Het meest authentieke album van Perfume Genius: ‘Er zit zelfs humor in’

Op Glory, zijn zevende album als Perfume Genius, heeft Mike Hadreas zich ontpopt als een gelouterd man. ‘Vroeger was ik geobsedeerd met mijn nalatenschap. Ik wilde echt een oeuvre creëren.’

‘Het is mijn meest persoonlijke album tot nu toe.’ Het zijn woorden die je tot vervelens toe hoort wanneer artiesten een nieuw album promoten. Maar uit de mond van Mike Hadreas, die als Perfume Genius zijn hele carrière heeft opgebouwd rond hyperintieme songs, doen die clichématige woorden toch de oren spitsen.

Wanneer we de singer-songwriter in Brussel spreken, legt hij uit dat hij op zijn nieuwe album Glory de grote emoties wat meer schuwt. ‘Ik was minder geobsedeerd met er cunty uit te zien of een bepaalde look af te leveren. Daarom is het persoonlijker geworden. Er zit zelfs humor in.’

In a Row is wat dat betreft een sleutelmoment. In dat nummer fantaseert Hadreas dat hij ontvoerd wordt, waarop hij zich in de kofferbak van een auto verkneukelt in het straffe nummer dat hij er later over zal kunnen schrijven. Een sarcastische manier om de draak te steken met het idee dat je moet afzien om goede kunst te maken. ‘Ik heb al zestien jaar geen drugs meer genomen. Wat niet betekent dat ik me niet meer enorm slecht kan voelen. In tussentijd heb ik wel antidepressiva geslikt, en soms schrijf ik nog steeds vanuit een heel donkere plek. Maar toen het écht slecht met me ging, maakte ik helemaal niets. Pas toen ik voor mezelf ging zorgen, kwamen de nummers. In het begin voelde ik nog een impuls om vanuit grote emoties te schrijven, alsof mensen er enkel dan naar zouden luisteren. Ondertussen heb ik geleerd dat je alles kan dramatiseren.’

Is dat waarom je op het titelnummer een stillere vorm van glorie lijkt te bezingen? Je lijkt te aanvaarden dat je jeugd voorbij is en dat er ook schoonheid schuilt in een kalmere levensstijl.

Mike Hadreas: Iemand vertelde me ooit dat, naarmate hij ouder werd, de kleinere dingen in het leven steeds revolutionairder werden. Wanneer een onbekende aardig tegen je is op straat, kan dat je hele dag goed maken. Misschien levert dat geen spannende film op, maar zulke dingen zijn heel krachtig. In mijn jeugd, toen ik met alcohol worstelde, wilde ik niet gewoon gelukkig zijn. Ik wilde me geweldig voelen, pure gelukzaligheid ervaren. Dat is een heel jeugdige manier van leven, maar nu ik die levensstijl al zo lang achter me heb gelaten, heb ik geleerd dat het ook anders kan. De kleine momenten met Alan (Wyffels, Hadreas’ levenspartner en cosongschrijver, nvdr.) voelen nu veel grootser aan dan de euforie van toen we net samen waren. Er schuilt zoveel kracht in de momenten waarop we elkaar kalmte geven – of simpelweg in het feit dat er altijd iemand voor je is.

In de perstekst zeg je dat er veel handleidingen bestaan voor hoe je moet leven als jonge gay man, maar dat die wegvallen wanneer je ouder wordt.

Hadreas: Ik denk dat het niet enkel een queer ding is. Maar in ons leven ligt inderdaad nog steeds de nadruk op de grote momenten. Denk bijvoorbeeld aan de obsessie met uit de kast komen. En het houdt steek dat mensen vooral over die grote momenten van zelfontplooiing schrijven. Wanneer je jong bent, zoek je uit wie je bent en spiegel je jezelf aan bepaalde archetypes. Er zijn duidelijke regels die je daarbij helpen, subculturen waarbij je je kan aansluiten. Vroeger las ik veel boeken over jonge gay mannen die junkies of druktemakers waren. Ik dacht dat je zo moest leven als gay man, en dat heb ik ook gedaan. (lacht)

Alleen lopen veel van die verhalen dramatisch af. In bijna alle films over zulke mannen sterft het hoofdpersonage. Een andere, oudere vorm van homoseksualiteit krijg je bijna niet te zien. Toen ik van alles wilde afkicken, ging ik naar een praatgroep voor gay mannen. Niet alleen zag ik daar een hoop oudere gay mannen die zowaar nog leefden, ze waren ook nog eens heel lief voor elkaar, zonder elkaar in bed proberen te krijgen. Dat krijg je in kunst amper te zien.

