Het wordt héél moeilijk om niet te dansen op Aili: ‘We maken geen intieme luisterliedjes, hè’

Dansu: het nummer klinkt nu al, een goed halfjaar na de release, als een belpopclassic. Aili kan dat nummer sinds kort eindelijk voor een fysiek aanwezig publiek brengen, zoals nu dat van de Focus Music Box in Brussel.

Ze schopten het begin dit jaar tot in de finale van De Nieuwe Lichting. Winnen deden Aili Maruyama en Orson Wouters (solo ook bekend als Transistorcake) uiteindelijk niet, maar de in het Japans gezongen punkfunksingle Dansu kampeerde wel wekenlang bovenaan in de Vox-lijst van Radio 1. En nu heeft het duo ook een eerste ep klaar én kunnen ze eindelijk optreden.

‘Weten we meteen hoe de mensen die naar onze muziek luisteren er eigenlijk uitzien’, lacht Wouters wanneer we hem en Maruyama ontmoeten op het zonovergoten terras van Volta, de creatieve werkplek en concertzaal in Anderlecht waar ze artist in residence zijn. ‘Als artiest hebben we eigenlijk nooit iets anders gekend dan de lockdown.’

Aili Maruyama: Het is alsof we het voorbije anderhalf jaar in een soort peepshow hebben gestaan en het tussenschot nu verdwijnt. Heel spannend, al blijven de omstandigheden niet helemaal optimaal. Dat mensen mogen rechtstaan en dansen is voor ons normaal gezien heel belangrijk. We maken dansmuziek, hè, geen intieme luisterliedjes.

Voor alle duidelijkheid: Aili is een duo?

Maruyama: Jazeker! Het is natuurlijk ook mijn voornaam, maar we vormen wel degelijk een groep. Ten tijde van De Nieuwe Lichting, en eventjes daarna, was het ‘Aili & Transistorcake’, maar dat klinkt te veel als een eenmalige samenwerking. Terwijl het wel degelijk de bedoeling is om hier een langere reis van te maken.

Hoe lang werken jullie al samen?

Orson Wouters: In totaal al een jaar of zeven. Met tussenpozen, uiteraard, en het heeft gewoon even geduurd voor we onze eigen draai vonden. Dat aha-moment is ongeveer twee jaar geleden gekomen.

Maruyama: Voor we elkaar leerden kennen, zat ik vooral op akoestische gitaar in mijn slaapkamer te tokkelen. Ik wilde enkele liedjes opnemen en via school kende ik Orson een beetje. Hij heeft toen de wereld naar synthesizers, drumcomputers en Ableton voor me geopend. Eerst maakten we nog iets wat ik als ‘dromerige pop’ zou omschrijven, tot we op een dag zin hadden in dansmuziek. Heel impulsief zijn we daarmee begonnen, en dat bleek de juiste keuze te zijn. Toen de eerste beats klaar waren, zei Orson: ‘En zing nu maar iets.’ Spontaan kwam ik bij het Japans uit, mijn moedertaal. Of wat daar nog van overblijft. Ik woon sinds mijn zevende in België en het Japans dat ik zing, is gebaseerd op het bastaardtaaltje dat mijn zus en ik hanteren wanneer we met mijn vader communiceren, die nog in Japan woont. Grammaticaal klopt het dus niet altijd, maar net die imperfecties en die naïviteit maken het bijzonder. En het is gewoon een leuke taal om ritmische dingen mee te doen.

Met Dansu wonnen jullie uiteindelijk niet in De Nieuwe Lichting, maar de single werd wel een ferme radiohit. Enig idee waarom het nummer zo aansloeg?

Wouters: Eigenlijk niet. Wanneer je er de hele tijd zo dicht op zit, wordt het moeilijk om het te analyseren. Dat nummer is eigenlijk deel van mijn behang thuis geworden.

Maruyama: Allez gast, wat zeg jij nu?! Zeg het gewoon zoals het is: we hebben een heel verfrissende sound – of op z’n minst heb jij thuis heel mooi en origineel behang. (lacht)

Wat is het mooiste compliment dat jullie tot nu toe hebben gekregen?

Maruyama: Het hele idee dat alles wat we in onze lockdownbubbel gemaakt hebben op de een of andere manier aanslaat bij een breder publiek is één groot compliment.

Ik dacht eerder aan het, wel ja, speciale dansje dat Tom Barman opvoerde op Dansu, ter promotie van jullie deelname aan De Nieuwe Lichting.

Maruyama: Oké, dat hilarische dansje was óók een geweldig compliment! (lacht) En op eigen initiatief, hè. Barman had ons laten weten dat hij onze muziek goed vond en had zelf voorgesteld om een filmpje te maken. Ook Stephen en David Dewaele van Soulwax hebben zo’n promofilmpje opgenomen. Een hele eer, want alles wat zij met hun label Deewee doen, is een grote inspiratiebron voor ons. Niet alleen de muziek zit goed, maar ook het artwork en alle details errond. Het hele verhaal is áf. Zo’n totaalpakket willen wij ook graag aanbieden.

Aili, je hebt politieke wetenschappen gestudeerd, en uit je sociale media blijkt dat je een groot maatschappelijk engagement hebt. Maar naar statements in jullie muziek zal de luisteraar tevergeefs zoeken.

Maruyama: Inderdaad, en dat is heel bewust zo. Ik kan mijn engagement voldoende kwijt in mijn persoonlijke en professionele leven. Als ik ooit via de muziek mijn platform kan gebruiken om bij te dragen aan het maatschappelijke debat zal ik dat zeker niet laten, maar zoiets moet organisch groeien, vind ik. Momenteel wil ik liever nog de onschuld en de kinderlijke nostalgie in onze muziek koesteren.