In première: postpunkers Maze zwemmen in een metaforisch aquarium voor videoclip van ‘Entrance’

Liefdesverdriet, het kan net zo banaal zijn als zitten in een wachtzaal en staren naar een aquarium vol nietsvermoedende goudvissen om de tijd te kunnen doorbrengen. Exact dat gevoel bottelt Gents-Brusselse postpunkband Maze in de videoclip voor Entrance.

Maze zijn absoluut geen groentjes, eerder anciens in beweging. ‘Maze bestaat eigenlijk al heel lang, sinds 2010′, vertelt bassist en medeoprichter Timo. ‘We brachten tien jaar geleden onze eerste plaat uit, maar sindsdien zijn er een aantal wissels geweest. Het is pas in corona dat we ons herpakt hebben en zijn beginnen schrijven aan een nieuwe plaat. We hebben heel wat zitten experimenteren, met synths, samplers, andere genres. Uiteindelijk hebben we dat allemaal achterwege gelaten en zijn we terug back to basics gegaan. We zijn tot de essentie teruggekeerd, dat voelde het beste.’ 

Gitaar afgepakt

‘Ik kwam erbij op een moment dat de band wat worstelde met de vraag waar ze nu precies voor wilde staan’, vult gitarist Ewoud aan. ‘Eerst was het de bedoeling dat er twee gitaristen waren, maar toen hebben we ervoor gekozen om Arjen (frontman, nvdr) alleen te laten zingen. Met die bezetting zijn we zoals gezegd beginnen zoeken naar wat Maze precies kon zijn buiten de hoekige, repetitieve muziek die we eerst maakten. Uiteindelijk bleek dat te zijn: werken aan structuur en arrangementen en het zo simpel mogelijk houden. Het blijft een oefening om ons tot de essentie te houden van een nummer en het minimum aan ideeën te gebruiken. En we hebben de zanger zijn gitaar afgepakt (lacht).’

‘Op dat vlak was het ook een verademing om in de studio samen te werken met Bert Vliegen (bekend van samenwerkingen met onder andere Whispering Sons en Teen Creeps, nvdr). Meer dan laagjes toe te voegen was hij eerder op zoek naar een sound die de eenvoud het best tot zijn recht laat komen. Dat is zijn verdienste.’, vertelt Ewoud. Entrance geeft blijk van die back to basics-aanpak. Het snedige nummertje dwaalt niet al te ver weg van de postpunk-blauwdruk met zijn stugge bas, galmend gitaarspel en vinnige zang, en is door zijn gebrek aan toeters en bellen een catchy oorwurm. ‘De tekst schreef ik in de periode dat mijn relatie net op de klippen was gelopen’, vult zanger Arjen aan. ‘Ik stel mijn ex-vriendin in vraag, de intenties die ze had. Dat is uiteindelijk ook heel menselijk, het zijn universele emoties.’ 

Tegenwicht

De videoclip van beeldend kunstenares Nana Vaneessen is dan ook eerder een tegenwicht voor de verwachtingen die zo’n thematiek oproept. In een videoclip vol strak ingezoomde shots zien we simpelweg een handvol vissen in een doodgewoon aquarium. Meer context dan dat is er niet. Geen plek, geen tijd, geen ander decor. Gewoon vissen, die zwemmen zoals je verwacht dat ze dat zouden doen. Het heeft iets lugubers, alsof het een afleidingsmanoeuvre is voor iets meer sinister dat plaatsvindt net naast wat men te zien krijgt. ‘We hadden er iets verhalends van kunnen maken’, gaat Arjen verder. ‘Iets expliciet donkerder dan wat het nu is. Maar dat leek me te één-op-één, te voor de hand liggend. We hebben dan carte blanche gegeven aan Nana. Zij kwam dan met beelden van een aquarium dat nu niet meer bestaat in haar thuisstad Oostende.’

Zelfrelativering

‘Het nodigt uit om je eigen vragen erop te projecteren’, suggereert Ewoud. ‘Waarom zijn dat vissen? Ik zie daar zelf wat absurde personages in, die in het aquarium zitten maar zelf niet goed weten hoe ze daar beland zijn. Je kan het heel metaforisch bekijken.’ Entrance is de eerste single van de opkomende ep Inner Bliss, een titel met een beetje een spottende ondertoon, zo blijkt. ‘Op mijn werk in de BioWinkel zie ik vanachter mijn kassa heel wat flyers liggen rond spiritualiteit en yoga’, vertelt Arjen. ‘Het is een mooie term, ik gebruik het een beetje als zelfrelativering, al is het wel wat bevreemdend in de context van Maze. Daarmee dat ik hem vond passen.’

‘Ook al is de muziek veranderd vanuit onze meer noisy beginjaren, we zijn doorheen alles Maze gebleven. Door onze zelf opgelegde beperkingen hebben we onszelf een gevoel van bevrijding gegeven, vind ik. We genieten van de muziek die we spelen, zeker live, en tasten daarbinnen onze grenzen af’, concludeert Timo.