Instaqueen Flo Windey: ‘Wie een kutmening verkondigt op sociale media, zal op zijn plaats worden gezet’

Als u deze zomer een uitgelaten non over de festivalwei ziet stuiteren, is de kans groot dat die Flo Windey heet. Voor Studio Brussel vergeeft Snapchatqueen, influencer en Moeder Floverste er al uw zonden. ‘Ik geloof dat twintigers een andere bedrading hebben: we denken veel menselijker dan oudere generaties.’

Vlaamse Snapchatkoningin. Huisdier van Studio Brussel. Instagramhoeroe. Flo Windey houdt er een opmerkelijk cv op na. Sinds de 22-jarige studente journalistiek drie jaar geleden nogal energetisch de Snapchataccount van StuBru kaapte tijdens Fok De Blok stuurt de zender haar elke zomer met een smartphone de festivalweide op. Dit jaar in habijt en met een royale stock aan aflaten als Moeder Floverste, naar alle waarschijnlijkheid de zwierigste non die u op de festivals zult aantreffen. Dra in een vlog of Instagramstory in uw buurt, want omdat de populariteit van Snapchat tanend is, bakende de queen een nieuw koninkrijk af.

‘Ik heb die titel natuurlijk zelf in de hand gewerkt door mezelf bij die take-over van StuBru meteen tot queen uit te roepen, kroontje incluis’, grinnikt Windey op een Gents terras. ‘Verklaar Snapchat ook niet te snel dood. Het leeft nog bij vijftien- tot achttienjarigen, én bij de Kardashians. Maar toen Instagram met Stories begon, trok de helft van mijn volgers daarheen, dus post ik mijn goede verhalen nu ook daar. Tot ik dronken ben, dan kun je nog weleens een goed Snapchatverhaal krijgen. (lacht) Ik mis het ook wel. Het is vluchtig, spontaan, lelijk en alles mag er, zelfs tepels en dick pics. Wat? Ach, voor dick pics ben ik allang immuun. Ik kreeg er gemiddeld twee per dag toegestuurd. Je bekijkt die op den duur enkel nog esthetisch: mooie piemel, vreemde piemel, kleine piemel. En hop, verder met mijn dag.’

Windey is ook behoorlijk begeerd door radiozenders en productiehuizen, maar ze staat op die journalistieke bul – specialisatie radio. ‘Hopelijk blijkt volgend jaar tijdens mijn stage dat ik ook permanent kan aarden bij StuBru of een andere zender. Blijkbaar zien veel mensen me eerder als tv-gezicht, maar ik wil echt radio maken. Nu toch. Als ik ooit de kans krijg om een productiehuis op te richten en Vlaanderen op tv-vlak helemaal te mindfucken zal ik die natuurlijk ook wel grijpen. De dag en Tabula rasa, maar dan nog veel zotter. Ik bewaar ook bewust alle namen en nummers van getalenteerde regiestudenten die ik ontmoet, én houd in een ander lijstje al mijn geschifte ideetjes bij.’

Zoals?

Flo Windey: Die keer dat ik een gesprek had met mijn toenmalig lief over zijn ex, en zei: ‘Ik wil seks hebben in een kamer die volhangt met foto’s van jouw ex, terwijl je enkel naar mij kijkt.’ Geef toe, da’s toch een heerlijke psychoscène voor een serie? (zoekt op haar smartphone, en neuriet intussen een wachtmuziekje) Of iemand krijgt een VR-set opgestuurd, zet die heel enthousiast op, maar beseft niet dat wat hij ziet precies verbeeldt hoe hij iets later zelf vermoord zal worden.

Brainstorm jij sinds dit jaar niet met productiehuis Hotel Hungaria?

Windey: Ik denk samen met hen na over pitches voor bedrijven en zenders. Heel fijn, al merk ik nu hoe lastig het is om nieuwe ideeën aan traditionele media te verpatsen. Zo wil ik heel graag een soort Spuiten & slikken maken vanuit de leefwereld van de gemiddelde achttienjarige. Geef toe, als je vandaag al fatsoenlijke seksuele opvoeding krijgt, dan gaat het exclusief over heteroseksuele seks, zelden over het hele spectrum. Ik wil iedereen bedienen.

Leuk, maar zo avant-gardistisch dat het oude tv-bonzen kan afschrikken is dat toch ook niet?

Windey: De insteek is iets anders, maar daar kan ik dus niet te veel van weggeven. Ik hoop nog altijd dat ik het mag maken, en het liefst zo snel mogelijk, want over twee of drie jaar ben ik er zelf te oud voor, hè. Je moet nog voeling hebben met hun leefwereld. (denkt na) Voor mijn YouTubekanaal wilde ik ook alle drugs testen. Onder medische begeleiding, en op een educatieve manier uiteraard.

