Op het ingetogen festival Paradise Down by the Lake luisterde het publiek in bootjes en bubbels naar de ambient sets van islas, Jonny Nash en James Holden. Mystiek, mysterie en magie verzekerd.
Een lang, uitgestrekt meer in een bos. Een klein, intiem podium versierd met kleurrijke vlaggetjes en bladeren. Tweeënveertig vlotten uitgerust met kaarslicht, zitzakken en dekentjes, rookmachines verstopt tussen de struiken en een indrukwekkend lichtspektakel. Met die ingrediënten toveren de organisatoren van het Londerzeelse elektronicafestival Paradise City van 10 tot 20 september een rustgevend en intiem festival tevoorschijn in het kasteeldomein van Drogenbos, op een boogscheut van Brussel.
Tijdens Paradise Down by the Lake kunnen maximaal 300 bezoekers per dag in vlotten van 6 tot 8 personen concerten bijwonen. Die bootjes werden ook bij het begin van de festivalzomer gebruikt om een coronabestendige editie van Paradise City mogelijk te maken, maar ze werden oorspronkelijk gebouwd om mensen ook in virusvrije tijden dobberend te laten genieten van ambient in het domein van kasteel Casteleyn in Drogenbos. Introspectie en genezing staan daarbij centraal, wat zich concreet vertaalt naar een mysterieuze sfeer. ‘Een Lynchiaans gevoel’, beloofden de organisatoren. Het komt in de buurt.
De Britse islas (***) beet de spits af met een donker synthspel. De in Brussel gevestigde dj lokte de eerste, enthousiast peddelende bezoekers naar het podium met zeemzoet engelengezang. ‘Vibrations of bliss‘, echode het langs het door rook en zonlicht omgeven wateroppervlak. Op weg naar het podium voeren we onder een witte brug, als was het de poort naar het paradijs. Jammer dat er om zes uur ’s avonds op een weekdag slechts een handvol zieltjes de oversteek konden maken.
Toen de bootjes al iets talrijker rond het podium dobberden, boog islas de mijmerende, sjamanistische stemmen vakkundig om tot rauwe, primitieve house met onheilspellende bassen. De jonge dj zou de wereld niet laten vergaan zonder eerst een pompend technofeestje te brouwen. Die vibe bouwde ze, nonchalant sippend van haar pintje, om tot een downtempo groove die Moby trots zou maken, maar die het publiek zo koud liet als een stuk ingevroren walvisspek.
De jazzy set van de Amsterdamse Jonny Nash (****) kwam kabbelend op gang terwijl wij ons na een toiletbezoek een (water)weg richting podium baanden. Een doorsnee teambuildingsactiviteit of botsautoattractie is er niets bij.
De verwoede peddelpogingen stonden in een schril contrast met de rustgevende hybride van akoestische en elektronische improvisaties die Nash meesterlijk door de boxen liet stromen. Hij slaagde erin om integere smooth jazz à la Sade en Angie Stone naadloos te laten overgaan in eighties synthpop die uiteindelijk werd afgewerkt met een uptempo discobeat. Hoewel zijn set sommige heupen deed wiegen, trokken de meeste bezoekers een nieuw pintje open of doopten ze hun radijsjes nog eens in de hummus – de organisatie voorzag gezonde picknickmanden voor wie van al dat geplons honger kreeg.
Het druk aperitievende publiek had ongelijk. De fluwelen synths en zware bassen voerden ons mee onder de sterren, het zwarte water en het lichtspektakel op de bomen maakten het plaatje akelig compleet. Op vlak van sfeer zwaait Paradise Down by the Lake de plak, je hart zou voor minder een tel overslaan.
Border Community-labelbezieler en psychedelische toetsenist James Holden (****) kon op het meeste engagement en enthousiasme rekenen. Terwijl de Londenaar zijn tijd nam om een gigantische klankenpuzzel te leggen, puzzelde het publiek met de vlotten gretig een kleine frontstage.
Holden maakt kunstwerken. Dat bewees hij gisteren aan het donkere meer, dat hij betoverde met een mengeling van zorgvuldig uitgekozen geluiden. Even vakkundig als hij zijn unieke samenstellingen optrok, bouwde hij ze ook weer af tot een nuchterder en kaler maar daarom niet minder aanstekelijk geheel. De gesampelde huilende wolven bleven nog de hele avond nazinderen.
Zo zoet en paradijselijk als de avond startte, zo donker eindigde ze. Bootjes en bubbels dreven uit elkaar, zowel dronken babbelaars als bootjeshoppers dansten de ziel uit hun lijf op James Holden. Onder de witte brug peddelden we een laatste keer naar de overkant.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
