Iliona breekt stilaan door in Frankrijk: ‘Benieuwd om te ontdekken wie achter die Spotify-plays zit’

Ze is een van dé te ontdekken Belgische artiesten van 2022, maar voor pianiste-chanteuse Iliona zal het jaar pas geslaagd zijn als ze eindelijk voor een livepubliek kan spelen.

Bij het begin van de pandemie ontpopte Iliona zich als een indiefavoriet ten zuiden van de taalgrens. Op songs als Moins joli, Une autre vie en Ratrappe-moi verpakte de Brusselse haar hartzeer in moderne chansons die fans van zowel Angèle, Barbara als Clara Luciani kunnen bekoren.

Iliona was eerder de sidekick van de Brusselse artiest Ana Diaz, voor wie ze beats bricoleerde, maar sinds ze onder eigen vlag vaart, gaat het de troetelbeer van de frenchpop voor de wind. Na de release van haar debuut-ep Tristesse (2021) bracht ze meerdere malen het muzikale intermezzo in populaire Franse praatprogramma’s, waaronder de cultshow Taratata. In eigen land liet ze zich opmerken tijdens de plechtigheid naar aanleiding van de nationale feestdag, tussen onder meer Zwangere Guy & Roméo Elvis, Joost Zweegers, Bazart en Loïc Nottet. Evenmin slecht: de Franse popster Julien Doré uitte zich als fan en Moins joli is op alle streamingplatformen samen meer dan 5 miljoen keer beluisterd.

Bij elke ontmoeting met iemand die ik van tv ken, denk ik: putain, jij bestaat écht?

Later deze maand volgt haar tweede ep, Tête brûlée, waarop de klassieke piano een rij achteruitschuift, ten koste van synths en gitaren. Na de treursongs op Tristesse liet Iliona de zon in haar hart. Het is op Tête brûlée niet altijd walsen in wonderland, maar uptemposongs als Si tu m’aimes demain, Garçon manqué en Cocoon zijn een efficiënt tegengif tegen de collectieve verzuring.

‘Als ik me goed voel, lukt het me niet om te schrijven’, zei je vorig jaar nog.

Iliona:Dat is gelukkig niet meer het geval. Ik dacht echt dat ik niet anders kon dan treurige muziek maken. Tristesse was een zware brok om te verteren. De albumtitel legde bovendien de nadruk op de inhoud, die nu eenmaal aan de donkere kant was. Op een bepaald moment was ik elke dag interviews aan het geven, waarin ik altijd in de richting van een zekere somberheid werd geduwd. Ik heb toen voor mezelf beslist: als ik straks thuiskom, zal ik op zijn minst proberen om iets opgewekts te schrijven. Het was lente en zonnig buiten, dus niet alleen mijn mindset, ook de omstandigheden hebben de klankkleur van Tête brûlée bepaald. Wanneer ik naar deze verzameling songs luister, hoor ik vreugde. Ik bén gewoon gelukkig. Maar een opgewekte melodie dekt niet altijd de lading. Het gebeurt weleens dat daar een treurige tekst achter schuilt.

Wat is er nog veranderd sinds je doorbraak?

Iliona:Ik heb in zeer korte tijd alles voor het eerst meegemaakt: mijn eerste release, mijn eerste interviews, mijn eerste radioshows, mijn eerste tv-optredens. Fantastisch allemaal, maar de onwetendheid bezorgde me bij momenten veel stress. Ik had geen flauw benul van wat er bij een muziekcarrière komt kijken. Het is een leerrijke periode geweest, die ervoor heeft gezorgd dat ik nu beter gewapend ben voor wat zal komen. Ik ervaar nu dat ik niet echt vatbaar ben voor druk van buitenaf. Bij positieve reacties op een specifieke song voelde ik soms dat ik muziek moet maken die anderen goed vinden, maar gelukkig is er een stem in mijn hoofd die dat tegenspreekt. Ik schrijf niet voor anderen, maar voor mezelf. Dat is de les die mij het meest is bijgebleven.

