Hoe Sophie Ellis-Bextor haar groove terugvond

Murder on the Dancefloor, Sophie Ellis-Baxters discohit uit de noughties, staat na 23 jaar opnieuw in de hitlijsten. En dat is niet alleen aan de Saltburn-memes te danken.

Saltburn, de Amazon Prime-film die al de hele maand het internet beheerst, laat de kijker na afloop met een heleboel vragen achter. Waar ging dit eigenlijk over? Was dit een satire op de betoverende aantrekkingskracht van de upper class? Wilde de film een perverse wraakfantasie zijn? Was dit stiekem Succession vanuit de ogen van Tom Wambsgans? En ook: je piemel in een graf steken, waarvoor is dat precies een metafoor?

Maar blijkbaar is dat niet het enige dat na de film is blijven hangen. In de weken na de release begon Murder on the Dancefloor, een 23 jaar oude discohit van Sophie Ellis-Baxter, plots op te duiken in de hitlijsten. Met dank aan de slotscène van de film, waarin Barry Keoghan zich een weg door de kamers van een kasteel danst op de tonen van ‘It’s murder on the dance floor / But you’d better not kill the groove’. Naakt. Zijn penis bungelt. Dus ja, dat viel op.

Tiktokkers, nooit afkerig van een dance craze, deden de scène massaal over in hun eigen huis – minus de naaktheid, voor alle duidelijkheid – en scoorden er meer dan 4 miljard views mee. De brand sloeg over naar Spotify, waar de volledige track tientallen miljoenen keren per week werd afgespeeld. En plots stond Murder on the Dancefloor na meer dan twee decennia weer op 2 in de Britse charts en dook het nummer voor het eerst in de Amerikaanse Hot 100 op. (Bij ons staat het voorlopig niet in de Ultratop, maar zit het wel al weken in Spotify’s Top 50 geparkeerd.) De virale-oldies-club van Kate Bush en Fleetwood Mac heeft er een nieuw lid bij.

Wat het verhaal net iets interessanter maakt, is dat de rehabilitatie van Sophie Ellis-Bextor niet uit het niets komt: ze was al even in de maak. Begin jaren 2000 was ze even de Britse queen of nudisco met een rist hits als Groovejet (If This Ain’t Love), Get Over You en vooral Murder on the Dancefloor, maar na Shoot from the Hip, haar tweede plaat uit 2003, was haar popkoninkrijk uit. Iets waar ze schijnbaar ook vrede mee had. In de daaropvolgende jaren maakte ze de platen die ze wilde maken, van orkestrale pop tot Oost-Europees geïnspireerde folk, samen met onder meer singer-songwriter Ed Harcourt en haar man, bassist Richard Jones. Sophie Ellis-Bextor leek klaar met de charts te bestormen.

Als Dolly Parton de lieve oma van het internet is, dan is Sophie Ellis-Bextor de coole tante die na twee glazen wijn al eens durft te vertellen over die keer dat ze coke heeft gesnoven met de band van Prince.

Verrassend genoeg was het corona dat daar verandering in bracht, een periode waarin artiesten zich van hun vreselijkste kant lieten zien. (Gal Gadots cover van Imagine is nog altijd niet vergeten.) Sophie Ellis-Bextor toonde hoe het óók kon. Samen met haar gezin streamde ze tien weken lang elke vrijdag Kitchen Disco, live op Instagram: een chaotisch discofeest in haar keuken, waarin ze onder een glitterbol eigen nummers en klassiekers als Crying at the Discotheque bracht terwijl haar man filmde en haar vijf kinderen, allemaal zonen, om haar heen dansten. Het voelde niet als een artiest die aandacht zocht. Het voelde als een artiest die zich wilde amuseren en haar fans entertainen. Net daarom sloeg het ook aan: aan het einde van de eerste lockdown hadden 40 miljoen mensen naar haar concerten gekeken.

Het bleek een nieuwe start. Na Kitchen Disco kwam er een BBC Radio 2-programma. Ze deed mee aan The Masked Singer. Er was een Songs from the Kitchen Disco-plaat. Er was een Songs from the Kitchen Disco-tour. Er was een Christmas Kitchen Disco-kerstrevue-spin-off, waarin ze een deel van de setlist laat bepalen door een rad van fortuin en occasioneel lacht met de slechte lyrics van haar oude hits. Op haar 44e leek Sophie Ellis-Bextor zichzelf gevonden te hebben. Waarna ze van regisseur Emerald Fennell een vraag kreeg: of ze Murder on the Dancefloor voor een scène in haar nieuwe film mocht gebruiken.

In interviews de voorbije maanden toont ze zich een artiest die weet ze een nostalgia act is, een geprivilegieerde vrouw is maar dat ook beseft en met geamuseerde blik kijkt naar wat er rondom haar gebeurt. Want dat is wel wat. Het voorbije jaar stond ze voor het eerst in haar leven op Glastonbury, haalde ze voor het eerst de Amerikaanse charts en evenaarde ze haar hoogste positie in de Britse charts. Het is een opmerkelijke vaststelling: als motor van succes zijn de internet kids van vandaag een even grote kracht als de muziekindustrie van 2001.

Maar Sophie Ellis-Bextors flirt met het internet laat ook iets anders zien. Het idee leeft dat één gek dansje vandaag genoeg kan zijn om een wereldwijde hit te scoren. De realiteit is dat het net iets complexer is. Om het internet aan je kant te krijgen, moet je de juiste zelfbewustheid, de juiste attitude en de juiste persoonlijkheid hebben. Het moet klikken. En Sophie Ellis-Bextor klikt. Als Dolly Parton de lieve oma van het internet is en David Lynch de rare opa van het internet, dan is Sophie Ellis-Bextor de coole tante die halftijds is gaan werken voor de kinderen maar na twee glazen witte wijn al eens durft te vertellen over die keer in 1999 dat ze coke heeft gesnoven met de band van Prince in de backstage van de Viage.

Nog één ding: in interviews vertelde Sophie Ellis-Bextor dat ze naar een screening van Saltburn was gegaan met haar zoon en haar moeder.

Ongemakkelijkste screening óóit.