‘Het is ter educatie, mama!’

Windey: En vooral de echte katers tonen nadien. Ik haat die my-life-is-amazingvloggers die met een grote glimlach van het ene evenement naar het andere feestje huppelen en nooit mottig zijn. Nobody cares, jongens.

Voel jij je als twintiger eigenlijk nog bediend door Vlaamse tv-zenders?

Windey:(droog) Door de heruitzendingen van W817. En dat zal het zowat zijn. Waar zijn alle jongeren in onze talkshows bijvoorbeeld?

Van Gils & Acid, ik zou kijken.

Windey: Waarom niet? Van Gils & gasten is een latenightshow: mijn bomma slaapt dan al, hoor. En toch blijft iedereen grotendeels mikken op dat grijze publiek. Al vind ik Lieven Van Gils wel zeer goed. Hij bewaart ook altijd zijn cool.

Nogal wiedes. De Van Gils Bot 3000 heeft maar één setting.

Windey:(onverstoorbaar) Van Gils is een heel goede journalist, punt.

Experimenteert de openbare omroep genoeg naar jouw smaak?

Windey: VRT NU is de toekomst, en de plek om zaken uit te proberen, maar wat verschijnt daarop? Content voor het klassieke Eén-publiek. Natuurlijk moet de openbare omroep breed gaan en programma’s maken voor iedereen, maar in realiteit is dat momenteel ‘voor iedereen boven de dertig’. Secrets, die online spin-off van Thuis, was echt iets voor tieners en twintigers, maar ondertussen lijkt de VRT toch weer wat af te wachten. Je kunt zoveel met VRT NU, heel low budget desnoods. Want waarom werkt een vlog? Door de content. En dan mag dat gerust slecht gemonteerd zijn en opgenomen worden met een slechte camera.

Het liefst met veel jump cuts.

Windey: Overal jump cuts!

Opoe VRT stuurt jou wel weer het veld in voor de festivals. Wat zal Moeder Floverste daar precies doen?

Windey: Op elk festival pakken we een hoofdzonde aan. Drugs genomen en ziek geworden? Scheefgepoept? Naast de camping wakker geworden? Moeder Floverste vergeeft u al uw zonden en stuurt u de wei op met een rein zieltje. Zolang het maar een sappig verhaal oplevert.

Was je al een gerodeerde festivalganger voor StuBru je een smartphone in de hand drukte?

Windey: Sinds Couleur Café op mijn vijftiende – en de passieve high bij het optreden van Snoop Dogg – kan ik me geen zomer zonder festivals voorstellen. Helaas moet ik het tegenwoordig wat rustiger aan doen op de wei.

Want gulzigheid is de grootste zonde van Moeder Floverste?

Windey: Toch wel, ja. Een paar maanden geleden kreeg ik plots een nierontsteking. ‘Nu water, of we kappen ermee’, schreeuwden die. Voor alle duidelijkheid: ik heb geen alcoholprobleem, ik ben gewoon student. En ik kan de twee heel goed combineren. Zo ging ik vorig jaar tijdens de laatste avond van Pukkelpop nogal hard in de Boiler Room terwijl ik twee dagen later drie examens had. Ik heb de helderheid van het computerscherm op de laagste stand moeten zetten, maar ik was wel voor alle drie geslaagd. (lacht) Psychologie, de dag daarop, was helaas heel wat minder: ik had het hoofdstuk over ADHD – waar ik zelf mee kamp – overgeslagen wegens te confronterend, maar een flink deel van het examen bleek daarover te gaan.

Je bent gebuisd op je eigen aandoening?

Windey: (lacht) Zielig, hè? Toen ik het op mijn zestiende moeilijk kreeg, zowel mentaal als op school, lieten mijn ouders me testen. De psycholoog vond het sterk dat ik al zover geraakt was met mijn blijkbaar zeer zware ADHD. Oké, kom dan maar op met die rilatine, dacht ik, toen nog heel naïef. Want ik raad het iedereen af. Het beperkt je creativiteit, vlakt alles af en leverde me enkel een zware depressie op. Ik zat hele dagen in een hoekje van mijn kamer, wensend dat ik van alles weg kon zijn. Nu slik ik die pillen enkel nog tijdens de blokperiode – uit pure noodzaak. Dankzij Instagram, Snapchat en Twitter heb ik die ADHD kunnen ombuigen in iets positiefs. Altijd vrolijk zijn en de hele dag in het rond stuiteren is net een voordeel op sociale media.