Het moet bevreemdend zijn om aan de streamingstatistieken te zien dat je muziek het goed doet, terwijl je nog nooit een concert hebt gespeeld. Je kunt je populariteit niet meten aan de ticketverkoop.

Iliona:(knikt)En ik kom van nergens, hè. Ik bracht hiervoor geen muziek uit onder een andere naam, ik heb geen basis waarop ik voort kan bouwen. In januari staat mijn debuutshow gepland in de Botanique in Brussel. Ik kijk ernaar uit om eindelijk te ontdekken wie de mensen achter de Spotifyplays zijn. Het gebeurt soms dat ik in Brussel of Parijs word aangeklampt door fans. Dat is ontzettend speciaal, maar mijn eigen zaal vullen, is toch andere koek.

Wist je dat je een Wikipediapagina hebt?

Iliona: Ik heb dat onlangs ontdekt, ja. (onwennig) Ça m’a fait un peu peur.

Weet je wie erachter zit?

Iliona: Nee. Dat is een groot mysterie. Het is vooral opmerkelijk hoe compleet die pagina is, met behoorlijk veel persoonlijke informatie, terwijl er online weinig over mij te vinden is. C’est bizarre. Wat erop staat, klopt wel. Mijn complimenten aan de maker. (lacht) Sommige dingen die mij overkomen, zijn echt te gek voor woorden.

Je kamer hing naar verluidt vol met posters van Justin Bieber en Miley Cyrus in haar Hannah Montana-periode. Je was verzot op tienerliteratuur. Was het je droom om ooit in zo’n magazine te staan?

Iliona:Eigenlijk niet. Ik beschouwde Hollywood als een parallel universum waar ik nooit toegang tot zou krijgen. De eerste keer dat ik ‘muziek’ maakte, was rond mijn achtste. Het was een liefdesverklaring aan Nick Jonas, die kerel van de Jonas Brothers. (lacht) Je kon het bezwaarlijk een song noemen, het was eerder een refrein waarbij ik mezelf op piano begeleidde. Ik kon nog geen Engels, dus riep ik de hulp van mijn ouders in om op de juiste woorden te komen. ‘Op een dag zing ik dit voor Nick’, zei ik vastberaden. (lacht hard) Ik zong dus wel, maar doorbreken als zangeres achtte ik onmogelijk. Brussel was nog niet het epicentrum van de Franstalige muziek, waardoor ik een carrière in de showbizz uitsloot. Ik hoor dat Miley Cyrus dm’s stuurt naar Angèle. C’est fou. Dat je als Belg de aandacht kunt trekken van een superster is toch te gek voor woorden? Dankzij het internet is alles mogelijk. Ik ben al gechoqueerd als een bekende Fransman mij volgt op Instagram.

Welke puntjes op je bucketlist heb je al afgevinkt?

Iliona: Een cd uitbrengen met mijn naam op. En verder: uitgenodigd worden voor een tv-show als Taratata. Mijn mama begeleidt me wanneer ik word gevraagd door een zender. Toen Nagui (bekende Franse tv-persoonlijkheid en presentator van Taratata, nvdr.) ons backstage kwam begroeten, konden mama en ik geen woord uitbrengen van verwondering. Hij blijkt een vriendelijke, sympathieke mens te zijn en niet de onbereikbare godheid die ik dacht dat hij was. (lacht) Bij elke ontmoeting met iemand die ik van tv ken, denk ik: putain, jij bestaat écht?

Je studeerde kunstgeschiedenis, maar na drie maanden ben je ermee gestopt. Heb je je die keuze ooit beklaagd?

