Jazzman Dexter Story verbindt Afrika en het Westen: ‘Geef mij méér internet!’

Multi-instrumentalist, gepokt en gemazeld in de jazzscene van Los Angeles en een diploma etnomusicologie: neen, we hebben het niet over Kamasi Washington. Maak kennis met Dexter Story, die westerse en Afrikaanse klanken verbindt op zijn album Bahir.

Als je genoemd bent naar een befaamd jazzsaxofonist – Dexter Gordon – heb je weinig andere keus dan op een dag zelf de muziek in te rollen. Dexter Story deed het op jonge leeftijd al als toetsenist en gitarist en heeft ondertussen ook zijn sporen verdiend als producer, promotor en impresario op de snijvlakken tussen jazz, soul en hiphop. Met zijn voeten staat hij in LA, met hoofd en het hart bevindt hij zich in Oost-Afrika. Zo hoor je op zijn nieuwe, derde album Bahir vlagen ethiojazz, Somalische soul en Toearegklanken. Hij laat zich ook bijstaan door jonge jazztronauten als Miguel Atwood-Ferguson en Josef Leimberg, namen die u mogelijk kent uit de kosmos van Kamasi Washington.

Sudan Archives, die meezingt op je album, vertelde me dat ze al heel jong gefascineerd was door alles wat met Afrikaanse cultuur te maken had. Wat was bij jou de trigger?

Story: (droog) Wel, ik ben een Afrikaan, misschien was dat het.

Wel ja, maar ik bedoel…

Story: (lacht) I’m just messing with you, man! Toen ik op de lagere school zat, hoorde ik voor het eerst Miriam Makeba. Toen al legde ik de link met onze muziek, hier in het Westen. Afrika zit in ál onze muziek, in de platen van Duke Ellington en Count Basie die mijn vader draaide, in soul, in rock-‘n-roll, in hiphop… Zonder het te beseffen horen we altijd en overal het kloppende hart van Afrika. Maar Miriam Makeba was de eyeopener. Neem nu haar hit Pata pata. That was a different kind of Africa. Puur, onaangeroerd. Van daaruit is mijn fascinatie organisch gegroeid, tot het zo sterk werd dat ik op het eind van het middelbaar besloot naar het continent te trekken. Ik had Frans als keuzevak en wilde met een uitwisselingsprogramma naar Togo. Maar toen dat werd geschrapt, kwam ik in Frankrijk terecht, in Bordeaux, wat in grote lijnen gelijkstond aan Afrika, voor een jonge Amerikaan toch. (lacht) In de aanloop naar mijn vorige album Wondem (2015) heb ik eindelijk de oversteek gemaakt, wat een erg ingrijpende ervaring voor mij was. Waarschijnlijk ga ik binnenkort een heel jaar in de Hoorn van Afrika wonen. Ik ga er een masterthesis schrijven over Afrikaanse muziek en jazz.

Platen maken volstaat voor jou niet?

Story: Ik wil een verschil maken, de dingen bevragen. Dat is wat ik ook in Afrika wil doen. Wat hebben jullie nodig? Hébben jullie iets nodig? Moet jullie muziek de grenzen over of mag ze gerust gearchiveerd worden op een veilige plek? Het kan goed zijn dat ze geen nood hebben aan mijn vragen. Waarschijnlijk is drinkbaar water een veel groter issue dan hun muzikale erfgoed. Maar ook dan beantwoord je uiteindelijk vragen. Soit, je moet het maar zeggen als ik te hard de filosofische toer opga.

Marie Daulne van Zap Mama zingt op twee tracks van Bahir. Hoe ben je bij haar terechtgekomen?

Story: Professor Marie Daulne noem ik haar. Ik heb haar leren kennen toen ze een jaar of drie geleden een vocal workshop kwam geven in LA. Het klikte meteen. Ik was sowieso al lang een fan van Zap Mama. Haar muziek omvat zoveel verschillende continenten, zoveel verschillende werelden. Her spirit is incredible, haar kennis en verhalen fenomenaal. Ik ben vereerd dat ze wilde meewerken aan mijn album.

Over verschillende werelden omvatten gesproken: door het internet en algoritmes is onze relatie met muziek ingrijpend veranderd. Is het gevaar op muzikale bubbels daardoor niet groter geworden?

Story: Ik denk het niet. Als ik de jonge gasten bezig zie op Instagram en andere platformen, zie ik een overvloed aan multi-etnische polyglotten die zonder dogma’s hun ding doen. Everybody’s killing it! De grenzen tussen leraar en leerling, tussen weten en zoeken, worden steeds vager. Er waren nooit eerder zo veel kamers in het muzikale huis. De honger naar nieuwe dingen, ervaringen was nog nooit zo groot geweest. Toen ik op de lagere school zat, had ik welgeteld één vriendje – Osikano was zijn naam – die in traditionele Afrikaanse klederdracht getooid ging, rare hoed en al. Vandaag maak ik via wifi muziek met artiesten van over de hele wereld, mensen die ik heb leren kennen via YouTube. Nee jong, doe mij maar méér internet!

Je hebt ook met Kamasi Washington gewerkt, op je single Wejene Aola (2016), maar ben je ooit lid geweest van zijn befaamde livecrew, The West Coast Get Down?

Dexter Story: Neen. Ik ben dan ook wat ouder dan Kamasi. Ik heb hem leren kennen toen we allebei vaak over de vloer kwamen bij The World Stage, een soort cultureel centrum in South LA. Het is een ontmoetingsplek, exporuimte en concertzaal in één, eind jaren tachtig opgericht door jazzdrummer Billy Higgins en performancedichter Kamau Daáood. Dáár heb ik de échte betekenis van jazz en de ware energie van muziek leren kennen. Kamasi zal waarschijnlijk hetzelfde zeggen. Later kwamen we elkaar regelmatig tegen bij het afrojazzensemble Ethio Cali en ik heb een tijdje als consulent gewerkt voor zijn managementteam. De jazzgemeenschap in LA is een kleine wereld, één grote familie.