Iskander Moon na ‘Saturday Silence’: songs die klinken als de bomen in Durbuy

Met zijn radiohit Saturday Silence klom Iskander Moon naar de hogere regionen van De afrekening. In zijn eerste ep Are You Lost Here? reist de Zelzaatse singer-songwriter van zijn achtertuin naar New York en terug naar Durbuy.

‘Ik opende de deur van een kerk in Toscane en ik begon spontaan te zingen. Ik heb dat stukje improvisatie meteen opgenomen’, vertelt de Iskander Moon (echte naam: Iskander Moens). ‘Daarna heb ik daar een beetje gitaar onder gezet en dat is zo op mijn ep gekomen.’ Zo simpel kwam het openingsnummer Prelude tot stand.

Moens was in die kerk beland toen hij als vrijwilliger meereisde met het klassieke koor Collegium Vocale. Op school, als tiener, verdiepte hij zich overigens ook al in oude muziek: hij studeerde klassieke piano. Maar daar is het dus niet bij gebleven. ‘Klassieke muziek volgt partituren en regelen. Dit spoorde me aan om dingen uit te proberen die net niet een hokje passen.’

Dat is bepaald zacht uitgedrukt. In de hoogenergetische rockband Hyper! liet hij zijn basgitaar schreeuwen. Later jamde hij in de post-punk-jazzband Cesar Quinn, en hij is nog steeds de bassist van fusionjazzproject Shikata Ga Nai. Alsof dat niet genoeg is, experimenteert hij nu met ambient en pent hij pianocomposities. En zingt hij escapistische verhalen als Iskander Moon. 

‘Ik kan me niet voor lange tijd op één stijl toespitsen’, lacht hij. ‘Op dit moment inspireren singer-songwriters me het meest, maar ik denk eigenlijk niet in genres. Voor mij is belangrijk dat een nummer organisch aanvoelt. Daarom werk ik weinig met elektronische klanken: ik houd van instrumenten die kraken, hout dat beweegt en leeft. Ook wil ik dat de muziek een verhaal vertelt. De klanken en de tekst moeten me meenemen op een trip. De stijl maakt me niet uit.’

En Moens is een verhalenverteller. Zijn nummers zijn postkaarten uit verschillende periodes en steden. In American Dream zingt hij over New York. De ep-titel Are You Lost Here?  bedacht hij toen hij zich verloren voelde tussen de wolkenkrabbers van Manhattan. In Middle of Everything, het oudste nummer op de plaat, zingt hij dat hij zich te vaak moeit wanneer andere mensen een conflict hebben. ‘De plaat gaat over leven, maar ook over leren leven’, legt hij uit. Beauty of It All schreef hij tijdens de lockdown, toen hij ‘locked and all alone’ in zijn kamer zat, maar het lied gaat ook over het leven dat ontwaakt in de lente.

‘De seizoenen en hoe die ons beïnvloeden, zijn een belangrijke inspiratiebron voor mij. Maar ook het kanaal, de boten, de magnolia in mijn tuin en de natuur.’ Die laatste zoekt hij bewust op: het leeuwendeel van Are You Lost Here? nam hij in zijn eentje op tussen de bomen van Durbuy, waar hij zich afzonderde met buffetpiano, basgitaar, akoestische gitaar en drums. ‘Ik geloof heel hard in de energie van zo’n eerste take.’

Dat er energie schuilt in de eerste opname, klinkt best spiritueel. ‘Dat is het ook een beetje. Ons bestaan is hectisch vandaag. Er is zoveel informatie, we vervelen ons niet meer: zelfs op het toilet vind je geen rust.’ Moens zoekt bewust naar ademruimte, niet alleen in de natuur, ook in meditatie en muziek. ‘Mijn hoofd stopt bijna nooit met draaien, behalve wanneer ik muziek maak. Muziek doet de tijd stilstaan.’

Voelt iemand die de kalmte zo koestert, zich wel thuis op een podium? ‘Dat is een van de dingen die ik het liefste doe’, glundert hij. ‘Je bent dan niet meer alleen als muzikant, maar met twee, want je bent bij het publiek. Ik merkte ook dat de mensen die naar Iskander Moon komen kijken, echt de muziek ontvangen en een warmte terugsturen.’

Niet dat hij spotlights claimt: ‘Tijdens mijn optredens probeer ik als persoon niet te veel aanwezig zijn. Mijn nummers zijn erg autobiografisch, ik kan niet elke keer weer diep in die gevoelens duiken. Tijdens het concert word ik een medium dat de muziek laat spreken. Het draait dan niet meer om mij, maar om de muziek.’