In première: Imaginary Family maakt van pendelen een kunst in haar nieuwe single ‘How we have changed’

Ze werkte met Amatorski en Hydrogen Sea, ze was haast dageljks te horen op Studio Brussel en Radio 1. En toen: niets meer. Na tien jaar is Joanna Isselé eindelijk terug.

Herinnert u zich het nummer The Bird Watcher nog? Bijna dagelijks kon u het melancholische folksong horen op Studio Brussel en Radio 1 in 2012. The Bird Watcher opende Hidden E.P., de debuutplaat van Imaginary Family – het muzikale project van Joanna Isselé. Hierop werkte ze samen met Amatorski. Later stond ze in de studio met Hydrogen Sea en deelde ze het podium met Oscar and the wolf en Marble sounds. Dit alles in twee jaar en met slechts zeven nummers.

En toen verdween Imaginary Family in 2014 ineens. Tien jaar lang bracht Isselé geen muziek uit. Ze werd nochtans gemist: op Radio 1 riep in 2023 belpopkenner Jan Delvaux haar op om weer muziek te maken. Bovendien vroeg een Amerikaanse regisseur haar om muziek te schrijven voor de soundtrack van zijn road movie. Nu later keert Isselé terug met een album, waarvoor ze samenwerkte met Marble Sounds-frontman Pieter Van Dessel. Vanaf vandaag kan u met How we have changed een eerste resultaat van die comeback beluisteren.

Nieuw geluiden, oude nummers

In How we have changed laat Isselé een nieuw geluid horen. Het is geen breekbare minimalistische folksong – de muziek waarmee Imaginary Family doorbrak – maar indiepop. Vroeger hield Isselé het meestal bij haar gitaar (eentje voor rechtshandigen, die ze als linkshandige ondersteboven bespeelt) maar nu komen er ook strijkers, piano en drums aan de pas. Toch verwijst de titel How we have changed niet naar een muzikale koerswijziging: ‘het album bestaat uit heel verschillende nummers, want ik schreef het album in een tijdsspanne van tien jaar. Er zullen ook minimalistische folksongs tussen zitten.’

Waar de titel dan wel op slaat? How we have changed gaat over hoe we als volwassenen vervreemden van de dromen en passies die we als kind koesterden. ‘Ik schreef het nummer in 2019, toen ik elke dag wel drie tot vier uur op de trein spendeerde. Maar het nummer gaat niet enkel over pendelen’, lacht Isselé. ‘Het gaat ook over nostalgie naar een tijd waarin je dromen bereikbaar leken. Volwassenen krijgen veel verantwoordelijkheden, door hun werk of kinderen – waardoor er weinig tijd overschiet voor hun dromen en passies.’

Voor Isselé was muziek zo’n kinderdroom en passie waarvoor ze als volwassene amper tijd voor kon vrijmaken. ‘Ik was perfectionistisch’, vertelt Isselé, ‘Ik wou niets uitbrengen waar ik maar half enthousiast van werd. Daarna ben ik met andere dingen bezig geweest: ik begon te studeren, kreeg kinderen, en plots waren we vele jaren later’.

Jaren later vond de Gentse alsnog tijd en zin om terug muziek te beginnen maken. Daar heeft de radio-oproep van Jan Delvaux wel bij geholpen, geeft ze lachend toe. En hoewel haar muziek niet in de film belandde, was ook de vraag van de regisseur een duwtje in de rug. ‘Maar ik maakte deze plaat ook voor mezelf. Ik heb veel nummers geschreven, maar die waren gewoon aan het wachten op mijn harde schijf. Sommigen geraakten niet af omdat er geen druk achter zat, van anderen vergat ik dat ze bestonden. Ik wilde met mijn album bewijzen dat mijn nummers wel degelijk bestaan.’ Om een idee te geven van hoeveel verborgen schatten er rusten op Isselé’s harde schijf: voor elke drie nummers waar ze een tekst bij schreef, componeerde de muzikante wel vijftig melodieën.

Afstudeerfilm

Net zoals er verschillende nummers uit de oude doos komen, is de geanimeerde videoclip niet nieuw. De animator Sarah Menheere, tekende de film vijftien jaar geleden toen ze afstudeerde aan het KASK. Hoe de video dan bij Isselé belandde? ‘Ik zat samen met Joanna’s vriend in de klas’, vertelt Menheere, ‘Hij legde vooral de link, maar het is bijna absurd hoe goed de muziek en het beeld bij elkaar passen.’

Net zoals How we have changed, gaat Menheeres film over de ratrace waar je als volwassene inrolt. Ze tekende een man die iedere dag pendelt tussen zijn bed en zijn bureau. Maar wanneer je de videoclip zonder Isselé’s dromerige stem en liefelijke violen bekijkt, valt op hoe beklemmend duister de film is. ‘De film was ook donker’, legt Menheere uit. Het personage verdwaalt in een vicieuze cirkel van negativiteit. ‘In de videoclip kiest de man om een andere trein te nemen. Die trein brengt hem naar een betere plek’. Wat die betere plek is, lieten Menheere en Isselé bewust in het midden: ‘die is immers anders voor iedereen.’