Hoe Chappell Roan en Sabrina Carpenter de nieuwe gezichten van de pop werden

Sinds ze hits scoorden met Good Luck, Babe! en Espresso, zijn alle ogen gericht op Chappell Roan en Sabrina Carpenter. Hun weg naar succes, uitgelegd.

Ongezien op het Amerikaanse festival Lollapalooza deze maand: niet Megan Thee Stallion of The Killers maar Chappell Roan trekt het grootste publiek naar haar show, en dat om vijf uur in de namiddag. Sinds ze een hit beet heeft met Good Luck, Babe! is de artiest uit Missouri alomtegenwoordig. Samen met Sabrina Carpenter tekende ze voor dé popdoorbraak van deze zomer.

Op het eerste gezicht hebben de twee kersverse popsterren weinig met elkaar gemeen – Carpenter is een voormalige Disney-ster die soms vergeleken wordt met Barbie en bekendstaat om girly, pastelkleurige outfits, Roan een queer theatre kid die zich op het podium al eens verkleed in het Vrijheidsbeeld –, maar Carpenter en Roan hebben een gelijkaardige weg naar succes afgelegd. Ze zijn beiden geen groentjes. Roan kreeg al in 2014 een platencontract aangeboden en Carpenter werd in 2013 een kindster dankzij haar rol in de Disney-sitcom Girl Meets World en bracht in 2015 haar eerste album uit. Toch zorgde die achterban nog niet meteen voor een doorstart, zoals bij Miley Cyrus of Selena Gomez. Het succes liet voor beiden een tijdje op zich wachten.

Na de pandemie, die hun carrière even op pauze zette, sloegen beide artiesten een nieuwe weg in, dan nog bij dezelfde platenfirma. Roans christelijke opvoeding zorgde ervoor dat ze haar seksualiteit lang onderdrukt had, en daardoor ook haar potentieel. Eind 2020 kon ze samenwerken met Dan Nigro, de producer van Olivia Rodrigo’s debuutalbum. Hij zag Roans eigenheid, maar Rodrigo kreeg voorrang. Pas in september 2023 werd Roans geduld beloond en verscheen haar debuutalbum, The Rise and Fall of a Midwest Princess.

Bij Carpenter zorgde de annulering van haar Broadwaydebuut in Mean Girls voor een wake-upcall, met een labelverhuis tot gevolg. In Vogue vertelde ze dat ze toen had besloten om eerlijkere teksten te schrijven en zich niet meer muzikaal te beperken. ‘Mensen zeiden me dat ik één ding moest doen. Maar al die verschillende invloeden vind ik net zo geweldig aan pop.’ En zo geschiedde.

Beide artiesten spelen handig in op de trends in popmuziek, maar voegen er ook iets aan toe. Carpenter springt met haar twee hits op de eightieshype. Espresso is wiegende electrofunkpop, Please Please Please echoot folkpop, country én disco – Jolene van Dolly Parton is geen verre familie. Op Carpenters album uit 2022, Emails I Can’t Send, horen we ook heel wat subgenres. Het verklaart mee haar succes: er is voor elke popfan wat wils.

Ook Chappell Roan is van vele markten thuis. Ze heeft een enorm stembereik en is niet vies van een theatrale zinspeling. Haar debuutalbum bevat zowel synthpop, ballads, nilliespopnummers als disco- en eightiesinvloeden, al overheerst uitbundige dansmuziek – haar doorbraaksingle Good Luck, Babe! doet denken aan Cyndi Lauper.

Met hun songteksten houden beide artiesten de vinger aan de pols. Sabrina Carpenter is 25, Chappell Roan 26. Ze zijn allebei nog zoekende in hun leven en carrière, en dat gebruiken ze. Hun lyrics zijn persoonlijk en verhalend. Zo deinst Carpenter er niet voor terug om in Please Please Please haar vriend, Saltburn-acteur Barry Keoghan, te waarschuwen: ‘I beg you, don’t embarrass me / Mother fucker’. ‘That’s that me espresso’, de slagzin uit Espresso, slaat grammaticaal nergens op, maar is wel een catchy slogan voor zelfvertrouwen. Tegelijk durft ze ook kwetsbaar te zijn, zoals in Lonesome: ‘If I fall in love with all my problems, will they leave me too?’

Roan zingt vaak over haar queerness en innerlijke worstelingen, zoals in Good Luck, Babe!: ‘You can kiss a hundred boys in bars (…) try to stop the feeling / You can say it’s just the way you are / Make a new excuse, another stupid reason.’ Naked in Manhattan is dan weer een seksueel getint protest tegen haar opvoeding: ‘Touch me, baby, put your lips on mine / Could go to hell, but we’ll probably be fine.’ Spek naar de bek van veel muziekfans, en vooral van gen z’ers, die staan voor het aanvaarden van diversiteit en het doorbreken van schone schijn.

De verdiensten van Carpenter en Roan bleven niet onopgemerkt bij hun collega’s. Carpenter mocht het voorprogramma spelen bij de Eras-tour van Taylor Swift, Roan bij Olivia Rodrigo. Daar werd duidelijk dat ze ook live veel te bieden hebben. Chappell Roan is de opvallendste. Visueel haalt ze inspiratie uit de dragscene, ontwerpers als Vivienne Westwood, horrorfilms en eightiesiconen als Boy George. Het resultaat? Uitgesproken, kleurrijke make-up en soms absurde, extravagante kostuums. Zo stond ze al als worstelaar en het Vrijheidsbeeld op het podium. De shows van Sabrina Carpenter zijn intiemer: ze improviseert bindteksten en haalt verhalen uit het publiek. Toch boet ze niet in aan showgehalte, met dansers, decors, vuurwerk en sexy en girly outfits vol glitterbodysuits, nepbont en hoge laarzen.

In een jaar waarin Taylor Swift, Beyoncé, Dua Lipa, Billie Eilish, Charli XCX en Ariana Grande nieuw werk uitbrachten, eisen Sabrina Carpenter en Chappell Roan hun plek in het poplandschap op. Hun nummers worden en masse gestreamd, festivals struikelen over elkaar om hen te boeken. Dat Sabrina Carpenter deze week een nieuwe album uitbrengt, met daarop onder meer successingles Espresso en Please Please Please, zal de hype alleen maar versterken.

Als ze volgend jaar naar de Europese festivals komen, hopen we alvast dat hun sets, in tegenstelling tot op Coachella, níét overlappen. Please Please Please.