In première: Youniss grijpt terug naar punkmuziek om zijn onmacht te verklanken

Op Arms bent back, de eerste single van zijn nieuwe album White space, refereert Youniss aan Twin Peaks en rent hij in een goedkope regenjas door de Marokkaanse woestijn.

‘I feel like I know her, but sometimes my arms bend back.’ Deze door Laura Palmer uitgesproken zin blijft al dertig jaar spoken bij fans van de cultreeks Twin Peaks. Zo ook bij Youniss, die er zijn nieuwe single Arms bent back naar vernoemde. ‘Ik heb ergens een lijstje opgeslagen met tracktitels die ik uiteindelijk niet gebruikt heb. Arms bent back stond daar al een tijdje in. Toen ik tijdens de lockdown Twin Peaks herbekeek, heb ik die titel opnieuw opgezocht en toch gebruikt. Net als David Lynch probeer ik die ambigue lijn tussen realiteit en surrealisme te bewandelen. Bovendien vind ik het een heel mooie, pijnlijke zin. De manier waarop Laura Palmer probeert uit te leggen wat er mis is, maar daar niet in slaagt, deed me denken aan het verhaal van mijn eigen album.’

Dat album in kwestie is White space, Youniss’ tweede plaat die in maart 2023 verschijnt. ‘Ten eerste kan je die titel vrij letterlijk interpreteren. In een museum gaat kunst de witte ruimte opvullen. Maar uiteraard staat die titel ook symbool voor hoe ik mij door deze wereld moet navigeren. Als persoon van kleur met een Arabische naam begeef ik mij in het westen vrijwel constant in een witte ruimte, waar mensen soms anders naar je kijken dan je zelf zou willen. In bepaalde contexten of ruimtes voel ik ook wel dat ik meer op mijn hoede ben dan wanneer de omgeving minder wit voelt.’

Terug naar punk

In 2020, toen de wereldwijde Black Lives Matter-protesten plaatsvonden na de moord op George Floyd, werd Youniss zich extra bewust van de witte ruimte om zich heen. ‘Toen heerste er bij mij een gevoel van onmacht. Het was 2020, en zulke dingen zouden echt niet meer mogen gebeuren. Toch ging de wereld naar de kut, en dan ging ik me ook op mijn ongemak voelen. Ik kan mezelf wel accepteren, maar daarom doet de wereld rondom mij dat nog niet. Dat is zowat de essentie van de plaat, het gevoel dat ik ermee wou vatten.’

Bij dat gevoel hoort ook een nieuw geluid. Op zijn titelloze debuut uit 2020 liet Youniss vooral Arca-achtige elektronica horen, afgewisseld met vleugjes hiphop en r&b. Met Arms bent back brengt hij echter een veel punkier geluid. ‘In mijn vorige plaat zat wel een soort melancholie en een zekere ruwheid, maar omdat het vooral over zelfacceptatie ging, klinkt die inderdaad gepolijster. Voor White space heb ik teruggegrepen naar de muziek uit mijn tienerjaren. Want toen luisterde ik eigenlijk veel gitaarmuziek, en mijn interesse in elektronische muziek is pas later gekomen. Om het verhaal van White space te vertellen, wilde ik teruggrijpen naar die buikenergie uit punk. Veel van de nummers zijn ook heel punk ontstaan: een ideetje dat ik in een halfuurtje klungelig inspeelde, om het daarna te laten liggen en het pas veel later af te werken. Zo is het een erg pure sound geworden.’

Goedkope regenjas

De video voor Arms bent back werd opgenomen in Marokko, waar Youniss heen trok samen met fotograaf Adel Setta en modeontwerper Rida Habib Allah. Op het eerste gezicht lijkt die locatie niet te passen bij het idee van de ‘witte ruimte’. ‘Maar in de video zie je me ook constant alleen ronddwalen,’ nuanceert Youniss. ‘Ik loop wat verloren in die enorme omgeving, en alles wat ik doe maakt er eigenlijk niet uit. Het is misschien niet de meest serieuze video, maar de onderliggende toon is er wel een van het hallucinante, gecontrasteerd tegenover de grote leegte van de natuur.’

Er schuilt inderdaad wat absurdisme in de videoclip. Vooral de regenjas die Youniss in het hete landschap draagt, springt in het oog. ‘Die hebben we op een lokale markt voor zeven euro gekocht. Rida zei dat hij me in de woestijn wilde zien zweten met die regenjas. (lacht) Je ziet die tussen elk shot ook steeds meer kapot gaan. Uiteindelijk kon ik geen stap meer zetten zonder dat die scheuren groter werden. Het is absurd en een beetje grappig, maar ergens dient het ook wel als symbool voor die onmacht waar ik het in de muziek over heb.’