Weg met bubbelgumpop! De nieuwe single Scissorhands van Ruby Grace slaat een andere weg in. Ze kanaliseerde daarvoor haar obsessies met componist Danny Elfman, de harp, en dromerige fantasiewerelden. Het resultaat? Een heerlijke ode aan aarzelende liefde.
Zelfs op haar skivakantie in Livigno neemt de immer charmante Louise Vanoppen uit Hasselt – beter bekend als ‘de Amy Winehouse van Vlaanderen’ of simpelweg Ruby Grace – even de tijd om te babbelen over haar nieuwste single Scissorhands. Na het uitbrengen van haar vorige EP Glossy Bisous in 2021, eentje vol knapperige hits en beats, onderging Ruby Grace als het ware een metamorfose. Na een drukke periode van werken aan nieuwe muziek en studiobezoeken, lijkt ze ontpopt tot een iets meer zweverige vlinder, die haar vleugels spreidt op stroperige harpklanken. ‘Tijdens het denkproces over mijn vorige EP zat ik mentaal meer in een bubbelgumpop en Britney Spears fase. Ik ben natuurlijk altijd into fantasy geweest, maar dat is pas de laatste anderhalf jaar écht mijn belangrijkste inspiratiebron geworden.’
Harpen en elfmannetjes
Ruby Grace verspilt – terecht – niet graag tijd aan dingen waar ze geen interesse in heeft. ‘Ik maak alleen wat ik zelf graag luister en op de radio zou willen horen. Dat is op dit moment nu eenmaal zachtere, dromeriger muziek.’ De perfecte partner in crime voor deze formule is volgens haar de harp, en dat zullen luisteraars nog wel even blijven merken in haar muziek. ‘Dat is echt mijn favoriete instrument aller tijden. Ook al kan ik het totaal niet spelen (lacht). Ik kan uren naar harpmuziek luisteren, het klinkt zo heerlijk feeënachtig.’ Deze organische extensie van haar muzikale landschap koppelde ze ook terug aan haar vorige EP, waarvoor ze ook een akoestische sessie – de ‘fairytale versions’ – opzette samen met geluidsman Wouter van Asselbergh. ‘Na één dag had hij al iemand gevonden die harp voor me wilde spelen.’
Ook steekt ze haar liefde voor componist Danny Elfman – bekend van zowat elk Tim Burton-project – niet onder stoelen of banken. ‘Hij staat op repeat. Ik vind het zalig om nieuwe verhalen te verzinnen bij zijn instrumentals, en Scissorhands is daar een resultaat van geworden.’
Voorzichtige liefde
De tekst van Scissorhands is losjes gebaseerd op het liefdesverhaal tussen Kim en Edward, de hoofdpersonages uit de film Edward Scissorhands. Geschreven in samenwerking met bandlid en producer Ralph Hermans, poogde het de fragiliteit van een ontluikende romance te benadrukken. ‘Ik ben obsessed met die film. Ik zag meteen overeenkomsten met mijn eigen relatie, die op een verlegen en aarzelende toon begon, maar na verloop van tijd ook uitbloeide tot iets ongelooflijk moois’, aldus Ruby Grace. Op het einde van het nummer horen we Kim en Edward de woorden ‘Hold me / I can’t’ uitwisselen. Dit directe filmcitaat speelt in op de eerder klinkende ‘u’re scared to hurt me / u couldn’t hurt me’ en ‘We are better together / I don’t know if it’s forever’. Daarmee stelt ze zich bijzonder kwetsbaar op, iets wat dé grote afwezige was in haar zelfverzekerde, girlboss teksten uit haar vorige nummers. Ruby Grace probeert in de videoclip ook Edwards verlegenheid uit te drukken door haar mannelijke tegenspeler af te beelden als schim. Na een visueel proces van openbloeien, eindigt het verhaal met twee volwaardige individuen die elkaars harten oplichten.
Regisseur Ruby
Net zoals bij haar video voor het nummer My Gem nam ze het scenario en de styling voor haar rekening. ‘Al viel er met al die schaduwscènes weinig te “stylen” (lacht). Wel heb ik deze keer de video ook zelf geregisseerd. Het was weer heerlijk samenwerken met mijn trouwe cameramannen Lowie Sobry en Florian Boterdaele. Zij geven mij altijd de creatieve vrijheid die ik nodig heb.’ Een van die vrijheden: het krachtige gebruik van kleurpaletten in haar video’s. ‘Voor deze clip heb ik geopteerd voor een lichtcombinatie van schaduwen, neon en vrouwelijke kleuren. Het is weer eens wat nieuws.’
Hoewel ze met Scissorhands 180 graden draait in klank en kleur, hoopt ze dat de luisteraar daardoor haar gevestigde persona vol kitsch en gelukzaligheid niet uit het oog verliest. ‘Ik zie niets slechts in muzikale evolutie, dus ik hoop dat anderen dat ook niet doen. Ik heb nog superleuke muziek klaar staan, en over drie jaar slaag ik waarschijnlijk weer een andere weg in.’ Hoewel het nummer meer de toon van dromerige pop aanslaat, is dit nieuwe geluid allerminst slaapverwekkend. En met zo’n kenmerkende stem als die van Ruby Grace kan het publiek niet anders dan zwijmelen bij deze ontpopping.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier