Met Are You Still Alive? brengt The Bony King of Nowhere de eerste single uit van wat naar eigen zeggen zijn meest ambitieuze album ooit is. Minder William Blake of Arthur Rimbaud, meer Alex Turner.
Are you still alive? De titel van Bram Vanparys’ nieuwe single zou zomaar een vraag kunnen zijn die zijn fans hem begonnen te stellen. Het is immers al van 2018 geleden dat The Bony King Of Nowhere nog eens een plaat uitbracht, wat in een steeds sneller wordende muziekindustrie haast een eeuwigheid lijkt.
Niet dat Vanparys al die tijd stil heeft gezeten. Begin volgend jaar komt zijn, naar eigen zeggen, meest ambitieuze album tot nu toe uit. En om tot dat resultaat te komen, had hij heel wat tijd nodig om te bezinnen en aan een nieuwe stijl te werken. ‘Eigenlijk is het allemaal begonnen omdat ik wat weg wilde bewegen van mijn archaïsche schrijfstijl. In het verleden probeerde ik teksten te schrijven waarin geen tijdsgebonden elementen zaten, waardoor ze even goed uit de negentiende eeuw konden komen. Wellicht kwam dat doordat ik vooral oude poëzie las zoals William Blake, Robert Frank of Arthur Rimbaud. Maar nu ben ik net heel bewust op zoek gegaan naar hedendaagse woorden, een beetje zoals Alex Turner van Arctic Monkeys op een heel moderne manier toch poëtische beelden kan scheppen. Het lege begrip “online” zou ik vijf jaar geleden bijvoorbeeld nooit in een tekst steken. Nu doe ik dat net wel, om sneller tot de essentie te komen.’
Apathie
Ook die essentie is veranderd voor The Bony King of Nowhere. Meer dan ooit tevoren is Vanparys maatschappijkritisch gaan schrijven. Dat uit zich in Are You Still Alive? op meerder manieren. Het begin van de tekst lijkt bijvoorbeeld te verwijzen naar de manier waarop iedereen zich perfect voordoet op sociale media. ‘De manier waarop we als samenleving omgaan met technologie houdt mij sowieso wel bezig. Soms heb ik de indruk dat we de begrippen “vooruitgang” en “technische evolutie” met elkaar verwarren. Maar als je dan bijvoorbeeld sommige filosofieën van de Oude Grieken gaat lezen, dan merk je dat we op een paar duizend jaar nog niet zoveel bijgeleerd hebben. Die hyperfocus op technische evolutie is nogal misleidend.’
Met de zin ‘it is not your problem anyway’ die in het nummer herhaald wordt, lijkt Vanparys dan weer aan te klagen dat we steeds apathischer worden. ‘Enerzijds is dat bedoeld als kritiek, maar anderzijds denk ik dat die apathie ook een soort beschermingsmechanisme is. Tegenwoordig is er zo’n overvloed aan info, zo’n eindeloze stroom aan beelden die op ons afkomt, dat je automatisch een soort filter opbouwt. De mens is niet gemaakt om de hele wereldproblematiek op zich af te krijgen, dat kunnen we gewoon niet aan. Apathie is misschien niet de juiste reactie, maar ik weet ook niet wat dan wel de oplossing is.’
Prikkelverslaving
Die thematieken zitten ook in de bijhorende videoclip vervat. In een etalage staan enkele televisieschermen opgestapeld die de songtekst laten zien. Steeds meer passanten blijven als gehypnotiseerd staren naar de schermen, compleet negerend wat er rondom hen gebeurt. Zo is er een jonge vrouw die struikelt en een hoop zonnebloemen laat vallen, maar geen enkele van de passanten probeert om haar te helpen, volledig apathisch geworden door de beeldenstroom.
En dan vallen de schermen op het einde plotseling uit, waarna iedereen verdergaat met hun dag alsof er niets gebeurd is. Een verwijzing naar onze steeds korter wordende aandachtsspannes in technologische tijden? ‘Ik vind het altijd fascinerend, als je ’s ochtends een tramhalte passeert en er staan daar dertig mensen, hoe je daar bijna nooit iemand tussen vindt die niet op een schermpje aan het kijken is. Ik kan niet ontkennen dat ik dat jammer vind. Mensen gaan daardoor hun zintuigen minder gebruiken, je gaat je omgeving minder opnemen, de kans dat je in een toevallig gesprek verzeild raakt wordt veel kleiner,… Ik noem dat de prikkelverslaving. Door constant te swipen krijg je constant nieuwe filmpjes of beelden, en we kunnen precies niet meer zonder die prikkels. Zelf ben ik daar niet zo positief over, en er zijn ook al veel studies die aantonen dat er echt veel jongeren kampen met sociale angsten door die evolutie. Ik weet dat het over iets veel groter gaat dan gewoon individueel gedrag, het gaat over hoe onze hedendaagse maatschappij ook continu heel veel prikkels op ons afstuurt, op straat, op tv, in magazines,… Er is wel een tegenreactie aan het komen, maar dan in kleine mate, bij een kleine groep. Ik probeerde het gevoel van onrust dat dit alles met zich meebrengt vast te leggen, eerder dan dat het een aanklacht is.’
Kinderlijke onschuld
Is er dan helemaal geen hoop meer? De video voor Are You Still Alive? suggereert van wel. Op het einde wordt een van de achtergelaten zonnebloemen opgepikt door een kind, dat hem aan Vanparys aanreikt. Een symbool voor de kinderlijke onschuld die nog steeds bestaat in onze wereld. ‘Ik wil ook niet doemdenken. Op sommige vlakken leven we net in de beste tijd ooit, niet alles is dramatisch. En ik geloof ook wel dat ieder mens als een soort blank canvas geboren wordt. Kinderen zijn nog veel vrijer in hun gedachten en zijn nog niet zo hard gevormd door de samenleving.’
Bekijk hieronder de video voor Are You Still Alive? en sla hem daarna ergens op. Vanparys laat namelijk weten dat de video vol symbolische verwijzingen zit die zich zullen openbaren wanneer u het volledige album gehoord hebt. Wordt vervolgd.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier