‘Ik dacht dat ik niet cool genoeg was om hiphop te maken.’

Lil Alia maakt samen met haar broer DJ Flexwerk fluffy traptracks over Fristi en Nintendogs.

‘Daar raak je nergens mee, met rappen over liefde en kruidenthee.’ In de intro van haar ep Fristi in de moshpit tempert Lil Alia’s fictieve platenbaas de verwachtingen. ‘Zelfspot’, zegt ze. Maar er zit een grond van waarheid in. ‘Vroeger dacht ik dat ik geen hiphop kon maken omdat ik niet cool genoeg was.’ Dus ze gaf haar muziekgenre een eigen naam: fluffy trap, harde hiphop over zachte thema’s. Zo gaat Bless mijn Nintendo DS over zorgen voor je Nintendogs, Dierenwinkel (skit) over regenhoedjes kopen voor je kat.

Lil Alia (Linde Notenbaert in het dagelijkse leven) is nooit de coole geweest. Tijdens haar opleiding op de kunsthumaniora vond ze maar moeilijk haar plek. Bovendien worstelde ze met haar zelfbeeld. ‘Op het podium kreeg ik geregeld commentaar over hoe ik eruitzag. Dat ik moe leek. Dat ik make-up moest dragen of mijn haar moest opsteken. Eén leerkracht spoorde zelfs klasgenoten aan om me een make-over te geven. Zo absurd. Alsof ik enkel mooi kon zijn als ik er supervrouwelijk uitzag.’

Via haar Lil Alia-project kan ze haar vrouwelijkheid uiten zoals ze zelf wil. Lees: met behulp van eenhoorns, glitter, katten, roze pluche en heel veel aardbeien. ‘Ik heb kleren, bordjes, spelden en elastiekjes in aardbeienthema.’ Die obsessie heeft ze te danken aan Fristi. ‘Fristi is een metafoor voor mezelf: een niet zo bad-ass ogend meisje in roze outfits dat naar dikke hiphopconcerten gaat en geen alcohol drinkt, maar Fristi.’ Al vervangt ze Fristi de laatste jaren vaker door mate en kombucha. ‘Ik heb ontdekt dat ik lactose-intolerant ben. Op concerten krijg ik vaak Fristi cadeau. Ik vind dat zo schattig dat ik het toch opdrink, ondanks de buikpijn.’

Mijn hoogtepunten tot nu toe waren het voorprogramma spelen voor Brihang en mijn residentie in Trix. Of ik nu een videoclip wilde opnemen, een fotograaf nodig had, subsidies wilde aanvragen of gewoon iets wilde printen: Trix hielp me met álles.

Het nummer dat ik het liefst live breng is Zoals altijd, het zachtste nummer dat ik heb. Dat gaat over onvoorwaardelijke liefde. Niet van een man, maar van mijn beste vriendin en mijn mama, die me goed vinden zoals ik ben.

Mensen moeten naar mijn show komen omdat het one of a kind zal zijn. Ik speel samen met mijn coresidenten B!no en Waste, elk met een nummer dat we samen gemaakt hebben.

Mijn eerste herinnering aan Trix is het concert van Collective Conscience, de band van mijn broers. Ik was toen nog niet bezig met mijn eigen toekomst, maar voelde vooral trots.

Wat u zeker moet meebrengen naar de Trix-sleepover zijn oordoppen en insectenspray. Ik word altijd opgegeten door muggen. Dat komt misschien door alle Fristi?