Jehnny Beth maakt weer muziek: ‘Romantiek is toch een heel kapitalistisch concept?’

Van de rode loper terug naar de moshpit: Jehnny Beth omarmt na enkele muzikale sabbatjaren in de cinema opnieuw haar punkroots.

Bijna twee decennia geleden kroop Camille Berthomier voor het eerst in de huid van punkrockfurie Jehnny Beth. Vijf jaar voor ze zou doorbreken met de band Savages, verkaste ze samen met haar partner Nicolas Congé (alias Johnny Hostile) van Frankrijk naar Londen, en maakten ze als John & Jehn voor het eerst samen muziek. ‘Johnny nam een gitaar vast, ik een microfoon, en we probeerden gewoon wat dingen uit. “Shit, eigenlijk ben je maar een beroerde gitarist”, zei ik tegen Johnny na een poosje frustrerend aanmodderen. En hij droog tegen mij: “Tja, en jij bent een barslechte zangeres.” Vanaf dat moment waren we vertrokken. (lacht) Díe energie – rechtuit, brutaal, een beetje pijnlijk – wilde ik opnieuw voelen voor dit album.’

You Heartbreaker, You heet die nieuwe worp, de opvolger van het vijf jaar oude To Love Is To Live, de soloplaat waarmee ze de split van Savages doorspoelde, met de hulp van onder andere Romy Madley Croft, Atticus Ross van Nine Inch Nails, en producer Flood. ‘Nu deden Johnny en ik alles opnieuw zelf, heel DIY en punk’, aldus Beth. ‘Maar het was zeker een fijne ervaring, om met zo veel inspirerende mensen samen te werken, ik heb er enorm veel uit geleerd.’ Alleen jammer van de timing, voegt ze er kermend aan toe. To Love Is To Live verscheen in juni 2020, volle coronaperiode. ‘Omdat we niet konden touren heeft die plaat nooit het volwaardige leven gehad dat ze verdiende, en dat brak mijn hart.’ Afleiding en troost vond Jehnny Beth in de verschillende filmprojecten die ze aangeboden kreeg, zoals de rol van camgirl Amber Sweet in Les Olympiades en die van toezichthouder Marge Berger in het met een Gouden Palm en Oscar bekroonde Anatomie d’une chute. ‘Rode lopers, catwalks, dure designerkleren, het was heel goed voor het ego, maar niet voor de artiest in mij’, zegt ze over die periode. ‘Ik doe het met veel plezier hoor, acteren, en ik ga er zeker mee verder. Er komen binnenkort trouwens mooie, belangrijke projecten uit. Maar soms voelt het als surfen op andermans succes. Het werd tijd om me opnieuw te focussen op mijn eerste, ware liefde, de muziek. En dan liefst zo puur, integer, en radicaal mogelijk.’

‘Love is a brand / A kiss with fangs’, schreeuwt Beth in Reality, track zes op You Heartbreaker, You, doorheen een kluwen van hardcoreriffs en industriële mokerslagen. Liefde is een merk, een product: dat klinkt helemaal anders dan het ‘liefhebben is leven’-credo van haar eerste soloplaat. ‘Reality gaat over iemand wiens kijk op liefde en romantiek niet overeenstemt met de algemene visie van de samenleving – en die daar de prijs voor betaalt, want niet aan zijn trekken komt. (lacht) Iemand die botst op de grenzen van zijn idee over vrijheid. ‘I did not mean to hurt you / When I said I’d like you and your man in my bed / I thought that love was a gift we could share amongst friends’, als ik dat zing, is het… (proest het plots uit) Wel, dan klink ik een beetje als een zot wijf, nee? Of als iets van de Beastie Boys, veertig jaar geleden. (lacht) Bon, wat ik echt bedoel, is: romantiek an sich is toch eigenlijk een heel kapitalistisch concept? Iets waarmee we gemanipuleerd worden om dingen te kopen, om dingen te doen. Marketing, een fata morgana die niks met de realiteit van liefde te maken heeft. En ik vind het mijn verdomde plicht om songs te schrijven die een minder vertrouwde kijk op de liefde bieden, een alternatief voor alle suikerzoete clichépraat over liefde die ons constant door de hitparade opgedrongen wordt. En soms mag je dat een beetje bij de haren trekken.’

Hoe gaat het met haar eigen hart, willen we graag weten van Jehnny Beth. ‘Gebroken hè,’ klinkt het meteen, ‘zoals altijd. Dat is de reden waarom ik zing. Om te ademen doorheen de pijn, doorheen het hartzeer. Dat is deel van het leven. We worden allemaal geboren met een zuiver, onbezoedeld hart, maar gaandeweg komen er steeds meer barsten in. Met dank aan de mensen die we graag zien. Het hart is een weerspiegeling van de wereld. Een gebroken wereld, maar we moeten erin leven om haar te repareren.’ Eens een Française, altijd een Française, lacht ze, over het existentialisme dat soms doorsijpelt in haar songs. Zoals No Good For People, geïnspireerd door het personage Rust Cohle – vertolkt door Matthew McConaughey – in het eerste seizoen van True Detective, vertelt Beth. ‘“I’m no good for people”, zegt hij in één scene, tegen het eind. “I wear them down, they get unhappy.” Want niemand wil zijn existentiële, nihilistische filosofieën horen. Zijn waarheden zijn bittere waarheden. Maar daar hou ik net van.’