Heeft MGMT die Electric Feel weer beet?

Het onwaarschijnlijke succes van MGMT bij hun debuut, goed tien jaar geleden, bleek een vergiftigd geschenk. Zanger Andrew VanWyngarden legt uit hoe ze hun ‘identiteitscrisis’ opgelost hebben.

Kids, Electric Feel en Tim to Pretend: die drie nummers van debuutalbum Oracular Spectacular (2007) zijn nog steeds veruit de populairste songs uit het oeuvre van Ben Goldwasser (35) en Andrew VanWyngarden (35), samen beter bekend als MGMT. Dat bleek nog maar eens tijdens hun recentste passage in de AB, begin deze maand.

Speel je voor de tigste keer je hits om je publiek te behagen of houd je optredens in de eerste plaats voor jezelf interessant? In het geval van MGMT werd dat gaandeweg een spreidstand van het niveau Kim Clijsters. Tijdens hun wereldtournee van 2013 haalden ze Kids, een nummer dat alleen al op Spotify ruim 200 miljoen streams telt, even uit hun setlist. De conclusie van pers en publiek toen: met de twee experimentele opvolgers van hun succesvolle debuutplaat – Congratulations (2010) en MGMT (2013) – was het psychpopduo vervreemd van zijn fans.

‘Die kritiek sloop ook onze hoofden binnen’, zegt zanger en tekstleverancier VanWyngarden: ‘2015 werd een sabbatjaar. We moesten weer kunnen leven als ‘normale mensen’, vriendschappen onderhouden en thuis zitten. Dat was niet meer gebeurd sinds in 2007 de chaos losbarstte.’

Met platenlabel Columbia raakte de relatie evenzeer verzuurd. Goldwasser sprak de voorbije jaren meermaals openlijk over zijn verlangen om hun lot in eigen handen te nemen. VanWyngarden toont zich gematigder: ‘Ze dwingen ons niet op een bepaalde manier te klinken, maar ze kiezen wel wat als single uitkomt of welke clips we opnemen. Ik zie ook de voordelen van een major. Ik ken genoeg vrienden die bij hippe, kleine labels zitten maar daar heel wat financiële problemen kennen. Wat mij het meest dwarszit, is het gebrek aan spontaniteit. Het duurt zo lang voor je iets in de praktijk kunt brengen omdat je zoveel niveaus moet passeren.’

Dat het floppen van het vorige album voor frustratie zorgde, ontkent hij niet: ‘Het wringt dat men MGMT neerzet als onze moeilijke plaat. Akkoord, er lopen misschien te veel ideeën door elkaar en de plaat klinkt afstandelijk, maar dat was net de bedoeling. Ben en ik wilden radeloosheid uitdrukken, het angstige gevoel dat het leven ons ontglipt door de verregaande technologische evoluties. In die zin vind ik het geen creatieve mislukking. Bovendien wilde Columbia de plaat voornamelijk via streaming radio aan de man brengen. Een faliekant afgelopen experiment.’

***

Tot daar de zure oprispingen. Eigenlijk is het een ontspannen VanWyngarden die de pers te woord staat, een groot contrast met het promowerk van hem en zijn kompaan vijf jaar geleden, bij de vorige plaat, toen ze zowat elke vraag als een aanval zagen. Die open sfeer heeft alles te maken met het nieuwe album Little Dark Age, een terugkeer naar het toegankelijke geluid en de werkwijze van Oracular Spectacular, zo beweren ze ook zelf, maar nu met een eightiessausje in plaats van seventiespsychedelica.

‘Alles voelt een pak aangenamer nu’, knikt VanWyngarden. ‘Voor Ben en mij betekent die eightiessound ook een terugkeer naar onze studententijd, toen we met MGMT begonnen. Zo is de nieuwe single Me & Michael old-school synthpop met italodisco-invloeden. We luisterden vroeger veel naar David Bowie, ELO, Talking Heads, Depeche Mode, Hall & Oates… De cynische ondertoon van de twee vorige platen hebben we deze keer achterwege gelaten. We wilden weer connectie zoeken met de mensen.’ Óók achter de schermen: naast vaste producer Dave Fridmann (Flaming Lips, Mercury Rev, Tame Impala, Spoon) deed MGMT voor Little Dark Age beroep op schoon volk als Connan Mockasin, Ariel Pink, Sébastien Tellier en Patrick Wimberley van Chairlift.

Is MGMT eindelijk in het reine met debuut Oracular Spectacular? ‘Dat onverwachte succes heeft voor een identiteitscrisis gezorgd’, erkent Andrew. ‘Wat voor band zijn we? In welk vakje horen we thuis? We wilden na die plaat een beetje spelen met de verwachtingen en probeerden verschillende manieren van songschrijven uit. Met Little Dark Age zijn we teruggekeerd naar onze natuurlijke manier van componeren uit die begindagen.

Het is ook niet zo dat het duo Oracular Spectacular miskent. ‘We beseffen maar al te goed dat dat album de reden is dat we nu nog bestaan. Alleen blijft het surreëel dat we de meeste van die nummers hebben geschreven als negentienjarige studenten, grappend over hoe het zou zijn om als bekende popartiesten door het leven te gaan. Ze waren heel ironisch bedoeld. Dan is het raar als je daar plots écht mee geconfronteerd wordt.’

Net zoals MGMT ter inspiratie voor Little Dark Age gretig uit het eightiesvat grabbelde, lijkt het niet denkbeeldig dat toekomstige artiesten zullen teruggrijpen naar hun Oracular Spectacular. Op welke nalatenschap hoopt VanWyngarden? ‘Ik hoop dat ze er de scrappy seventiesinvloeden in horen. Maar ik denk dat Oracular Spectacular vooral herinnerd zal worden vanwege de impact van elektronische nummers als Kids en Time to Pretend op de popmuziek. Ik hoor van Dave dat het geregeld gebeurt dat bands hem in de studio vragen om een geluid zoals dat van MGMT. Cool, maar tegelijkertijd raar, want wat is onze sound? We weten het zelf niet eens.’