Iedereen is welkom bij Knocked Loose (maar neem alsjeblieft geen selfies in de moshpit)

Knocked Loose, de zwaarste groep die ooit een Grammynominatie kreeg, staat binnenkort in de AB. Gitarist Isaac Hale geeft tips voor mensen die voor het eerst naar zo’n zware gitaarshow gaan: ‘Onze muziek biedt een uitlaatklep.’

2024 was een bijzonder succesvol jaar voor Knocked Loose. De Amerikanen werden uitgenodigd in de talkshow van Jimmy Kimmel, nochtans eerder een zeldzaamheid voor een hardcore- en metalband. Hun derde album You Won’t Go before You’re Supposed to – goed voor 27 hondsbrutale minuten vol wilde tempowisselingen, loodzware breakdowns en een zanger die tekeergaat als een woeste Mickey Mouse – werd positief onthaald. En als kers op de taart werd hun single Suffocate genomineerd voor een Grammy.

Volgens gitarist Isaac Hale is dat onwaarschijnlijke succes te danken aan verschillende factoren. Ten eerste is er de staat van de wereld. ‘Momenteel gaat alles in vlammen op’, vertelt hij via Zoom. ‘Op politiek vlak is alles gestoord, waardoor mensen met veel opgekropte agressie zitten. Daardoor is de energie van metal en punk heel populair. Ook andere genres grijpen ernaar. Hiphopartiesten nemen de esthetiek van metal over, en op rapshows zie je gigantische moshpits. Onze muziek biedt een uitlaatklep.’

De wildste moshpits vind je nog steeds op shows als die van Knocked Loose. Ook daar ziet Hale een deel van hun succes. ‘We leven in een virale wereld waar een filmpje gigantisch veel mensen kan bereiken. Wanneer mensen beelden zien van onze concerten, leidt dat tot een soort morbide fascinatie. Maar doordat agressie in muziek de laatste jaren zo genormaliseerd is, win je er tegelijk ook veel zieltjes mee. You Won’t Go before You’re Supposed to was het juiste album op het juiste moment.’

Los daarvan is de belangrijkste reden voor de populariteit van Knocked Loose nog altijd de muziek. Daar heeft de band vier jaar lang zorgvuldig aan getimmerd. In 2021 brachten ze A Tear in the Fabric of Life uit, een conceptuele ep over rouw. Aanvankelijk verwachtte de groep dat haar publiek die te hoogdravend zou vinden, maar iedereen vond het geweldig. De leden waren apetrots. Alleen: hoe volg je zoiets op?

‘We wilden iets uitbrengen wat uniek en intens was. De emotionele lading van de ep behouden, maar tegelijk zorgen dat het catchy was. Voor muziek als de onze klinkt dat grappig, maar voor het eerst hebben we met popstructuren geëxperimenteerd. Er zijn refreinen en strofes die herhaald worden, zonder compromissen te sluiten op het vlak van de intensiteit. Zo hebben we ons arsenaal uitgebreid.’

Een aantal passages op de plaat klinken inderdaad avontuurlijker dan je van het genre verwacht. Luister bijvoorbeeld naar Suffocate, waarbij de breakdown rond een loodzware reggaetonbeat is opgebouwd. ‘We luisteren naar een hoop genres. Tijdens het schrijfproces is niets onbespreekbaar. In popmuziek vind ik die reggaetonbeat niet eens zo leuk, maar ik hoorde altijd het potentieel om er iets enorm heftigs van te maken. Dat is de belangrijkste factor: alles kan, zolang het maar intimiderend blijft.’

Met dat intimiderende haalt Hale meteen ook een pijnpunt aan van de hardcorescene. Sommigen zien het wereldje als agressief en hypermannelijk. Zelf lijkt Hale die stereotypen om te buigen. Bij Jimmy Kimmel verscheen hij bijvoorbeeld in een soort broekrok. ‘Op zich is dat gewoon wat ik graag draag. Maar ik ben me ervan bewust dat sommige alfamannetjes in de hardcore zich daar ongemakkelijk bij voelen, omdat je niet aan het clichébeeld voldoet. Dan vind ik het ook wel leuk om hen uit te dagen. Enerzijds hou ik van het contrast: ik sta hier in een rok, maar ik ga je wel vermoorden. Maar het is ook belangrijk om uit te stralen dat iedereen welkom is op onze shows. Ook de wat vrouwelijkere mannen, en de vrouwen die zich niet welkom voelen in het hypermannelijke wereldje, én iedereen daartussen.

Een belangrijke boodschap, ook omdat Knocked Loose in steeds grotere zalen speelt. Binnen subculturen heb je altijd diehards die het een slechte zaak vinden wanneer een band mainstream wordt. ‘Het is goed om te discussiëren over wat wel en niet goed is voor de scene’, erkent Hale. ‘Tegelijk moet je realistisch zijn. Tegenwoordig is alles op het internet te vinden, echte exclusiviteit bestaat niet meer. De tijd waarin je gigantisch veel tijd in hardcore moest steken om er ook maar iets uit te halen, is voorbij. Op onze concerten zijn er veel mensen die gewoon even komen kijken, zonder meteen hun leven te wijden aan zware muziek. Maar tegelijk bereiken we een hoop jonge mensen wier leven echt veranderd wordt wanneer ze deze wereld ontdekken. We doen ons best om alles veilig te laten verlopen, aangezien er veel mensen nog nooit gemosht of gestagedived hebben. Maar als iemand die zelf al naar veel shows geweest is, weet ik hoe bevrijdend die momenten zijn. Als wij hun introductie kunnen zijn, vind ik dat heel speciaal.’

Voor nieuwe fans van het genre heeft Hale alvast een goede raad. ‘Zie het als een moment om eventjes uit te loggen. Tegenwoordig gaan veel mensen naar optredens om er een Instagramverhaal van te maken. Dan staan ze gewoon in de moshpit te filmen. Op die manier maak je van concerten een individualistische beleving, een wat egoïstische houding. Probeer de buitenwereld even te vergeten en gewoon de chaos en de emotie van de muziek te ervaren.’