Zullen we ook even door de andere zes hoofdzonden gaan? Op een drafje, voor iemand ons van inbreuken op een bestaand format kan beschuldigen. Hoogmoed schijnt je alvast niet vreemd te zijn, als ik de haters mag geloven.

Windey: Ik kan heel zelfzeker overkomen, maar ben het echt niet. Sociale media zijn tot op zekere hoogte fake en dat probeer ik te vermijden. Als ik me niet goed voel, dan post ik gewoon niets. Ik ga mijn mentale toestand echt niet delen in een story. Blijf allemaal uit mijn hoofd. (lacht)

Een paar maanden terug inspireerde kritiek op een geposte lingeriefoto van jou de hashtag #elklijfeenschoonlijf.

Windey: Ik voel me totaal niet sexy, maar toevallig was dat, na tien pogingen, een mooie foto geworden. En die maakte één iemand blijkbaar héél kwaad. Met dat beeld zou ik volgens haar mensen met een depressie kunnen triggeren. Onzin, ik weet dat ik het tijdens mijn depressie net heel leuk vond om mensen te zien die comfortabel in hun vel zaten, terwijl ik mezelf niet zo voelde en ook vijfentwintig kilo meer woog. Een vriendin van me heeft daarna die hashtag gelanceerd, al heb ik me daar zelf verder niet mee bemoeid om niet nog meer haat te genereren. Het leek waarschijnlijk alsof ik het allemaal grappig vond, maar ik stond ook met tranen in de ogen naar mijn iPhone te kijken.

Inzake hebzucht: mag ik vragen wat een beetje influencer per maand verdient?

Windey: Persoonlijk? Ongeveer genoeg om mijn kothuur van te betalen. (haalt de schouders op) Ik ben opgevoed met het idee dat je voor je eigen geld moet werken. Mijn studies en kotleven betaal ik dus zelf. Vroeger had ik een studentenjob als ranger in een dierentuin, vandaag ben ik…

Je aarzelt.

Windey: Je mag jezelf geen influencer noemen. Doe maar digital creative, al vind ik dat ook een verschrikkelijke term.

We schrijven daags na de invoering van de GDPR. De FOD Economie loste een brochure met zeer strenge richtlijnen rond digitale marketing, al worden die intussen herbekeken.

Windey: Die richtlijnen waren dan ook een kleine faal.

Jij zag het niet zitten om bij elke gesponsorde post #reclame te zetten?

Windey: Ik snap dat sommigen meer regulering willen, maar persoonlijk vind ik dat niet nodig. Dat influencers duidelijk moeten maken dat ze ergens voor betaald worden: helemaal akkoord. Maar ik moet toch niet elke keer meedelen dat ik iets gekregen heb? Natuurlijk zijn mijn posts over #mobielemaandag gesponsord, maar dat ligt er ook vingerdik op. En het strookt met wie ik ben: een rijbewijsloze student.

Zoals je posts met Cara Pils ook kloppen?

Windey: Ah, maar Cara Pils is helaas geen sponsor. Al is dat wel een droom van me. Make it happen, Knack Focus!

Hoe zit het met luiheid?

Windey: Ik kan superlui zijn, en gerust een dag niet uit bed komen, zelfs niet om te eten. Maar als ik gemotiveerd ben, is niets me te veel.

En hoe afgunstig ben je?

Windey: Ik ben totaal niet jaloers en ik gun mensen alles. Flo Windey, voor al uw support. In die mate dat ik waarschijnlijk zelfs spontaan een stap opzij zou zetten als iemand mijn job even goed blijkt te doen. Wat misschien niet de handigste eigenschap in de media is.

Lust dan maar?

Windey: Twee woorden: Niels Destadsbader.

…

Windey: Ik snap het ook niet, want ik hou normaal gezien van vuile mannen. Maar ik heb hem één keer ontmoet, en voor het eerst in mijn leven kreeg ik geen woord uit mijn mond. Ik kan blijkbaar probleemloos een praatje slaan met Alex Turner van Arctic Monkeys, maar bij Niels Destadsbader ben ik plots starstruck.

Misschien toch even een andere richting inslaan: Alessandro Baricco, auteur van De barbaren, legt dezer dagen de laatste hand aan The Game, zijn zoektocht naar de digitale mensheid. In De Groene Amsterdammer zei hij dat de intellectueel van vroeger er niet meer toe doet. ‘De intelligentsia van vandaag beheersen de digitale tools volledig.’ Ze – of jullie – hebben een compleet andere bedrading dan de rest.

