In première: Op ‘Veins’ vertelt momoyo een ‘Tristan en Isolde’-verhaal in tijden van klimaatverandering

We kunnen ondertussen al een tijdje genieten van het debuutalbum Gaps in Time van de Gentse band momoyo. In hun nieuwste single Veins (Wild Infinity Version) vertelt oprichter Jonas Bruyneel een hedendaags verhaal over Tristan en Isolde, grootheidswaanzin en de klimaatcrisis. Een hele boterham dus. Maar bovenal is het een ode aan het wachten.

Een groot deel van Gaps in Time schreef Jonas Bruyneel in het Habichtswald in Duitsland, waar hij overwoekerd werd door een vlaag van Duits romanticisme. Op een zeker moment passeerde hij de Edersee, een groot stuwmeer dat in het begin van de 20^e eeuw gebouwd werd ter opwekking van energie. ‘Het meer lag volledig droog. Overal bootjes op de grond. Zelfs het oud dorpje Edertal, dat vroeger op de bodem van het meer lag, was terug zichtbaar. Een oud kerkhof, een brug. De grond compleet dooraderd door de erosie. Vandaar ook de titel Veins.’ Deze hallucinante maar ergens ook prachtige gevolgen van de nakende klimaatcrisis inspireerden hem tot het schrijven van het nummer.

Een opgedroogd verlangen

‘Plots had ik een ingeving. Misschien kwam het omdat ik in Duitsland was, maar ik moest denken aan de legende van Tristan en Isolde. Twee geliefden die gescheiden worden door water dat te diep is. Zulke verhalen krijgen in tijden van klimaatverandering een geheel andere betekenis.’ Maar wat gebeurt er dan wanneer het water opdroogt? Droogt het verlangen naar de ander dan mee op? ‘Daar komt de ironie van het nummer vandaan. Je kent een persoon puur aan de hand van wat onnozele lichtsignalen. Als je dan ineens er naartoe kan wandelen, kan het in het echt wel eens tegenvallen. (lacht) Het ideaalbeeld valt weg.’

Daarboven tikt het nummer ook nog een andere boodschap aan: dat gas teruggeven niet altijd slecht is. Dat sluit ook aan bij de algemene thematiek van het album, dat niet voor niets Gaps in Time heet. Tegelijkertijd schreef hij zijn nieuwste gedichtenbundel Broedland, die ook focust op de connectie tussen lichaam en tijd. ‘Mijn lievelingsboek is ook nog eens Time Song van Julia Blackburn. Ja, ik ben echt veel met de tijd bezig. Mensen zijn doorgaans geobsedeerd met de notie dat de dingen “nu moeten gebeuren”, terwijl dat eigenlijk vaak niet waar is.’

Daar speelt hij met Veins ook op in, door het te hebben over dingen als ‘vertragen’ en ‘wachten’. ‘Door te snel die drooggelegde zee te willen oversteken, door té veel té snel te willen, bouw je uiteindelijk niets op. Dan maak je enkel kapot. Dat geldt voor persoonlijke relaties, maar ook voor grotere thema’s, zoals bijvoorbeeld de spoedige industrialisatie die al ontelbaar veel kapot maakte.’

Niet alleen klimaatactivisme

Gelukkig ligt Jonas niet voortdurend wakker van de door grootheidswaanzin gedreven schrijnende toestanden waar je als individu weinig aan kan veranderen. ‘Ik ben er wel mee bezig, en houd mezelf op de hoogte. Ik probeer ook altijd wel een – hopelijk – verstandig standpunt in te nemen. Maar het is niet dat mijn dagen gevuld zijn met een soort doemdenkende angst. Ik ben van nature best positief ingesteld.’ Ook is het niet de bedoeling dat hij met dit nummer momoyo katapulteert tot een klimaatactivistische band. ‘Als ik schrijf, is dat nooit puur met een activistische ondertoon. Ik haal uiteraard graag grote maatschappelijke problemen aan, maar het moet in eerste instantie wel een persoonlijk, kleinmenselijk verhaal blijven dat ik vertel.’

Herinterpretatie

Hoewel Veins een tedere ballade is die op geslaagde wijze walst tussen weemoed en romantiek, duurde het even of het nummer kreeg de aandacht die het verdiende. ‘Veins zat oorspronkelijk niet in de live set, omdat het nummer veel te ingetogen klonk om in rumoerige Engelse clubs te spelen.’ Tijdens een thuismatch in de Charlatan te Gent gaven ze het nummer wel een kans. Ze bisten het op een warme, eerlijke en organische manier waarbij de samenwerking tussen de instrumenten en de zang ongetwijfeld beter tot zijn recht kwam. ‘Aangezien Gaps in Time een coronaplaat was, hadden we noodgedwongen alle lagen van Veins apart opgenomen, waardoor het geheel wat mechanisch klonk. De versie die we nu uitbrengen is een vollere live opname. Net zoals toen in de Charlatan.’

De videoclip focust vooral op zangeres Frie Mechele. We zien haar op een bijzonder kwetsbare manier. In close-up, zodat je haar rimpels en aderen ziet lopen. Haar vel als illustratie voor de diep dooraderde grond op de bodem van de Edersee. Dit is volgens Jonas ook de eerste keer dat momoyo een nummer uitbrengt waarin je ze echt gewoon hoort spelen. Zonder na te denken over mogelijke nieuwe arrangementen in de studio. Een spontaniteit als het ware. En wat klinkt dat goed.