Iliona:Nee. Je bent nooit te oud om te studeren. De dag dat ik de muziek beu ben, pik ik de draad misschien weer op, maar het was op dat moment geen optie om te blijven studeren. Mijn ouders waren opgelucht, ze vonden zelfs dat het nog lang had geduurd alvorens ik tot het besef kwam dat mijn hart elders lag. Ik heb er alles aan gedaan om hun vertrouwen niet te beschamen. Je travaillais beaucoup, beaucoup, beaucoup. Ze hebben onlangs toegegeven dat ze in het begin wel wat bang waren voor de toekomst, maar ik heb hun angst nooit gevoeld. Ze hebben me nooit in een bepaalde richting geduwd, ze geloofden in mij. Daar ben ik hen enorm dankbaar voor.

Je maakte toen al eigen nummers en covers, al zijn die nu niet meer online te vinden. Er zit vier jaar tussen je eerste upload op YouTube en je eerste officiële single. Hoe belangrijk waren die jaren in de schaduw?

Iliona:Ik heb in die periode beats gemaakt en nummers geproduceerd voor Ana Diaz, maar ik maakte inderdaad ook mijn eigen muziek. Ik was gewoon nog niet klaar om ermee naar buiten te treden. Niemand verwachtte iets van mij, waardoor ik me in een dankbare positie bevond. Dankzij Ana heb ik ervaring kunnen opdoen als muzikant en producer, maar evenzeer op de planken, zonder in het middelpunt van de belangstelling te staan. In die periode ben ik wel eigen nummers blijven maken. Ik heb gewacht en gewacht tot ik mij klaar voelde.

Wie heeft je geloof in een muzikale carrière aangewakkerd?

Iliona: De Canadese filmregisseur Xavier Dolan. Ik was zestien of zeventien toen ik een avond alleen thuis was en zijn film Mommy zag. J’étais choqué, die film is zo goed. Daarna heb ik gegoogeld. Hij is jong en evenmin geschoold, maar dat heeft hem niet belet om zijn eigen stem te vinden. Ik vond het een inspirerende gedachte: het is niet omdat je geen diploma hebt dat je een nobody bent.

Je doet alles zelf, van de muziek tot het artwork. Vanwaar komt die beschermende kant?

Iliona: Ik ben van nature erg verlegen. Ik heb niet het zelfvertrouwen om muziek te maken in het bijzijn van anderen. Nu heb ik complete vrijheid, dat heb ik nodig. Ik kan banale ideeën uitproberen en vals zingen zonder dat iemand een oordeel klaar heeft. Ik wil fouten kúnnen maken. Stel dat iemand een demo waar ik in geloof de grond in zou boren, dan zou ik de kluts kwijt zijn. Daarom laat ik mijn entourage en vrienden een nummer pas horen in de eindfase.

Aan songs van popsterren als Dua Lipa werken soms tot tien mensen. Zie jij je muziek ooit uitbesteden?

Iliona: Dat is moeilijk te voorspellen. Momenteel zou ik denken van niet, maar stel dat ik over veertig jaar geen inspiratie of energie meer heb? Dan wil ik het wel overwegen. Soms benaderen anderen me om songs voor hen te schrijven. Dat zie ik nog wel gebeuren, maar nu heb ik het te druk met mijn eigen carrière.

Wie is de tête brûlée waarnaar de albumtitel verwijst?

Iliona:Dat ben ik. (lacht) Iemand met een tête brûlée is all over the place, iemand die druk en impulsief is. Er zijn snoepjes uit mijn kindertijd die zo heten, maar het idee komt van een vriendin die mij zo noemt. Ik weet dat ik je daarnet heb verteld dat ik ontzettend verlegen ben, maar zij vindt mij juist een waaghals, omdat ik mijn studies heb stopgezet om een sprong in het onbekende te wagen. Ik ben van nature een rustig persoon, bijna een angsthaas en extreem georganiseerd, maar er schuilt ook een losbol in mij. Wanneer ik op mezelf ben en muziek maak, volg ik mijn instinct en heb ik lak aan alle regels. Heb je de hoes van Tête brûlée gezien? Die heb ik zelf gemaakt. C’est du grand n’importe quoi, een waar gedrocht. Maar hey: yolo!