In Young Fathers zit nu ook effectief een jonge vader

Met dingen die ‘echt’ voelen hebben de Young Fathers de voorbije jaren de batterijen heropgeladen. Het nieuwe album Heavy Heavy presenteert het scheve Schotse trio binnenkort in Trix.

‘We hebben het alledaagse leren te omarmen’, zegt Kayus Bankole. De vraag was hoe Young Fathers, het Schotse trio waarvan hij lid is, de vijf jaar heeft doorgebracht die de albums Cocoa Sugar en het pas verschenen Heavy Heavy scheiden. ‘Baby’s die geboren worden, neefjes die hun eerste stapjes zetten, huwelijken bijwonen… Je weet wel, dingen die ‘echt’ voelen.’

‘Dat was wel eens nodig,’ valt Graham ‘G’ Hastings hem bij, ‘na een uitputtingsslag van meer dan tien jaar. Opnemen, touren, wéér opnemen… Non-stop, van ’s ochtends tot ’s nachts. Voor onze eigen gezondheid moesten we er sowieso even tussenuit, de pandemie heeft die periode hoogstens een beetje verlengd. (grinnikt) En ja, ik ben intussen dus effectief vader geworden.’

Met hun debuutalbum Dead (2014) kaapten ze meteen al de prestigieuze Mercury Prize weg – voor de neus van onder meer FKA Twigs en Jungle. Al in die dagen waren Young Fathers met hun unieke, energieke mix van rap, soul, noise en gospel een buitenbeentje – ‘onze muziek is hiphop zonder de regels, rock zonder de gitaren’, zoals ze onlangs nog in een interview zeiden. Case in point: ze hebben zowel met Paul Weller als met Pusha T getourd. Met het Leith Congregational Choir namen ze voor T2 Trainspotting het nummer Only God Knows op, volgens regisseur Danny Boyle de hartslag van zijn film. En op het nieuwe album Heavy Heavy is het niet anders, hooguit omarmen ze met de jaren hun bizarre vis-noch-vleesidentiteit nog wat uitbundiger.

Jullie waren nog tieners toen jullie de groep vormden, ondertussen zijn jullie in de dertig. Hoe bewaak je die persoonlijke en muzikale dynamiek die Young Fathers zo bijzonder maakt?

Kayus Bankole: Simpel: we hebben na al die jaren nog steeds niet helemaal uitgevogeld wat onze relatie zo speciaal maakt. Verandering en groei zijn een constante bij ons, het is en blijft continu een update van downloaden en deleten. Dat houdt het spannend en verrassend.

Graham Hastings: Ons sterkste punt is onze onderlinge spontaniteit. Daar hebben we met dit album heel hard op gefocust. Oké, we zijn wat ouder, we houden geen marathonsessies meer en we zitten niet meer dag en nacht in de studio. We maken nu nog één song per dag. (grinnikt) Maar als wij met z’n drieën aan muziek werken – áltijd met z’n drieën samen – dan staat er geen enkele rem op. Strikt, brutaal, vol overgave. Anders werkt het niet voor ons.

Een van de tracks op Heavy Heavy heet Geronimo, een kreet van moed en strijdvaardigheid, naar de onversaagde Apache-leider met die naam.

Bankole: Er is moed voor nodig om dingen te proberen, om de platgetreden paden te verlaten. Dus ja, toepasselijk, hè? (grijnst) Maar moed manifesteert zich niet alleen in strijdvaardigheid, wil ik toch even zeggen. Het is niet altijd zo eenzijdig of romantisch als je je voorstelt. Een van mijn favoriete songs ooit is Sinners van de Jamaicaanse zanger Justin Hinds. Daarin zingt hij ‘You’ll never conquer me’. Dat is voor mij de essentie. Niks is absoluut. In de meeste liedjes overheerst slechts één emotie: of liefde, of euforie, of droefheid… Wij proberen altijd meerdere gevoelens uit te drukken. Vreugde én onverzettelijkheid én dreiging, bijvoorbeeld. Want zo zit het leven in elkaar. Ik kan van je houden en je haten tegelijkertijd.

‘Right now, the most radical thing to do, is have some soul’, lees ik in de perstekst bij de nieuwe plaat.

Bankole: We zijn nooit een typische politieke band geweest, zo een die met het vingertje wijst, maar gewoon ons bestaan op zich kun je opvatten als een politiek statement. En dat geldt eigenlijk voor elke mens. Tegelijk voelt het tegenwoordig alsof iedereen alleen op een eiland zit. Dit album is daar een reactie op. We hebben het een overdosis emotie en menselijkheid gegeven.

Hastings: ‘Radicaal’ in de traditionele politieke betekenis is haast een product geworden, iets waar je parfum en frisdrank mee verkoopt. Zo menselijk mogelijk zijn, daarin schuilt tegenwoordig de anarchie, denk ik. Zeker in de muziek, waar alles platgeproducet wordt. Met je voeten stampen, gewoon in je handen klappen zoals in de gospel, daar kan geen enkel studiotrucje aan tippen. Mensen reageren op mensen, dat is altijd de kern geweest van waar we muzikaal voor staan.

Gospel maakt al sinds het prille begin deel uit van jullie klankenarsenaal. Tegenwoordig hoor je overal gospelkoren in. De laatste plaat van Stormzy stond er bijvoorbeeld overvol van. Jullie zijn verdorie trendsetters.

Bankole: Het wordt altijd geapprecieerd wanneer iemand beweert dat we onze tijd vooruit zijn. (grijnst)

Wat jullie niet doen, is jullie geluk overzees gaan beproeven, door bijvoorbeeld naar Los Angeles te verkassen, Britse artiesten als FKA Twigs, Slowthai of James Blake achterna.

Hastings: O, we hebben het wel even geprobeerd, hoor. We zijn ooit in LA gaan opnemen, thuis bij Dave Sitek van TV on the Radio. Soon Come Soon, een tussendoortje op single, stamt uit die periode. Maar ik weet het niet, het blijft een vreemde plek, die stad.

Bankole: Ik heb de voorbije jaren meer inspiratie uit mijn reizen door Ghana en Ethiopië geput dan ik ooit in Los Angeles zou opdoen.

Hastings: En we zitten goed in onze vertrouwde biotoop van Edinburgh, waar het altijd donker en regenachtig is, een beetje verwijderd ook van alles en iedereen. Dat past bij ons. We hebben onze studio wel net van onze vertrouwde kelder naar een nieuwe werkplek verhuisd, voor het eerst mét een raam. Wie,weet is dit het begin van het einde. Wie weet, klinkt onze muziek, nu de buitenlucht en het zonlicht naar binnen sijpelen, vanaf nu verschrikkelijk. (lacht)