Drie jaar geleden maakte School Is Cool-frontman Johannes Genard een regenachtige wandeling langs de autostrade met zijn pasgeboren dochter. De existentiële vragen die hij zichzelf toen stelde zette hij om in het troostende Whisper on the wind.
‘Wanneer je ouder wordt, is het leven tegelijk veel ingewikkelder en veel simpeler. Op zich kom je voor complexere keuzes te staan, maar je weet veel beter wat er prioriteit verdient. Die caféfilosofie die je met vrienden beoefent, waarbij je eindeloos doormekkert over alle problemen in de wereld en die probeert op te lossen, daar ben ik nu eigenlijk veel minder mee bezig.’
Het zijn enigszins verrassende woorden die School Is Cool-frontman Johannes Genard uitspreekt tijdens ons gesprekje over de nieuwe single Whisper on the wind. Niet alleen geeft hij aan de telefoon uitgebreide antwoorden vol filosofische kwinkslagen, ook heeft de songtekst een mythisch laagje dankzij de vele referenties naar verschillende religies uit de wereldgeschiedenis. ‘Zelf ben ik totaal niet gelovig, maar de Bijbel en andere vormen van mythologie zijn dankbare referentiekaders om het over universele onderwerpen te hebben. Als je het hebt over bijvoorbeeld de Griekse of de Noorse mythologie, dan kent iedereen daar wel bepaalde kenmerken van.’
Universele thema’s, dus. Al is het idee voor Whisper on the wind uit een erg persoonlijk moment ontsprongen. Drie jaar geleden wandelde Genard met zijn pasgeboren dochtertje langs de autostrade. ‘Ik was naarstig op zoek naar alle plekken met bomen, want met een pasgeboren kind moet je constant wandelen. Zo was ik op het stukje gras tussen De Singel en De Ring beland, het meest verdorde stukje Mordor dat je kan vinden. (lacht). Toen begon het ook nog eens keihard te onweren. Mijn dochter zat wel goed beschermd in een draagzak, maar ik begon me toch af te vragen waar ik aan begonnen was en of ik wel geschikt was voor het vaderschap. Toen ben ik spontaan dat nummer beginnen inzingen op mijn gsm, met als centrale vraag of ik als persoon wel genoeg diepte heb om het ouderschap aan te kunnen.’
Troost
Drie jaar later zijn die twijfels omgezet tot een volwaardig nummer. Een antwoord heeft Genard ondertussen nog steeds niet gevonden. ‘Ik wil de vragen die ik stel zelf niet beantwoorden, want uiteindelijk weet ik het zelf ook nog steeds niet allemaal en ben ik niet de juiste persoon om iemand de les te spellen. Het is eerder een troostend nummer geworden, een geruststelling voor iedereen die ooit twijfelt.’
Zachtheid en breekbaarheid lijken als een rode draad te lopen doorheen Brittle dream, het nieuwste album van School Is Cool waarvan Whisper on the wind een voorproevertje is. Zo verwijst de albumtitel naar een broze droom en heeft het beeld van gefluister op de wind iets ongrijpbaar. Daarnaast hebben de drie reeds uitgebrachte singles, whisper on the wind incluis, een albumhoes met een zacht, fluwelen kledingstuk gekregen. ‘Ik schrijf heel vaak met het doel om te troosten, ja. Ik doe dat niet met opzet, maar volgens mij schrijf je als artiest datgene waar je zelf ook nood aan hebt. Want weet je, het zijn echt moeilijke tijden. En dat zeg ik al zes jaar langs, sinds de verkiezing van Trump. (lacht) Het zijn heel rare, verwarrende, deprimerende, woedeopwekkende tijden, en dan heb ik nood aan muziek die relativering brengt.’
Amerikaanse sekte
Naast die troost is er volgens Genard nog een typisch School Is Cool-element aan het nummer verbonden: een absurde videoclip met surrealistische ideeën. Aanvankelijk ziet de clip van Whisper on the wind er nog vrij normaal uit, totdat Genard en zijn band door de bossen beginnen te zweven. ‘Bij dit nummer zag ik vooral veel natuurbeelden voor me, en mensen die normale dingen deden tot zo opeens begonnen te zweven. (lacht) Dat idee heb ik dan voorgelegd aan Jef Boes, die ik een heel goede regisseur vind, en samen hebben we die clip gemaakt tot wat hij is.’
Die clip oogt opvallend Amerikaans. Het verhaal begint in een typisch Amerikaanse diner en de dollars vliegen je om de oren. ‘Dat is vooral de invloed van Jef, die een grote fan is van de Amerikaanse cultuur. Hij stond zelfs te regisseren in een cowboyhoed. (lacht) Al vind ik het uiteindelijk wel goed bij het nummer passen. Er zit een vleugje Americana in.’
Ondanks de absurde laag, sluit de clip toch goed aan bij de troostende boodschap van Whisper on the wind. ‘Het lijkt misschien wat op een sekte, die medewerkers van die roadside diner die allemaal iets magisch doen en beginnen te zweven. Maar eigenlijk zit er ook iets heel moois in, alsof het een vorm van groepstherapie is na een vermoeiende werkdag.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier