreun in Kortrijk in 2016. Meer dan een concert was het een verhaal. Het verhaal van een flatgebouw in Engeland, waarbij elk nummer een karakterstudie was van de bewoners van de flats. Wie ze waren, waar ze van wakker lagen en welke dagdagelijkse dingen ze meemaakten. Dat concert is enorm binnengekomen bij mij. Meteen erna dacht ik: ken ik mijn buren eigenlijk wel? Ik weet wie er naast mij woont, maar weet ik wat hun problemen zijn? Het publiek doen nadenken met een concert: dat is heel weinig artiesten gegeven.

Ben jij iemand die naar teksten luistert?

Duyster: Niet meteen, maar door de manier waarop ze zinnen uitspreekt en performt op het podium, word je er in de muziek gezogen. Bij haar kun je niet anders.

Ik ben ook niet meteen iemand die zich aangetrokken voelt tot maatschappelijke statements in muziek. Dat is niet iets waar ik naar op zoek ga. Maar bij haar zit dat erin en merk ik dat het mij raakt. Ze geeft duidelijk kritiek op onze westerse maatschappij en het doorgeslagen kapitalisme. In principe kan iedereen alles bereiken, in de praktijk blijft een groot deel van de mensen achter. Wat we de laatste maanden hebben gezien, daar heeft zij het al jaren over. Maar ze is niet prekerig en zwaait niet met het vingertje. Ze brengt gewone verhalen van gewone mensen die gehoord mogen worden. Het gaat haar om pure empathie. Zeker op The Book of Traps and Lessons, haar laatste plaat, lijkt dat haar antwoord op de problemen van deze wereld: radicale empathie.

Waar plaats je haar muziek?

Duyster: Ze valt overal wat tussen, denk ik. Het is meer dan spoken word. Het zijn meer dan protestsongs. Het is niet gewoon hiphop. Kate Tempest is een beetje een outsider, eigenlijk. Op The Book of Traps and Lessons heeft ze wel een opvallende switch gemaakt. Rick Rubin, de producer daarvan, heeft haar blijkbaar gezegd dat ze het muzikaal rustiger aan moest doen en dat de focus meer op haar poëzie en teksten moest liggen. Muziek is echt enkel een ondersteuning op die plaat.

People’s Faces, misschien wel mijn favoriete nummer van haar, staat er ook op. Een nummer dat ze al een tijdje speelde voor ze het op plaat zette. Er is een liveversie op Glastonbury die al even circuleerde op het internet. Daar zie je ook hoe ze het publiek heel individueel raakt. Ze staat op een podium voor duizenden gezichten en toch heb je het gevoel dat ze tegen jou als individu aan het zingen is.

Heel sterk nummer ook met een heel sterke tekst. ‘There is so much peace to be found in people’s faces’, zegt ze. Waarmee ze naar mijn gevoel bedoelt: kijk eens echt naar degene die naast je staat en dan vind je vast wel common ground. Eigenlijk is dat dezelfde boodschap die Rutger Bregman vorig jaar bracht: in se zijn mensen goed. Er zijn gewoon heel veel factoren waardoor het vaak drastisch misloopt.

Is People’s Faces een goed vertrekpunt voor wie haar niet kent?

Duyster: Zeer zeker. En ik zou aanraden om dat nummer op YouTube op te zoeken en naar de liveperformance te kijken. Het klinkt misschien niet beter, maar je gaat wel intenser luisteren.