‘How To Replace It’ is geen daverende, wel een degelijke dEUS

Als opgewekt ouder worden betekent dat je ballast moet afwerpen, dan sukkelt dEUS daarmee op How to Replace It.

Tussen deze lp en Following Sea (2012) en Keep You Close (2011) gaapt een tijdskloof als een volwassen canyon. Moeilijk te voorspellen dus welke draden van die voorgangers Antwerp’s finest weer zou oprapen: de parlandozang? Fránse parlandozang? Symfonische neigingen? Toornige rock? Het gedreig met bombast?

Allemaal, dus. How to Replace It dient zich – letterlijk met paukenslagen – aan via het breedvoerige titelnummer. Must Have Been New volgt met dameskoor, gitaar- en klavierlagen dik in de mix, als Pink Floyd op dreef. Waarna Man of the House – een dreunende, branievolle rocker over big-techmanipulatie – wil bewijzen wie thuis de broek draagt.

Zelfs wanneer de plaat daarna bedaart, blijft ze vol klinken. Vol van velerlei kleine en grote arrangementen, klankjes en lagen. Vol van zichzelf af en toe. Het overgeproduceerde Simple Pleasures – de achtergrondzang is trouwens van Sylvie Kreusch – graaft gretig ninetiesstudiogeintjes op. Het frivole Why Think It Over (Cadillac) is rumoerig als een kotfuif: er is geen door policy, daarom kon dat rare sitargeluid binnenglippen.

Tastend naar thema’s blijf je bij het met dikke synthgordijnen gedrapeerde 1989 hangen. In dat jaar werd dEUS opgericht en stierf Tom Barmans vader. Het ontlokt hem herinneringen tegen wil en dank: ‘the time that I can’t put behind’. Maar de vertrouwde gastzang van Lies Lorquet sust. Het eveneens innemende Dream Is a Giver zou met zijn nachtelijke sfeer en innerlijke onrust (‘I am counting the days to lose this weight, to take it off my heart’) hebben gepast op de soundtrack van Brussels by Night.

Verder het koesteren waard zijn de fraaie tweede stem van drummer Stéphane Misseghers in Faux Bamboo en het vaak sublieme, assertieve gitaarwerk. Met hun – samengeteld – achttien snaren stuwen gast Sjoerd Bruil, ex-groepslid Bruno De Groote en Barman zelf Pirates naar een weids crescendo. Je denkt een inhoudelijk patroon te ontwaren: sommige (romantische) breuklijnen in je leven bepaal je zelf, met alle winst en verlies van dien. Van andere dringt de impact pas decennia later door.

Following Sea begon met Quatre mains, een proeve van Tom Barmans vergevorderde Franstaligheid. How to Replace It eindigt ermee, maar het omslachtige Le blues polaire beklijft weinig. Al bij al geen daverende, wel een degelijke dEUS.