Jon Hopkins schreef muziek voor uw volgende tripsessie: ‘Wat wist Bach nu van paddo’s?’

Het mooiste aan de psychedelische ervaring volgens Jon Hopkins? Je ego lost helemaal op. Het Britse ambienticoon schreef de ideale soundtrack voor bij het trippen: Music for Psychedelic Therapy. ‘Dit is de eerlijkste muziek die ik ooit gemaakt heb.’

‘Je moet voorzichtig zijn met magic mushrooms. Ik heb het er daarom niet graag over’, klonk het in de lente van 2018 toen we Jon Hopkins op een Brussels terras spraken over de transcendente meditatietechnieken die naar zijn album Singularity hebben geleid. Over de hallucinogene hulpmiddeltjes wilde hij toen slechts schoorvoetend uitweiden. Drie jaar later heeft diezelfde Hopkins een plaat gemaakt die Music for Psychedelic Therapy heet. Zonder beats, en mét de stem van een lsd-pionier.

Jon Hopkins: De tijden zijn snel veranderd, hè? De conversatie over psychedelische drugs en haar therapeutische toepassingen wordt tegenwoordig op een heel serieuze, volwassen manier gevoerd. Onder meer dankzij het boek How to Change Your Mind van journalist Michael Pollan, dat ongeveer gelijktijdig met Singularity verscheen. Die plaat was een opwarmertje voor wat ik nu gemaakt heb.

Wat héb je gemaakt? Mogen we de titel letterlijk nemen?

Hopkins: De titel is een knipoog naar het album Ambient 1: Music for Airports van mijn goede vriend en mentor Brian Eno. Dat kan je óók evengoed in een andere setting beluisteren. (lacht) Muziek is heel belangrijk tijdens tripsessies, ook de oude sjamanen maakten er gebruik van. Ik wilde daar graag iets aan bijdragen. Een mengeling van ambient, klassiek en drones, gemaakt om een trip te begeleiden door iemand die ervaring heeft met psychedelica. Vaak krijg je in zo’n therapeutische context afgrijselijke new age te horen of – zoals Michael Pollan in zijn boek beschreef – klassieke muziek van de grote meesters. Maar ik denk niet dat Bach ooit zélf aan de paddo’s heeft gezeten, dus wat wist die ervan? (grijnst)

Heb je je eigen plaat ook getest?

Hopkins: Uiteraard. Toen ik halverwege het schrijfproces het album testte tijdens een trip op ketamine, wist ik meteen wat wel en niet werkte. Ik luisterde niet eens op een kritische manier, ik zat ín de muziek. Ik ervoer ze, in plaats van ze te horen.

Je muzikanten-ego zat niet in de weg?

Hopkins: Dat is het mooiste aan de psychedelische ervaring: je ego lost helemaal op. Zelfs dat van een muzikant, ja. (lacht) Op de koop toe is dit de minst egocentrische, eerlijkste muziek die ik ooit gemaakt heb. Er moest geen festivalknaller op staan. Geen spectaculaire drops of crescendo’s, maar ook geen distortion of andere trucs waar producers zich doorgaans achter verstoppen. Dit ben ik in mijn zuiverste vorm, ik kan dus niet wachten tot de recensenten mijn uitgepuurde ziel belonen met drie sterren. Benieuwd wat mijn ego dáárvan zal denken. (lacht)

De plaat eindigt met een lange spoken-wordsample van Ram Dass, een bekende goeroe die twee jaar geleden overleed.

Hopkins: Ram Dass – of Richard Alpert zoals hij toen nog heette – was samen met Timothy Leary professor psychologie aan Harvard, begin jaren ’60. Ze behoorden tot de eerste lsd-pioniers en deden onderzoek naar de nieuwe drug door studenten als proefkonijnen te gebruiken, wat uiteindelijk tot hun ontslag leidde. Leary ontpopte zich in de jaren daarna tot een soort lsd-messias en Alpert trok naar India, waar hij zich verder verdiepte in de mystieke ervaring. Als Ram Dass zou hij later een grote rol spelen in de doorbraak van meditatie in het Westen. Wat je op de plaat hoort, is een toespraak die hij midden jaren ’70 gaf voor een unitaristische kerk.

Aangezien we het net over je ego hadden: hoe kwaad was je toen je in 2019 naast de Grammy voor beste electronica/dance-album greep?

Hopkins:(lacht) Ik zat op het moment van de uitreiking op een festival in Australië. Het feestje was nogal uitgelopen en ik was door het tijdsverschil die Grammy-bedoening helemaal uit het oog verloren. Ik zou het natuurlijk wel geweten hebben als ik tientallen felicitaties had ontvangen op mijn telefoon, maar dat was dus niet het geval.

Misschien win je de prijs deze keer wel in de categorie new age.

Hopkins: Dat zou ik hoegenaamd niet erg vinden. New age is een beladen term en staat niet bepaald bekend om zijn hoge kwaliteitsnorm, maar het idee erachter – muziek om bij te ontspannen en weg te dromen – kan ik best wel onderschrijven. Al staan er op Music for Psychedelic Therapy ook luidruchtige stukken, hoor. Het is geen ‘lichte’ muziek. Ik zou het dus eerder ‘heavy new age’ noemen. Ja, dat klinkt wel lekker. (lacht)