Windey:(grinnikt) Kijk, wie ben ik om Baricco tegen te spreken?

Al is Baricco zelf totaal afwezig op sociale media, dus sprak hij met een hoop 25- tot 30-jarigen om tot inzichten te komen. Die mensen zijn eigenlijk vijf jaar te oud, niet?

Windey: Tussen je 25e en je 35e ben je hopelijk wel mee, maar je kijkt al moeilijker door die hele nepwereld heen. Je laat je makkelijker vangen dan iemand die er echt mee opgegroeid is. Je mist ook een stuk van de gedeelde taal. En ik wil best geloven dat we een andere bedrading hebben. We denken vooral veel menselijker dan oudere generaties.

Kies je volgende woorden zorgvuldiger, Flo.

Windey:(lacht) Elk brandje op sociale media is door ons aangestoken, hè. Als een blanke fan op het podium naast Kendrick Lamar het N-woord meerapt, dan roepen wij die tot de orde. Op Twitter was het kot echt te klein. Net zoals mijn generatie je bijvoorbeeld altijd op culturele toe-eigening zal aanspreken. Sociale media hebben me ook veel bijgeleerd over black culture of racisme: het is één ding om te zien hoe je zwarte vrienden op school tegen vooroordelen moeten vechten, maar iets heel anders om te zien hoeveel racisme er online nog is.

Al weet ik ook waar onze zwakte ligt: we geloven zo hard in de kracht van sociale media dat we regelmatig vergeten dat een hashtag niet genoeg is om effectief iets te veranderen. Je moet nog altijd op straat durven te komen. #MeToo? Sterke hashtag, maar was het daarbij gebleven, dan was dat uiteindelijk ook weer overgewaaid.

En zo komen we tot slot bij gramschap. Die van woke Twitter meer bepaald, dat bijvoorbeeld die fan van Lamar compleet onderuit schoffelde. Zwaar overdreven, vind ik, maar blijkbaar mis ik dus iets?

Windey: Besef het effe: je gebruikt het N-woord niet als blanke. Nooit.

Doe ik ook niet. En zij had slimmer moeten zijn, maar misschien had Lamar ook geen overweldigde, blanke fan op het podium moeten sleuren om dan m.A.A.d City in te zetten, waarin hij zelf een twintigtal keer het N-woord laat vallen.

Windey: Ik zing het niet meer mee. Ik heb die fout een keer in al mijn enthousiasme gemaakt in de buurt van een zwarte vriendin. Nooit meer. ‘Girl, what the hell?’ Laat staan dat ik het voor een overwegend zwart publiek zou doen.

Waar ik heen wilde: twintigers hebben zich een dag kunnen ventileren en profileren om een inschattingsfout. Lekker woke, maar aan het eind van de dag is er toch geen kiezel in de rivier verlegd?

Windey: In mijn ogen wel. You have to educate yourself. Zeker als je ziet hoe de oudere generaties de bal nog vaak misslaan: wij zijn leergierige puppy’s, maar oude honden leer je toch moeilijker nieuwe trucjes aan. Kijk maar naar dat recente #MeToo-grapje van Wim Oosterlinck (die tweette: ‘Bart De Pauw is jarig. Hij wordt 50 vandaag. Stuur #MeToo als jij ook jarig bent’, nvdr.), al zet dat tegelijk veel mensen aan het denken over de grenzen van humor. Wat op sociale media gebeurt, verandert ook hoe je tegen het leven aankijkt. Misschien moet ik mijn hippiebril dringend afzetten, maar ik geloof oprecht dat dat een verschil maakt. Het is misschien niet altijd mijn strijd, maar als ik in de marge ook al anders ga denken, maakt dat de strijd van een ander veel draaglijker.

‘Vandaag voelt elk gesprek aan als hinkelen in een mijnenveld’, zei comédienne Tina Fey onlangs. Zeker online. Maar waarom zou je hinkelen in een mijnenveld?

Windey: Maar wij zien het écht niet als een mijnenveld. Het is allemaal net zeer helder. Iedereen doet what the fuck hij wil, zolang je beseft dat je je beter niet bemoeit met twee mannen die seks willen hebben, of iemand die liever een vrouw wil zijn. En als je een kutmening verkondigt via sociale media, dan zul je op je plaats gezet worden.

Vind je het oké dat ik liever met een cocktail aan de kant blijf zitten?

Windey: Aan de zijlijn kun je ook bijleren, zonder al het drama, maar het lijkt me zinniger om te participeren. Als ik verkeerd zit, laat ik me ook heel graag van het tegendeel overtuigen. Het is dat of blijven rondlopen met oogkleppen.