Zie je Glory als een handleiding voor gay mannen van middelbare leeftijd, of net een oproep om geen handleiding te volgen?

Hadreas: Allebei! Uiteindelijk moet je gewoon leren om al je bagage te balanceren en gracieus je volgende levensfase binnen te wandelen. Maak gebruik van wat je geleerd hebt en aanvaard alles waar je geen controle op hebt en waar geen handleiding voor bestaat. Uiteindelijk gaan we toch allemaal dood.

***

Het heeft Hadreas best wat moeite gekost om die wijsheid te omarmen. Omdat hij de afgelopen jaren minder kon touren, zat hij vaak alleen met zijn gedachten. ‘Ik ben het gewend om heel bewust in mijn ziel te kijken en nummers te schrijven, maar nu zat ik vast in een existentiële crisis zonder dat er enige output kwam. Hoe ouder ik word, hoe meer alles breekbaar en tijdelijk aanvoelt. De onkwetsbaarheid die ik als jonge persoon ervaarde, is verdwenen, en ik begon te beseffen dat ik me soms losgekoppeld voel van mijn emoties wanneer ik er niet over schrijf. Dat is het centrale conflict van Glory: de strijd tussen mijn innerlijke leefwereld en mijn onvermogen om aansluiting bij de buitenwereld te vinden.’

In het openingsnummer It’s a Mirror beschrijf je de neiging om jezelf op te sluiten en te blijven piekeren over vragen waar geen antwoord op bestaat.

Hadreas: Een heel vermoeiende gewoonte. Ik ga de dood niet oplossen door een paar uur op de zetel te liggen en erover na te denken, hè? (lacht) Als je wil veranderen hoe je je voelt, moet je veranderen waar je bent en met wie je praat. Ik kan niet gewoon met mezelf in dialoog gaan. Tegelijk gaat het na een tijdje allemaal simpeler aanvoelen. Wanneer je jong bent, denk je dat je eigen pijn groot en uniek is. Met de jaren ontdek je dat dit allemaal universele gevoelens zijn. Daar gaat het album over: hoe vind je je plaats in het leven terwijl je met al die vragen worstelt. Er is veel trauma in de wereld, het wordt steeds duidelijker dat bepaalde systemen en machtige mensen niet van plan zijn om ons te beschermen. Hoe blijf je overeind wanneer de wereld in brand staat? Bestaat er wel een manier om dit allemaal een plaats te geven? Moet ik erover schrijven, of net niet?

Dat laatste lijkt me geen optie voor een songwriter.

Hadreas: (lacht) Ik denk vaak na over die dynamiek wanneer ik nummers schrijf. Los van mijn eigen werk ben ik altijd geobsedeerd geweest door muziek. Dat is mijn manier om mijn emoties te voelen. Wanneer Alan en ik samen therapie volgen, kan hij veel openlijker over zijn gevoelens praten, terwijl ik daar moeite mee heb. Dat verbaast mensen altijd, omdat ik bekend sta om mijn intieme nummers. Maar in het dagelijkse leven, zonder muziek, bevind ik me vaak in een emotionele leegte.

‘What do I get out of being established?’ vraag je je af in It’s a Mirror. Mag ik de albumtitel ook op een ironische manier interpreteren, een verwijzing naar je glorie als muzikant die je niet redt van je neerslachtige gevoelens?

Hadreas: Absoluut. Vroeger was ik geobsedeerd met mijn nalatenschap. Ik wilde echt een oeuvre creëren. Ondertussen zijn mijn ideeën daarover veranderd, waardoor de glorie iets bitterzoets heeft gekregen. En daardoor was het ook moeilijker om deze songs te schrijven. Maar ik denk dat ze net daarom beter zijn geworden.