Ilayda Cicek over het debuut van Ila: ‘Kurt ­Cobain heeft me mee gevormd tot de muzikant en mens die ik vandaag ben’

Twee jaar nadat ze triomfeerden als een van de laureaten van De Nieuwe Lichting is Ila – het rocktrio rond de Belgisch-Turkse Ilayda Cicek – klaar met een debuutalbum, het muzikaal en emotioneel ongeremde Ayna.

Ayna is Turks voor ‘spiegel’ en werd door de band – met naast frontvrouw Ilayda Cicek ook bassist Sam Smeets en drummer Cas Kinnaer – geschreven in het magazijn van vader Cicek, die in het Limburgse Peer een groothandel in Turkse voeding uitbaat.

Ilayda Cicek: Een ruimte achteraan in het magazijn die we zelf helemaal ­konden inrichten, om precies te zijn. Dus niet tussen de kratten baklava. (lacht) We hebben ongeveer drie ­maanden uit­getrokken om er samen ongestoord aan de plaat te schaven. Vroeger was Ila ­eigenlijk een soloproject, maar we zijn als liveband de voorbije jaren ­zodanig naar elkaar toegegroeid dat ik het ­belangrijk vond om die chemie ook in de songs uit te spelen.

Er staat één nummer in het Turks op het album: Ben Anlamam, ­geschreven naar aanleiding van de verwoestende aardbeving die Turkije begin vorig jaar trof.

Cicek: Ik heb het lang vertikt om in het Turks te zingen, iets waarvoor mijn ­familie nochtans al lang aan mijn mouw trok. Maar na die aardbeving, die ook de thuisstad van mijn vader grotendeels heeft verwoest, kwamen die eerste zinnen er vanzelf uitgerold. Toen ik ze liet lezen aan mijn vader – die zelf erg mooie poëzie schrijft – heeft hij er spontaan enkele coupletten aan toegevoegd, waarvan ik sommige zinnen bewaard heb. We hebben die song dus eigenlijk samen geschreven. En tijdens de opname hield hij in de studio mee een oogje in het zeil, om te controleren of mijn uitspraak en klemtonen wel juist zaten. Een heel mooi, emotioneel moment.

In de ruige vocals van het nummer hoor ik je bewondering voor Kurt Cobain doorschemeren. Je bent 27 en was dus nog niet geboren toen Cobain op 5 april 1994 uit het leven stapte. Hoe heb je zijn muziek leren kennen?

Cicek: Toen ik nog een jonge puber was in Peer kwam ik niet veel buiten en keek ik veel tv met mijn mama. En op een dag – ik was twaalf, geloof ik – zond Canvas een documentaire uit over Nirvana. ‘Geen lelijke jongen’, dacht ik toen ik Cobain zag, maar pas toen ik hem hoorde schreeuwen was ik écht verkocht. Ik ben meteen research beginnen te doen en kwam uit bij hun debuut Bleach, een album dat ik toen maandenlang heb plat gespeeld. Tot wanhoop van mijn familie. (lacht) Ook de Unplugged-sessie van Nirvana op MTV pakte mij enorm. Ik had nog nooit iemand zo intens zijn gevoelens in zijn muziek horen uitschreeuwen. Kurt ­Cobain heeft me mee gevormd tot de muzikant en mens die ik vandaag ben.