Hoewel Spikes, de derde single van producer Niels Orens’ eerste ep, vanuit een heel concrete frustratie vertrekt, worden die emoties op een abstracte manier naar buiten gebracht. Al spreken de puntige drums voor zich.
Eind vorig jaar maakten we kennis met een nieuwe lichting winnaars van Sound Track, de tweejaarlijkse muziekwedstrijd waarin VI.BE en de livesector op zoek gaan naar jong, Belgisch talent. Een van de opvallendste laureaten was Niels Orens, een Limburgse producer die opereert in het spanningsveld tussen klassiek en elektronisch. Zijn beats zijn glitchy en atmosferisch, maar kennen een menselijke toets dankzij het gebruik van cello. ‘Ik vind het interessant om mijn klankpalet te verbreden door niet enkel synths te gebruiken. Zo’n akoestische, organische klankbron maakt het wat minder synthetisch. Zelfs als je niet kan spelen: door gewoon wat snaren aan te slaan en die te samplen, kan je al een mooie mengelmoes van geluiden krijgen,’ vertelt Orens over zijn muziek.
Ondanks Orens’ status als nieuwkomer in de muziekwereld, slaat zijn sound al aan bij gevestigde namen. Zo volgde hij in Londen stage bij de bekende technoproducer Max Cooper. Oorspronkelijk reisde hij naar het Verenigd Koninkrijk om mee te werken aan Coopers album Unspoken Words, maar de twee bleven achteraf contact houden. Ondertussen is Orens onderdeel van Coopers Mesh-collectief. Daarnaast wordt zijn muziek ook buiten de elektronische wereld opgepikt. Binnenkort verschijnt er een remix-ep van Belgische post-punktrots Whispering Sons, waar Orens te horen zal zijn naast klinkende namen als Idles.
Angst voor de metro
We kunnen dus gerust van een succesverhaal spreken voor iemand die pas een eerste ep uitbracht. Make Null and Void is een verzameling van vier tracks die Orens tijdens de pandemie maakte om de leegte en het gebrek aan prikkels op te vullen. ‘In die vier nummers hoor je me eigenlijk zoeken naar mijn eigen geluid. Ik ben nu zo’n zeven of acht jaar bezig met muziek, en het werd tijd dat ik eens begon te zoeken welke richting ik nu precies uit wilde. Daarvoor kwam ik constant met andere output, van ambient naar neoklassiek en dan weer breakbeats. Met Make Null and Void probeer ik een stempel te drukken op Niels Orens als artiest door in muziek om te zetten hoe ik me toen voelde. Al zijn het vooral de glitchy details die alles verbinden, terwijl de rest toch weer uiteenloopt qua sound.’
Spikes, de derde single van die ep, is met voorsprong de puntigste track van de vier. Het nummer verklankt dan ook een heel specifieke frustratie van Orens. ‘Het laatste jaar heb ik veel darm- en maagklachten gehad, zonder dat er een specifieke diagnose kwam. Ik werd van huisdokter naar specialist gestuurd en weer terug, zonder dat er resultaat kwam. Na een tijdje werd ik daar ook heel angstig van. Als ik de metro moest nemen, begon ik al te stressen dat ik plots naar de wc zou moeten zonder dat die mogelijkheid er meteen zou zijn. Op die manier begon mijn wereld echt te verkleinen, en dat heeft zich inderdaad geuit in een iets heftigere track.’
Frustratie vormgeven
Ook Orens’ cello wordt op dit nummer eerder spaarzaam gebruikt, de focus ligt op de kracht van de drums en de baslijn. De ritmische elementen worden visueel versterkt in de videoclip, waarin een abstracte figuur op de muziek reageert. Het doet wat denken aan Gantz Graf van Autechre.
De video’s voor de vorige twee singles van Make Null and Void kwamen tot stand door middel van algoritmes. Om zijn frustratie te uiten, pakte Orens het bij Spikes echter eenvoudiger aan. ‘Er zit een algoritme van digital artist Xander Steenbeugge achter, maar geen artificiële intelligentie. Ik wou de noise op een vrij simpele manier vormgeven, iets eenvoudig nemen maar er toch iets mooi mee doen.’
Emotionele abstractie
De nochtans zeer specifieke frustratie van Orens wordt dus op een vrij abstracte manier in muziek omgezet. ‘Ik ben heel slecht in praten over mijn gevoelens,’ geeft de producer toe. ‘Op zich is het doel van mijn muziek ook niet om mijn persoonlijke verhaal te vertellen. Uiteraard vertrek ik wel vanuit mijn eigen gevoelens, maar uiteindelijk worden die zo abstract dat iedereen er iets anders in kan vinden. Mij helpt het wel om m’n gevoelens bespreekbaar te maken voor mezelf, om alles op een rijtje te zetten en te denken hoe ik dat naar buiten kan brengen. Maar uiteindelijk dient het vooral om die emoties los te laten, en wanneer de muziek uitkomt staat die los van mijn eigen problemen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier