Iedereen in de hiphop wilde James Blake, maar nu werkt hij eindelijk weer voor zichzelf

Met onder meer André 3000, Rosalía en Travis Scott aan boord tekent James Blake misschien wel voor de beste langspeler uit zijn carrière.

In de hiphop is het al decennia gemeengoed: rappers die op elkaars platen opduiken. Het zou tegenwoordig zelfs opzienbarend zijn, een rapalbum waarop géén tientallen featurings staan te blinken. Het systeem is te vergelijken met dat van de remixes in het dancewereldje: you scratch my back, I scratch yours. Wanneer pakweg Young Thug figureert op een track van Nicki Minaj, kun je er donder op zeggen dat Minaj binnen afzienbare tijd Young Thug een wederdienst zal bewijzen.

Een keerpunt was My Beautiful Dark Twisted Fantasy, het magnum opus van Kanye West uit 2010. Bekende gezichten als Pusha T, Jay-Z en Kid Cudi tekenden daarop present, maar ook Justin Vernon van Bon Iver, Elton John en La Roux. Drie jaar later, op Yeezus, omringde West zich met producers als Daft Punk, Arca en Hudson Mohawke. Sindsdien is het als hiphopper een beetje bon ton om gastartiesten van buiten de vertrouwde zone aan te werven. Een mooi voorbeeld is Astroworld, het vorige zomer verschenen album van Travis Scott. Naast vertrouwde namen als Drake, The Weeknd en Frank Ocean tekenden daarop ook Kevin Parker van Tame Impala, Stevie Wonder en James Blake present.

James Blake, de bleke slungel die ooit voortrekker van het postdubstepgenre was, is tegenwoordig hot in hiphopland en ontpopte zich de voorbije jaren als een ware cumulkampioen. Een bloemlezing uit alle featurings en productiejobs die hij sinds 2016, het jaar van zijn vorige album The Colour in Everything, bijeenspaarde: twee tracks op Lemonade van Beyoncé, één track op Birds in the Trap Sing McKnight en eentje op Astroworld van Travis Scott, twee tracks op 4:44 van Jay-Z en twee tracks – met onder meer Ab-Soul en Jay Rock – op de soundtrack van Black Panther, naast knoppenwerk voor Vince Staples, Frank Ocean en Kendrick Lamar. ‘Hij is de man met wie ze daar allemaal willen samenwerken’, zei Dominic Maker van Mount Kimbie, met wie Blake in 2017 eveneens samenwerkte, daarover in dit blad. ‘Daar’, dat is Los Angeles, waar de Brit tegenwoordig woont. ‘Iedereen wil zijn stem op zijn of haar plaat. De contacten die James heeft: je houdt het niet voor mogelijk.’

Met Assume Form verzilvert de golden boy een deel van zijn openstaande krediet. Nu is het niet nieuw dat Blake zijn droeve, hedendaagse bleekschetensoul met rappers pimpt. Vijf jaar geleden al verscheen Life round Here, een remix met Chance the Rapper, en maakte RZA van Wu-Tang Clan een track vol op Blakes album Overgrown. Maar zoals de mayonaise nu pakt op Mile High, waarop Blake melancholische autotune-verzen uitwisselt met Travis Scott, en vooral op Where’s the Catch, waarop André 3000 van Outkast ‘exorcism’ laat rijmen op ‘pessimism’, pakte ze nooit eerder. Alle puzzelstukjes vallen netjes op hun plaats: de microsamples die Blake sinds zijn begindagen hanteert, zijn heldere, spaarzame pianotechniek, de gospelinvloeden, de symbiose van zwarte ziel en blanke bolster.

Assume Form is Blakes eerste onvervalste LA-plaat, met alle tegenstellingen die de stad rijk is. De stem op Tell Them is die van Moses Sumney, de lokale soulcrooner die door Blake als beginneling onder de vleugels werd genomen, onder meer als voorprogramma, en wiens Make Out in My Car Blake vorig jaar meesterlijk herwerkte. Hier wordt Sumneys breekbare falset gecounterd met bouncende beats van Metro Boomin, de 25-jarige hiphopproducer die al grote sier maakte met onder meer Migos en Gucci Mane. Maar ook het LA van lang vervlogen tijden, toen langharig tuig studio’s, liefjes en joints deelde, is Blake niet vreemd. Luister voorbij de studiogimmicks en Can’t Believe the Way We Flow drijft op dezelfde wolk van California dreams die in de sixties The Mamas & the Papas of Buffalo Springfield inspireerden. In een andere tijd hadden het onwezenlijk mooie I’ll Come Too en het aan wonderschone harmonieën opgehangen Power On uit de zandbak van Brian Wilson afkomstig kunnen zijn. ‘I’ll be out of my head this time’, zingt Blake in de titeltrack, en hij meent ieder woord.

Assume Form is een huzarenstukje, jammerlijk gehinderd door enkele niet minder fraaie, maar naar James Blake-normen weinig spectaculair in het oor springende songs, zoals Don’t Miss It en Are You in Love?, waarin hij de vertrouwde mantel van pianocrooner net iets te ontspannen om de schouders drapeert. Maar toch: de treurende koorknaap van weleer zit bijzonder goed in zijn vel. De engelen zijn hem goedgezind.